Doriërs

De Doriërs ( Oudgrieks: Δωριεῖς, Dōrieis) waren chronologisch de laatste groep van Griekssprekende stammen die het Griekse schiereiland, via Illyria, binnendrongen, vermoedelijk in de periode 1200-1000 v.Chr. Deze migratie wordt meestal de Dorische volksverhuizing genoemd.

De Doriërs waren een van de drie voornaamste bevolkingsgroepen rond 1100 v.C. De andere waren de Achaeërs en de Ioniërs. Het wordt aangenomen dat het Dorisch, de taal van de Doriërs, zich vanuit de regio Epirus naar het zuiden heeft verspreid.

Ze wisten reeds goed met paarden om te gaan en bewerkten al ijzer. Met hun ijzeren wapens waren zij in staat gemakkelijk de oorspronkelijke bevolking te onderwerpen. Men neemt aan dat hun expansie over de Peloponnesos, met als centrum Sparta, de Cycladen, de zuidwestelijke hoek van Klein-Azië, met als centrum Halicarnassus, en Kreta het einde van de Myceense beschaving heeft betekend. De stad Sparta ontstond in de 10e eeuw v.Chr., toen vier Dorische dorpen zich samenvoegden.

Ze vertegenwoordigden over het algemeen het meer sobere, nuchtere en soldateske deel der Grieken. Dat kwam ook in hun (bouw)kunst tot uiting met het Dorische karakter; het strenge, sobere element. De Dorische orde is de oudste van de drie bekende bouworden uit de Griekse oudheid. De twee andere zijn de Ionische en de Korinthische orde.

De Doriërs waren in tegenstelling tot de Zeevolken geen grote zeevaarders.