Gebruiker:O.bloeyaert/Zandbak

Deze pagina zal vooral dienen om informatie betreffende een project (in samenwerking met Fien Logghe ) voor het vak pers en communicatie te verzamelen en aan te passen.

• Meer informatie over dit vak kan u hier vinden.
• Meer informatie over het project zal weldra ook op wikipedia komen.
• Een algemene agenda van Fien en ik kan u hier vinden.

Vergadering 1

Verslag vergadering 7 maart 2012

Fien Logghe en ik zullen binnenkort op bezoek gaan bij Stijn Dedecker op bezoek voor een project in verband met Pers en Communicatie, verdere informatie kan u hier vinden. We hebben kort vergaderd op de IPSOC , hier volgt het verslag:

1. We gaan zullen eerst zoveel mogelijk algemene informatie verzamelen, hierbij dachten we aan:

- Brochures

- Info op het internet

- eventueel een Blog

- Contactpersonen

- Geschiedenis van het project

- Jongeren die we kunnen interviewen

- eventuele externe partners

- Kernzaken die zeker vermeld moeten worden

- Vragen of we facebook kunnen gebruiken voor verdere communicatie

2. Wat stellen we voor en wat verwacht de school/Stijn van ons?

- We vermelden onze opdracht zoals deze is opgegeven op school

- Eventueel een tijdschema opstellen en enkele deadlines

- We gaan na of we een filmpje mogen maken. Eventueel met Quotes,kort bondig taalgebruik.

- Of we kunnen samenwerken met de klas en indien mogelijk een klasproject op kunnen zetten, we willen het immers zo authentiek mogelijk houden.

3. Wat doen wij?

- We maken een adressenlijst op

- We zullen een perstekst opmaken en laten controleren door een leerkracht(e)

- We maken een persbericht op

- We maken verslagen op die we op wikipedia plaatsen (overlegpagina)

- We proberen zoveel mogelijk multimedia kanalen aan te spreken: radio (bijvoorbeeld nieuwe jongerenzender in Kortrijk: Quindo), tv (bijvoorbeeld WTV), facebook,...

Het verslag van dit gesprek kan u hier vinden.

Vergadering 2 (27 maart)

Inhoud :

1. taakverdeling opmaken

Olivier:

- Persadressen verzamelen en in de zandbakplaatsen (zie verder)

- Eerste persbrief maken + starten aan een grotere die we donderdag 29 maart hebben overlopen

Fien en Olivier:

- Persteksten overlopen

- Quotes verzamelen van de Facebook pagina

- Foto's selecteren die we na de reis doorgestuurd krijgen.

- Filmmateriaal selecteren die we na de reis doorgestuurd krijgen.

- Verhalen en foto's verzamelen op de opendeurdag

- Informatie opzoeken (Lavriv etc) en eventueel al op Wikipedia plaatsen

2. deadlines vastleggen en/of evalueren:

29 maart

- Olivier verzamelt persadressen en maakt perstekst op

- Info op Wikipedia plaatsen

Persadressen

Onderstaande info werd gehaald van deze pagina op 28 maart 2012. Ik heb ook een bezoek gebracht aan stadhuis Kortrijk om er zeker van te zijn dat de informatie up to date was.

• Er is een link naar een Excel bestand voor de lokale persadressen.
• Er is de mogelijkheid om een persbijeenkomst te organiseren (elke woensdag 14u stadhuis Kortrijk), maar dit lijkt me in het kader van dit project overbodig.
• Voor al het nieuws uit de regio is er ook deze digitale plek voorzien. Hier kunnen we ons nieuwsbericht ingeven en doorgeven aan de digitale pers.

Lijst sociale netwerk sites/ sociale media

Er bestaat een ganse reeks van socialenetwerksites en velen zijn beperkt tot een land, leeftijdsgroep, professionelen enz. Daarom zal ik hier een lijst geven van de socialenetwerksites die relevant zijn voor ons project.

Site	Informatie
Facebook	Telde in januari 2012 een 900 miljoen leden.
Twitter	Een internetdienst waarmee gebruikers korte berichtjes van maximaal 140 tekens publiceren
Myspace	Heeft een groot aantal gebruikers die onder meer weblogs, profielen, groepen en dergelijke bijhouden
Google Plus	Geregistreerde gebruikers kunnen zogenoemde Kringen aanmaken. Binnen deze Kringen kunnen zogeheten Vrienden toegevoegd worden waardoor berichten per Vriendengroep gedeeld kunnen worden.
Netlog	Een Vlaamse sociaalnetwerksite, waarop Europese jongeren actief zijn
Tagged	De website heeft 100 miljoen leden. Tagged groeit nog steeds ondanks het grote marktaandeel van Facebook
YouTube	Een website waar de gebruiker filmpjes kan publiceren.
Vimeo	Een videowebsite waar gebruiker video's kunnen uploaden, delen en bekijken
Flickr	Een website voor het delen van foto's en videofragmenten

Je kan hier een meer complete lijst met netwerksites terugvinden, velen daarvan zijn echter niet relevant voor ons project.

