Kruisiging

Kruisiging is een methode om iemand ter dood te brengen, waarbij het slachtoffer wordt vastgebonden of vastgenageld aan een kruis en blijft hangen totdat de dood erop volgt.

Methode

Tegenwoordig wordt aangenomen dat het vastbinden van de ledematen met een touw de meest gebruikte methode was: het vastnagelen zou voorbehouden zijn aan de meest ernstige gevallen. Bij kruisiging waren verschillende doodsoorzaken mogelijk: vaak stierf het slachtoffer door verstikking. Door het gewicht zakte een lichaam steeds verder naar beneden. Hierdoor werden de longen als het ware dichtgeknepen. Het slachtoffer voorkwam verstikking door zich met zijn benen omhoog te drukken. Dit kostte echter veel kracht en was bijzonder pijnlijk, waardoor het na verloop van tijd steeds minder lukte. Wanneer het optrekken niet meer lukte, stikte het slachtoffer. De Romeinen versnelden soms de doodsstrijd door de benen van het slachtoffer te breken. Ook kon een slachtoffer sterven door bloedverlies, een fysieke shock of uitdroging. Afhankelijk van de conditie van het slachtoffer, de methode waarop het slachtoffer gekruisigd werd en externe factoren trad de dood binnen enkele uren of pas na enkele dagen op.

Indien een slachtoffer niet met touw aan het kruis gebonden werd, werd hij met spijkers of nagels aan het kruis vastgeslagen. Deze nagels konden wel 13 tot 18 centimeter lang zijn en een vierkante centimeter breed. In tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt (en ook op veel schilderijen is afgebeeld), werden deze nagels niet door de palm van de hand geslagen, maar door de pols. Proeven met lijken toonden enkele eeuwen geleden al aan, dat iemand van het kruis af zou scheuren als de nagels door de handen zouden zijn geslagen.

Waarschijnlijk waren de Perzen de eersten die kruisiging als executiemethode gebruikten. Er is bewijs dat gevangen genomen piraten zijn gekruisigd in de haven van Athene. Alexander de Grote introduceerde kruisiging binnen zijn hele rijk. Hij schijnt ooit een generaal te hebben laten kruisigen omdat deze het oneens was met zijn campagneplannen.

Romeinen

De Romeinen gebruikten kruisiging als straf voor slaven, geminachte vijanden en criminelen. Kruisiging werd gezien als een zeer oneervolle wijze om te sterven.

Onder de Romeinen was het gebruikelijk dat het slachtoffer zelf de horizontale dwarsbalk (niet noodzakelijk het hele kruis) moest dragen naar de plek van de kruisiging. Als de kruisiging plaatsvond op een vaste plaats (zoals Golgotha bij Jeruzalem) stonden de verticale balken daar al klaar. Meestal was het niet toegestaan de gestorven slachtoffers te begraven: de slachtoffers moesten blijven hangen totdat hun lichaam vergaan was.

Bij de invoering van het christendom in het Romeinse Rijk werd kruisiging afgeschaft.

Japan in de Middeleeuwen

In het oude Japan werd de kruisiging op een andere manier toegepast. Het slachtoffer (meestal een crimineel) werd op een T-vormig kruis gehesen, waarna hij door een beul met speren werd gedood. Het lichaam hing nog enige tijd voordat het begraven mocht worden.

Moderne kruisigingen

Kruisigingen zijn tegenwoordig zeldzaam. Nergens ter wereld worden ze als officiële straf toegepast. Soms wordt kruisiging tijdens een oorlog toegepast. Relatief recent zijn in Cambodja gevangenen gekruisigd door het regime van de Rode Khmer.

Verder zijn er geruchten dat in delen van Afrika kruisigingen plaatsvinden.

In de Filippijnen kruisigen sommige katholieken zich vrijwillig voor enige tijd op Goede Vrijdag, om het lijden van Christus te ervaren.

Beroemde kruisigingen

• Jezus
• Spartacus' opstand. Spartacus zelf stierf in de strijd, ongeveer 6000 van zijn volgelingen werden langs de 200 kilometer lange weg van Capua naar Rome gekruisigd)
• Petrus (volgens de overlevering werd Petrus op eigen verzoek ondersteboven gekruisigd omdat hij zich niet waardig vond op dezelfde manier te sterven als Jesus)
• Andreas (volgens de overlevering werd Andreas gekruisigd op een X-vormig kruis: vandaar de naam Andreaskruis)
• Aartsbisschop Joachim van Nizhny Novgorod (ondersteboven gekruisigd aan de Heilige Deuren van de Kathedraal in Sevastopol, USSR in 1920)