Yvonne van Hertum
| Yvonne van Hertum | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Bijnaam | Vonne | |||
| Volledige naam | Yvonne Helene van Hertum Rabbie | |||
| Pseudoniem(en) | Yvonne de Bruin | |||
| Geboren | 1954 | |||
| Land | Nederlands | |||
| Werk | ||||
| Jaren actief | 2002- | |||
| Genre | Fictieve autobiografie | |||
| Bekende werken | Tranen op 4 mei | |||
| Uitgeverij | Boekenbent | |||
| ||||
Yvonne Helene van Hertum (Amsterdam, 16 februari 1954) is een omstreden Nederlandse anti-pedofilie-activiste die meerdere websites tegen pedofilie beheerd heeft. Ze hield ook een actie om op te komen tegen de manier waarop honden in Zuid-Korea worden geslacht voor consumptie. Ze is auteur van het boek Tranen op 4 mei.
Carrière[bewerken | brontekst bewerken]
In 2002 begon Van Hertum een website, waarmee ze protesteerde tegen de behandeling van honden in Zuid-Korea. Ze stelde onder andere een petitie op gericht aan de ambassadeur van Zuid-Korea, met naar eigen zeggen 42.000 handtekeningen, die deze weigerde in ontvangst te nemen.
In 2006 startte Van Hertum aanvankelijk een website tegen het toenmalige initiatief NVD, die later haar naam op last van een gerechtelijke uitspraak veranderde in PNVD. Van Hertums website, stopnvd.org, dat een forum bevatte, trok een wisselend publiek waaronder veel slachtoffers van seksueel misbruik in hun kinderjaren. Ze organiseerde een demonstratie die voornamelijk extreemrechtse demonstranten aantrok en uiteindelijk afgeblazen werd. Gezien de naamswijziging van de NVD naar PNVD en het verleggen van de functie van de website naar anti-pedofilie in het algemeen, werd er gezocht naar een nieuwe naam. Een oud-bezoeker suggereerde stopkindersex.
Aanvankelijk begon Van Hertums initiatief op het domein stopnvd.org, later opgevolgd door stopkindersex.nl, opgevolgd door stopkindersexnu.nl, stopkindersex.com, stopkindersex.nl en later stopkinderseks.com.
Van Hertum publiceerde ook een foto van een veroordeelde, voortvluchtige pedofiel 'omdat justitie niets deed'. Verder zette ze een zogenaamde 'pedodatabank' op, waarop per postcode te zien was of er een veroordeelde pedofiel in de buurt woonde. De website gaf geen verdere informatie dan de mededeling dat er al dan niet een pedofiel aan de ingevoerde postcode gelinkt kon worden. Zelf gaf Van Hertum aan dat ze met deze site en acties begon omdat de oprichting van de PNVD tegen haar rechtsgevoel indruiste.
Controverses[bewerken | brontekst bewerken]
Chatsites[bewerken | brontekst bewerken]
Eind 2006 kwam de website negatief in het nieuws doordat pedofielenjagers zich actief op chatsites bewogen en zich daar voordeden als minderjarige meisjes. Wanneer chatters zich seksueel tegenover hen gedroegen en hiermee doorgingen na de mededeling van de pedofielenjager dat ze minderjarig was, werd de chatter opgespoord en werd al het 'bewijsmateriaal' (chatlog, webcamfilmpjes, foto's) de chatter ten laste gelegd. De chatter kreeg de keus om mee te werken en een verklaring te ondertekenen dat hij nooit meer onzedelijk zou chatten met minderjarigen. In dat geval diende een kopie van een legitimatiebewijs te worden meegestuurd en werden de gegevens bewaard ('als verzekering tegen recidive') maar niet gepubliceerd. Wanneer de chatter niet meewerkte, volgde publicatie van al het materiaal plus (indien beschikbaar) naam, toenaam en adres van de chatter. Deze werd doorgaans direct gepubliceerd. De gegevens werden van de website gehaald indien de chatter de verklaring ondertekende en met een kopie van de legitimatie terugstuurde.[1]
Bovenstaande leidde ertoe dat velen de acties van Van Hertum en de pedofielenjagers te ver vonden gaan.[2][3] Met name de jongerenwebsite FOK! stelde haar handelwijze op internet aan de kaak. Een aantal ex-pedojagers nam afstand van Van Hertum. Van Hertum zelf is volgens eigen zeggen meerdere malen bedreigd en mishandeld.[4][5]
Rechtszaak[bewerken | brontekst bewerken]
In juni 2007 schakelde een chatter een advocaat in, wat leidde tot een rechtszaak tegen Van Hertum. In een daaropvolgend kort geding werd ze ertoe veroordeeld een rectificatie te plaatsen.[6] De aantijgingen zouden niet waar zijn en in strijd met de wet bescherming persoonsgegevens. Daarbij zou er sprake zijn van uitlokking. Ook is alleen het uiten van onzedelijke taal tegen kinderen niet strafbaar naar Nederlands recht. Politie en justitie beraadden zich op actie tegen wat zij als eigenrichting beschouwden, maar medio 2008 heeft Van Hertum de website verplaatst.
In mei 2009 werd Van Hertum in hoger beroep veroordeeld tot vier maanden celstraf, waarvan twee voorwaardelijk voor het medeplegen van smaadschrift.[7][8] In december 2011 heeft de Hoge Raad in cassatie haar bezwaar nogmaals verworpen en de celstraf vastgesteld op drie maanden en drie weken, waarvan twee maanden voorwaardelijk met een proeftijd van twee jaar.[9]
Boek[bewerken | brontekst bewerken]
Onder de naam Yvonne de Bruin schreef Van Hertum Tranen op 4 mei,[10] naar eigen zeggen een autobiografisch verhaal. Haar vader zou haar een trauma hebben aangepraat door zijn eigen belevenissen uit de oorlog uitentreuren aan haar te vertellen. Haar vader zou volgens eigen zeggen Auschwitz hebben overleefd, haar moeder Sobibór. Dit boek kwam in opspraak toen de Joodse gemeenschap haar betichtte van het verkondigen van onwaarheden; het boek zou deels verzonnen zijn en deels op de verhalen van andere personen gebaseerd zijn.
Bronnen, noten en/of referenties
|