Eugène de Ligne (1804-1880)
| Eugène de Ligne | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Eugène de Ligne als voorzitter van de Senaat (Brussel, Paleis der Natie)
| ||||
| Volledige naam | Eugène François Charles Lamoral de Ligne | |||
| Geboren | 28 januari 1804 | |||
| Overleden | 20 mei 1880 | |||
| Land | .svg){kind=small} België
| |||
| Partij | Liberale Partij | |||
| Religie | Rooms-katholiek | |||
| Titulatuur | Zijne Hoogheid de Prins van Ligne | |||
| Functies | ||||
| 1852 - 1879 | Voorzitter van de Belgische Senaat | |||
| ||||
| Eugène de Ligne | ||
|---|---|---|
| 1804 - 1880 | ||
| ||
Portret van de prins bij het kasteel van Beloeil door François Kinsoen
| ||
| 8ste Prins van Ligne prins van Épinoy en Amblise | ||
| Periode | 1814 - 1880 | |
| Voorganger | Charles-Joseph | |
| Opvolger | Louis | |
Eugène François Charles Joseph Lamoral de Ligne (Brussel, 28 januari 1804 - 20 mei 1880), 8ste prins van Ligne, prins van Amblise en Epinoy, was een Belgisch edelman en liberaal politicus. Hij was de kleinzoon en als prins sinds 1814 de opvolger van Charles-Joseph de Ligne.
Familie[bewerken | brontekst bewerken]
Geboren in Brussel als Eugène-François-Charles-Lamoral (Nederlands: Eugène Frans Karel Lamoraal), was hij de zoon van prins Lodewijk-Eugène de Ligne (1766-1813) en van gravin Louisa van der Noot de Duras (1785-1863). Aldus behoorde hij tot een oud, invloedrijk, adellijk geslacht. Via zijn grootmoeder langs vaderszijde was hij verbonden met de soevereine prinsen van Liechtenstein. Zijn vader was de tweede zoon van Charles-Joseph de Ligne en stierf, net als zijn oudere broer, Charles Joseph Antoine de Ligne (1752-1792) nog voor zijn grootvader.
De Ligne had een jongere broer en zus die allebei op jonge leeftijd stierven.
Prins de Ligne[bewerken | brontekst bewerken]
In 1814 erfde hij de titels en een groot deel van de bezittingen van zijn grootvader, prins Charles-Joseph de Ligne. Zijn vader was een jaar voordien reeds overleden op 47-jarige leeftijd. Hij werd aldus prins van Ligne en van het Heilige Roomse Rijk, prins van Amblise en Epinoy en grande van Spanje eerste klasse.
Huwelijken[bewerken | brontekst bewerken]
De Ligne trouwde drie maal:
- op 12 mei 1823 met Marie-Mélanie de Conflans (1802-1833), van wie twee zoons;
- op 28 juli 1834 met Nathalie-Charlotte de Trazegnies (1811-1835), dochter van de overtuigde orangist, markies Georges de Trazegnies (1762-1849), van wie één dochter;
- op 28 oktober 1836 met Hedwige-Julie-Wanda, prinses Lubomirska (1815-1895), van wie twee zoons en twee dochters.
Drie zoons zorgden voor nageslacht. Erfgenaam was zijn kleinzoon Louis de Ligne (1854-1918), zoon van zijn oudste zoon Henri de Ligne (1824-1871).
Onder het Verenigd Koninkrijk[bewerken | brontekst bewerken]
Reeds op 13 augustus 1816, ten tijde van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden, werd Eugène de Ligne benoemd in de Ridderschap van de provincie Zuid-Brabant, wat meteen de erkenning inhield van zijn adellijke status en van zijn prinselijke titels, voor hem en al zijn nakomelingen.
Op 18 augustus 1830 werd dit benoemingsbesluit ingetrokken en de inschrijving op de officiële adelslijst geschrapt, omdat hij zonder toestemming te vragen, kamerheer van de Oostenrijkse keizer was geworden. Dit besluit werd in België niet gepubliceerd en derhalve niet voor rechtsgeldig gehouden.
Dit belette niet dat hij in 1830 tot diegenen behoorde die de eenheid van het Verenigd Koninkrijk wilden bewaren. Hij behoorde tot een van de delegaties die hierover met de prins van Oranje besprekingen ging voeren. Bij de vorming van de nieuwe Belgische staat was hij niet betrokken. Het is een legende dat hem de Belgische troon zou zijn aangeboden en nog méér dat hij hiervoor kandidaat zou zijn geweest.
