2-ethylbutan-1-ol

2-ethylbutan-1-ol
Structuurformule en molecuulmodel
	Structuurformule van 2-ethylbutan-1-ol
Algemeen
Molecuulformule	C6H14O
IUPAC-naam	2-ethylbutan-1-ol
Andere namen	2-ethyl-1-butanol
Molmassa	102,177 g/mol
SMILES	CCC(CC)CO
CAS-nummer	97-95-0
EG-nummer	202-621-4
PubChem	7358
Wikidata	Q4596882
Beschrijving	kleurloze vloeistof
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
Waarschuwing
H-zinnen	H302 - H312
P-zinnen	P280
EG-Index-nummer	202-621-4
VN-nummer	2275
LD50 (ratten)	1850 mg/kg
Fysische eigenschappen
Dichtheid	0,830 g/cm³
Smeltpunt	- 15 °C
Kookpunt	145 °C - 151 °C
Vlampunt	58 °C
Dampdruk	206 Pa
Oplosbaarheid in water	10 g/L
Brekingsindex	1,422
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal	Scheikunde

2-ethylbutan-1-ol (vroeger: 2-ethylbutan-1-ol) is een organische verbinding. Het wordt toegepast bij het bereiden van zuivere ethanol door middel van destillatie. Zonder deze toevoeging vormen water en ethanol een azeotroop, waardoor het alcoholgehalte maximaal ongeveer 96% is.^[3]

Naam van de verbinding[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel de langste keten in dit molecuul vijf koolstofatomen telt, is de naam niet afgeleid van pentaan. De groep die de uitgang van de naam bepaalt, de hydroxylgroep, bevindt zich in aan het eind van een koolstofketen met slechts vier koolstofatomen, het is dus een butan-1-ol. Deze keten draagt op positie 2 een zijketen van 2 koolstofatomen: de ethylgroep. De uiteindelijke naam wordt dus: 2-ethylbutan-1-ol.

Synthese[bewerken | brontekst bewerken]

2-ethylbutan-1-ol wordt industrieel gemaakt via de aldolcondensatie van ethanal en butanal, gevolgd door hydrogenering van zowel de resterende aldehydefunctie als de bij de aldolreactie ontstane dubbele binding.^[4]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Hexanol

Bronnen, noten en/of referenties

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel 2-ethyl-1-butanol op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

↑ Tenzij anders aangegeven zijn de fysische en chemische gegevens afkomstig uit David R. Lide. (1998). Handbook of Chemistry and Physics. (87 ed.) 3-262, 8-106, 15-20 – CRC Press (Boca Raton, FL) ISBN 0-8493-0594-2
↑ Online catalogus van Sigma Aldrich, geraadpleegd op 14 mei 2017.
↑ James W. Roddy. (1981). Distribution of ethanol-water mixtures to organic liquids. Ind.Eng.Chem.Proc.Des.Dev.. 20 (1): 104–108 American Chemical Society DOI:10.1021/i200012a016 Internetpagina: ethanol-water mixtures (alleen samenvatting, voor volledig artikel is betaald abonnement nodig) . Gearchiveerd op 13 februari 2023.
↑ McKetta, John J., Cunningham, William Aaron (1994), Encyclopedia of Chemical Processing and Design. CRC Press, pp. 117. ISBN 978-0-8247-2451-1. Gearchiveerd op 5 juli 2023. Geraadpleegd op 25 januari 2010.

[hand-1] Tenzij anders aangegeven zijn de fysische en chemische gegevens afkomstig uit David R. Lide. (1998). Handbook of Chemistry and Physics. (87 ed.) 3-262, 8-106, 15-20 – CRC Press (Boca Raton, FL) ISBN 0-8493-0594-2

[sigma-2] Online catalogus van Sigma Aldrich, geraadpleegd op 14 mei 2017.

[prox-3] James W. Roddy. (1981). Distribution of ethanol-water mixtures to organic liquids. Ind.Eng.Chem.Proc.Des.Dev.. 20 (1): 104–108 American Chemical Society DOI:10.1021/i200012a016 Internetpagina: ethanol-water mixtures (alleen samenvatting, voor volledig artikel is betaald abonnement nodig) . Gearchiveerd op 13 februari 2023.

[encyc-4] McKetta, John J., Cunningham, William Aaron (1994), Encyclopedia of Chemical Processing and Design. CRC Press, pp. 117. ISBN 978-0-8247-2451-1. Gearchiveerd op 5 juli 2023. Geraadpleegd op 25 januari 2010.

[1]

[2]

[3]

[4]