Grote perstekst

PTI renovation team knapt een weeshuis in Oekraïne op.

• Foto studenten met docenten en directeur plus info bij de foto
• Logo project

Veertien studenten van het Provinciaal Technisch Instituut (Afk. PTI) Kortrijk zijn nog maar net terug van een boeiende reis naar Oekraïne.

Op zich lijkt dit niet zo speciaal, maar toch. Het was de allereerste keer dat studenten van het PTI naar het buitenland trokken om er praktische zaken te realiseren. Ze reisden met de steun van ‘vzw Werkgroep Oekraïne' naar Lavriv (een dorp in Oekraïne bij de Poolse grens) om er een weeshuis op te knappen. Ze restaureerden kamers, voerden onderhoudswerken uit, renoveerden elektriciteit, schilderden enz. Bovendien bood dit voor zowel de jongeren als de lokale bewoners de unieke kans om met een andere taal, gewoontes, culturen... in contact te komen.

Het begon allemaal een jaar geleden toen twee docenten (Kristof en Stijn) op het idee kwamen om met de studenten een praktisch buitenlands project op poten te zetten. Na een moment van informatieverzameling kwamen ze in contact met ‘vzw Werkgroep Oekraïne’. Dit is een vzw bestaande uit een 60-tal vrijwilligers die op tal van manieren projecten in Oekraïne ondersteunen. Ze focussen zich voornamelijk op het aanbieden van voorzieningen. Hier kwam het idee van Kristof en Stijn om het weeshuis in Lavriv te renoveren.

Nog een docent (Elleny) versterkte hun rangen en samen konden ze de directie overtuigen. Hierbij hadden ze de nadruk gelegd op de vakoverschrijdende eindtermen (of kortweg VOET). De jongeren zouden immers met verschillende zaken in contact komen: religies, valuta, talen enzovoort. Achteraf volgen er ook nog verschillende opdrachten, zoals een verslag schrijven in verschillende talen, een voorstelling maken over het land met behulp van Powerpoint enzovoort. Hiernaast staat ook de praktische uitvoering centraal. De leerlingen vergroten namelijk hun vakcompetenties door het weeshuis te renoveren. De reiskosten werden deels gedragen door de ouders en deels gefinancierd met de opbrengst van een spaghetti-avond. Deze werd georganiseerd door de studenten zelf en overtrof alle verwachtingen. De materiaalaankoop werd mogelijk door een 47-tal sponsors. Dit materiaal werd door de 'vzw Werkgroep Oekraïne' tot in Lavriv gebracht.

Ook de ouders zijn op tal van ouderavonden geïnformeerd. Ze kregen onder andere een boekje met informatie, konden de studenten volgen via Facebook en op een blog (http://www.bloggen.be/PTI_RTO/), ... Tijdens de opendeurdag van het PTI op 21 april (13u tot 18u) zullen de leerlingen een stand over hun project voorzien. Daar krijgt u informatie, foto's en tal van boeiende verhalen.

Het project wordt zeker herhaald in de toekomst.

• Hierna volgen nog de contactgegevens van Fien en ik.

Korte Perstekst

PTI renovation team knapt een weeshuis in Oekraïne op.

• Foto studenten met docenten en directeur plus uitleg bij de foto
• Logo project

Een klein jaar geleden kwamen twee docenten (Kristof en Stijn) van het Provinciaal Technisch Instituut (Afk. PTI) te Kortrijk op het idee om met hun studenten een praktisch buitenlands project op poten te zetten. Het is de allereerste keer dat studenten van het PTI naar het buitenland trokken om praktische zaken te realiseren.

Veertien studenten trokken op 23 maart naar Lavriv (een dorpje in Oekraïne bij de Poolse grens) om een weeshuis te renoveren. Ze knapten er kamers op, schilderden, voerden onderhoudswerken uit, renoveerden elektriciteit enz. Dit alles gebeurde in samenwerking met ‘vzw Werkgroep Oekraïne’. Deze vzw bestaat uit vrijwilligers die verschillende projecten in Oekraïne ondersteunen.

Binnen het kader van de vakoverschrijdende eindtermen was de directie meteen akkoord met dit voorstel. De jongeren zouden immers in contact komen met verschillende culturen, talen, gewoontes, enz. Ook de ouders waren laaiend enthousiast. Financieel wordt het project gedragen door sponsors. De reis zelf werd deels betaald door de ouders en deels gefinancierd met de opbrengst van een zeer geslaagde spaghetti-avond.

Tijdens de opendeurdag van het PTI op 21 april (13u tot 18u) zullen de leerlingen een stand over hun project voorzien. Daar krijgt u informatie, foto's en tal van boeiende verhalen.

Het project wordt zeker herhaald in de toekomst.

• Hierna volgen nog de contactgegevens van Fien en ik.