Hij bleef de Nederlandse monarchie trouw en was in 1834 de eerste onder de notabele Belgen die aan een inschrijving deelnamen om de paarden van de kroonprins van Oranje, die zich nog in de stoeterij in Tervuren bevonden, aan te kopen naar aanleiding van hun publieke verkoop. Hij haalde zich hierdoor de volkswoede op de hals en zijn residentie in Brussel werd geplunderd. Naar aanleiding hiervan trok hij zich terug in Wenen.
Na de Belgische onafhankelijkheid[bewerken | brontekst bewerken]
In 1837 legde hij zich bij het feit van de Belgische onafhankelijkheid neer, keerde terug en doorliep vervolgens een briljante loopbaan. In 1838 vertegenwoordigde hij België bij de kroning van koningin Victoria.
Van 1842 tot 1848 was hij ambassadeur in Parijs, en in 1848-1849 bij de Heilige Stoel en de overige Italiaanse landen.
In 1849 werd hij verkozen tot liberaal senator voor het arrondissement Aat en hij vervulde dit mandaat tot in 1879. Hij was voorzitter van de Hoge Vergadering van 1852 tot 1879. In 1856 vertegenwoordigde hij het land bij de kroning van tsaar Alexander II.
Toen de liberale partij de strijd aanbond met het katholiek onderwijs, en minister Pierre Van Humbeeck de wet op het lager onderwijs liet goedkeuren, kon hij dit niet bijtreden en verliet de politiek.
In 1863 was de Ligne benoemd tot minister van Staat.
Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]
1838: Grootlint in de Leopoldsorde
Grootkruis in het Legioen van Eer
1846: Ridder in de Orde van het Gulden Vlies
.svg){kind=small}
Voorouders[bewerken | brontekst bewerken]
| Voorouders van Eugène de Ligne | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Overgrootouders | Claude Lamoral II van Ligne (1685-1766) ∞ Elisabeth Alexandra zu Salm (1704-1739) |
Emanuel van Liechtenstein (1700-1771) ∞ Maria Anna Antonia van Dietrichstein-Weichselstädt (1706-1777) |
Philips Joseph van de Noot van Duras (1710-1746) ∞ Honorine Francesca Antoinette van Hamme (1707-1793) |
? (-) ∞ ? (-) | ||||
| Grootouders | Charles-Joseph de Ligne (1735-1814) ∞ Marie Franziska van Liechtenstein (1739-1821) |
Johannes Filips van der Noot van Duras (1746-1803) ∞ Florence van Ruijsschen d'Elissem (1766-1801) | ||||||
| Ouders | Lodewijk-Eugène de Ligne (1766-1813) ∞ Louisa van der Noot de Duras (1785-1863) | |||||||
| Eugène de Ligne (1804-1880) | ||||||||
Externe link[bewerken | brontekst bewerken]
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Alphonse WAUTERS, Les de Ligne, in: Biographie Nationale de Belgique, T. XII, Brussel, 1892-93, col. 141-143
- Albert DE LIGNE, Histoire et généalogie de la Maison de Ligne, 1950.
- Oscar COOMANS DE BRACHÈNE, État présent de la noblesse belge, Annuaire 1993, Brussel, 1993, blz. 4-13.
- Jean-Luc DE PAEPE & Christiane RAINDORF-GERARD (red.), Le Parlement belge, 1831-1894. Données biographiques, Brussel, 1996.
- Prince (Antoine) DE LIGNE, Pas de 'lignée' sans les femmes, in: Revue Générale, 2000
- José DOUXCHAMPS, Présence nobiliaire au parlement belge (1830-1970). Notes généalogiques, Wépion-Namen, 2003.
- G. MARTIN, Histoire et généalogie des maisons de Ligne et d'Arenberg, I. Maison de Ligne, 2005
- Humbert DE MARNIX DE SAINTE ALDEGONDE, État présent de la noblesse belge, Annuaire 2009, Brussel, 2009
| Voorganger: Charles-Joseph de Ligne |
Prins van Ligne 1814 - 1880 |
Opvolger: Louis de Ligne |
| Voorganger: Augustin Dumon-Dumortier |
Voorzitter van de Senaat 1852 - 1878 |
Opvolger: Camille de Tornaco |