Teratoscincus bedriagai

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Teratoscincus bedriagai
IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2016)
Teratoscincus bedriagai
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Reptilia (Reptielen)
Orde:Squamata (Schubreptielen)
Onderorde:Lacertilia (Hagedissen)
Infraorde:Gekkota (Gekko's)
Familie:Sphaerodactylidae
Geslacht:Teratoscincus
Soort
Teratoscincus bedriagai
Nikolsky, 1900
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Teratoscincus bedriagai op Wikispecies Wikispecies
Portaal  Portaalicoon   Biologie
Herpetologie

Teratoscincus bedriagai is een hagedis die behoort tot de gekko's en de familie Sphaerodactylidae.

Naam en indeling[bewerken | brontekst bewerken]

De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst voorgesteld door Alexandre Mikhaïlovitch Nikolski in 1900. De soortaanduiding bedriagai is een eerbetoon aan de Russische herpetoloog Jacques von Bedriaga (1854 – 1906).[2]

Uiterlijke kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]

De hagedis heeft een bruine lichaamskleur met lichtere tot gele vlekken of dwarsbanden, de buikzijde is wit. Op het midden van het lichaam zijn 36 tot 52 lengterijen schubben aanwezig. De kop is breed en gewelfd en is lastig te onderscheiden van het lichaam door het ontbreken van een duidelijke insnoering. De staart is korter dan het lichaam, de ogen zijn relatief groot en hebben een verticale pupil

Verspreiding en habitat[bewerken | brontekst bewerken]

De soort komt voor in delen van het Midden-Oosten en leeft in de landen Iran (in het oosten) en Afghanistan (in het zuiden).[2] De habitat bestaat uit droge tropische en subtropische scrublands en gematigde woestijnen. Ook in door de mens aangepaste streken zoals akkers kan de hagedis worden gevonden. De soort is aangetroffen op een hoogte van ongeveer 100 tot 1400 meter boven zeeniveau.

Beschermingsstatus[bewerken | brontekst bewerken]

Door de internationale natuurbeschermingsorganisatie IUCN is de beschermingsstatus 'veilig' toegewezen (Least Concern of LC).[3]

Bronvermelding[bewerken | brontekst bewerken]