Clare Fischer
| Clare Fischer | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Geboren | Durand, 22 oktober 1928 | |||
| Geboorteplaats | Shiawassee County
| |||
| Overleden | Burbank, 26 januari 2012 | |||
| Overlijdensplaats | Burbank
| |||
| Land |  Verenigde Staten
| |||
| Werk | ||||
| Genre(s) | Jazz, pop | |||
| Beroep | Muzikant, arrangeur, componist | |||
| Instrument(en) | Piano | |||
| Officiële website (en) AllMusic-profiel (en) Discogs-profiel (en) IMDb-profiel (en) MusicBrainz-profiel | ||||
| ||||
Clare Fischer (Durand (Michigan), 22 oktober 1928 – Burbank (Los Angeles County, Californië), 26 januari 2012) was een Amerikaanse jazz- en poppianist, arrangeur en componist, ook Latijns-Amerikaanse en klassieke muziek.
Biografie
Fischer was afkomstig uit een muzikale familie en begon met viool en tuba, schakelde over op piano en voegde cello, saxofoon en klarinet toe op de middelbare school in Grand Rapids. Hij studeerde ook muziektheorie en compositie (hij arrangeerde als 12-jarige dansbands), die hij vanaf 1947 voortzette aan de University of Michigan met de componist H. Owen Reed (1910-2014) (bachelor in 1951 en onderbroken door een militaire periode waarin hij arrangeerde voor een militaire band in West Point, Master 1955). Daarna toerde hij vijf jaar lang vanaf 1956 als pianist en muzikaal regisseur (arrangeur) van de mannelijke zanggroep The Hi-Lo's opgericht door Gene Puerling in 1953. Hij arrangeerde o.a. voor Dizzy Gillespie A Portrait of Duke Ellington in 1960, voor Donald Byrd en George Shearing. Daarna schreef hij veel muziek voor commercials. In 1983 componeerde hij het symfonische werk The Duke, Swee'Pea and Me over de thema's van Duke Ellington en zijn arrangeur Billy Strayhorn namens de klassieke klarinettist Richard Stoltzman. Tijdens de jaren 1970 begon hij keyboard te spelen in de Cal Tjader-band en had hij al snel zijn eigen Latijns-Amerikaanse groep Salsa Picante en een vocale groep 2 + 2.
In 1981 won hij een Grammy Award voor Salsa Picante 2 + 2 en in 1986 voor zijn album Free Fall. Sinds de jaren 1990 heeft hij veel les gegeven in de Verenigde Staten en Europa (Scandinavië, Nederland), gaf hij ook solo-concerten en speelde hij een aantal keren met o.a. het Metropole Orkest in Nederland en met de WDR bigband. Sinds 1961 heeft hij meer dan 40 albums opgenomen, waaronder met Donald Byrd, Gary Foster, Bert van den Brink (2001). Hij heeft veel gewerkt met Latijns-Amerikaanse muzikanten (hij was onder meer vrienden met Antônio Carlos Jobim) sinds zijn eerste opnamen begin jaren 1960 (deels met Bud Shank en Joe Pass), die destijds deel uitmaakten van de bossanova-golf. Zijn compositie Pensativa is een soort jazzstandaard geworden. Volgens Brian Priestley kan zijn pianospel worden gezien als een zorgvuldige en bescheiden voortzetting van de prestaties van Lennie Tristano en Bill Evans.
Fischer heeft sinds de jaren 1980 ook veel gearrangeerd voor popmuzikanten zoals de The Jacksons, Paul McCartney, Prince, Celine Dion, Amy Grant, Natalie Cole, Paula Abdul, Michael Jackson, Chaka Khan en Robert Palmer. Daarmee financieerde hij o.a. de bigband "Clare Fischer's Brazz Corp".
Clare Fischer ontving drie Grammy Awards, twee daarvan pas na zijn dood: in 2013 zijn laatste album ¡Ritmo! in de categorie «beste Latin jazz-album» en in 2014 zijn werk Pensamientos voor solo-altsaxofoon en kamerorkest als de «beste instrumentale compositie».
Overlijden
Clare Fischer overleed in januari 2012 op 63-jarige leeftijd.
Literatuur
- Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: Rough Guide Jazz. Der ultimative Führer zur Jazzmusik. 1700 Künstler und Bands von den Anfängen bis heute. Metzler, Stuttgart/Weimar 1999, ISBN 3-476-01584-X.
- Leonard Feather, Ira Gitler: The Biographical Encyclopedia of Jazz. Oxford University Press, New York 1999, ISBN 0-19-532000-X.
Bronnen, noten en/of referenties
|