Duco van Haren (1747-1801)
| Duco van Haren | ||||
|---|---|---|---|---|
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Duco van Haren | |||
| Geboren | 6 november 1747 | |||
| Geboorteplaats | Den Haag | |||
| Overleden | 27 mei 1801 | |||
| Overlijdensplaats | Weimar | |||
| Politieke functies | ||||
| 1768-1770 | Gecommitteerde van Provinciale Rekenkamer van Friesland | |||
| 1770 - 1773 | Gecommitteerde van Admiraliteit in Friesland | |||
| 1788-1795 | Grietman van het Bildt | |||
| ||||
Duco van Haren (Den Haag, 6 november 1747 - Weimar, 27 mei 1801) was een Nederlandse jonker en staatsman.
Levensloop[bewerken | brontekst bewerken]
Achtergrond[bewerken | brontekst bewerken]
Duco van Haren stamde uit de adellijke familie Van Haren. Zijn vader was jonker Onno Zwier van Haren (1713-1779), grietman van Weststellingwerf en een vooraanstaand Nederlands staatsman. Onno Zwier van Haren was ook een verdienstelijk schrijver en een van de betere auteurs van de 18de eeuw. In 1759 kwam hij als gevolg van een schandaal ten val.[1] Zijn moeder was Sara Adel van Huls (1718-1793), een nazaat van Samuel van Huls.
Carrière[bewerken | brontekst bewerken]
Duco van Haren bekleedde enkele hoge ambten in Friesland en Amsterdam. In die laatste stad redde hij bij een brand in de Schouwburg van Amsterdam op 11 mei 1772 het leven van Sara van den Heuvel[2] met wie hij een maand later in het huwelijk trad.[3] Na zijn huwelijk werkte hij voor zijn schoonvader, een koopman die handel dreef op West-Indië. Hun zoon Pieter Willem baron van Haren (1774-1850) werd in 1822 erkend te behoren tot de Nederlandse adel met de titel van baron; met hem stierf het adellijke geslacht uit.[4] Zijn dochter Anna Margaretha Johanna van Haren trouwde op 21 april 1819 in Den Haag met Jhr. Leonhard Robert Gevaerts (1774-1864), een zoon van Ocker Gevaerts. In 1787, na de Pruisische inval, vestigde hij zich in Friesland. Een jaar later werd hij benoemd tot grietman van Het Bildt. Hij woonde tijdens zijn grietmanschap in Sint Annaparochie.[5]
Duco van Haren werd in 1795 als gevolg van de Bataafse Revolutie afgezet en vluchtte naar Duitsland.[3] Zijn financiële middelen waren niet meer toereikend en in Duitsland werd hij gouverneur van de jonge prins van Saksen-Weimar-Eisenach.
Zijn einde was tragisch: bij het omvallen van een postwagen viel een zware koffer op zijn borst. Hij overleed later aan zijn verwondingen in Weimar.[3]
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|
| Voorganger: H.W. van Aylva |
Grietman van het Bildt 1788 - 1795 |
Opvolger: J.L. Huber |