Interview Fien en Kristof

Fien had afgesproken met Kristof op woensdag 4 april om enkele foto's van de reis te gaan halen. Achteraf is er beslist geweest om ook nog een kort interview af te nemen. Hieronder vindt u het uitgeschreven interview. Hou er wel rekening mee dat dit een quasi letterlijke weergave is van het interview, hier en daar is het in de spreektaal neergeschreven.

Kristof: De eerste week na de vakantie hebben we de zaterdag opendeurdagen, daar zal een standje staan van Oekraïne. De week daarna zou er normaal gezien (niet zeker) de vrijdag nog een foto en film-avond zijn.

Fien: Die opendeurdagen, hoe lang duren die ongeveer?

Kristof: Ongeveer van 13u tot 18u. Je kan een affiche met meer informatie terugvinden op de site. Op de stick die ik meegegeven heb aan jou staan er foto’s en een word document met de link naar de blog en het artikel in het nieuwsblad. Er zit ook nog een radio-interview bij (Radio 2), deze is gegeven door ‘Rita Kool’, iemand van de werkgroep. Ze vertelde zeer mooi over het project.

We zijn vrijdag toegekomen en hartelijk ontvangen. We hebben daar blijven slapen en we zijn dan zaterdag begonnen. In het begin liep het wel een beetje stroef, de jongeren zijn die dag dan ook vooral bezig geweest met kennismaken met de groep. Die dag zijn ze met de oudere jongens met ‘paard en kar’ bloemen gaan planten. Als ze er nu op terugkijken vinden ze dat nog altijd een van de mooiste momenten. Het was ook een spontaan gebeuren dat totaal niet ingepland was in de agenda. Stijn en ik zijn inkopen gaan doen. We zijn gesubsidieerd door de Provincie West-Vlaanderen (door het N-Z huis in Roeselaere). We kregen een bedrag van €1500 waarmee we inkopen mochten doen en materiaal om te werken (boormachines en dergelijke)aan mochten kopen. We konden het materiaal ook hier (in België) aankopen, maar ze stonden er op dat we het in Oekraïne aankochten. Zo zouden we de plaatselijke bevolking helpen en de economie een duwtje in de rug te geven. Het viel wel op toen we inkopen aan het doen waren dat de sfeer daar gemoedelijker is. Aan de kassa’s gaat alles veel trager vooruit. We zijn dan ’s avonds teruggekeerd en hebben het naburig café een bezoekje gebracht. Het was tevens ook het enige café en tegelijkertijd ook een beetje een ‘supermarkt’. We zijn daar af toe eens een pintje gaan drinken. De jongeren konden zich op deze manier ook eens ontspannen en wat genieten. Ik moet ook wel zeggen dat de jongeren genoten van het feit dat het ‘alleen jongens waren’.

De zondag is er dan sowieso kerkdienst. We hebben een kerkdienst bijgewoond (daar zijn ook foto’s van).

Fien : Zijn ze zeer gelovig?

Kristof: Enorm! Neerknielen, bidden, zingen enz. De communie hebben we wel niet gekregen omdat we zogezegd ‘zondig’ zijn. Het waren maar enkele mensen (een stuk of 10) die echt de communie kregen. Na een uur en een half was de kerkdienst gedaan en zijn we naar buiten geweest. De kerkdienst mag dan wel gedaan zijn, maar velen bidden nog een hele tijd verder. Die dag zijn we dan terug met de jongeren bezig geweest. Maandag, dinsdag, woensdag en donderdag hebben we gewerkt. Stijn heeft zich voornamelijk bezig gehouden met een muur te schilderen. Ik heb de elektriciteit gelegd in een hal op het eerste verdiep, en we weten al dat we volgend jaar het tweede verdiep mogen doen. Dit omdat de kabels ter plaatse wel zeer duur zijn en ze onder andere ook blij zijn met de elektriciens. Doordat het verven vroeg gedaan was, nam hij de gasten eens mee in het bos. We hadden namelijk borstels mee maar geen stokken. In het bos zochten ze gepaste stokken om er borstelstokken van te maken. De jongens vonden het ‘de max’ om naar de beek te gaan en water te halen om hun borstels uit te spoelen. Ze hebben op een van de laatste dagen, met de hulp van Stijn, voetbaldoelen gemaakt. Dit waren natuurlijk geen echte voetbaldoelen, maar eerder een gesjorde versie ervan. Het zijn vooral deze dingen (die me een beetje doen denken aan een jeugdbeweging) waar de jongeren zeer tevreden mee waren. Ook met het materiaal dat we daar gekocht hebben, boormachines, zagen enz. waren ze tevreden.

De vierde dag zijn we dan vertrokken, na een uitbundig afscheid. Sommige jongens hadden met enkelen van daar (vooral de jongste kindjes) een goede band opgebouwd. Het afscheid viel natuurlijk heel zwaar en enkelen moesten zelfs huilen. Er was daar bijvoorbeeld ook een kindje van ongeveer 10 jaar (mijn ‘petekindje’), het was ziek en lag hopeloos op zijn bed. We hebben daar dan ook een avond georganiseerd waarop we al onze cadeautjes hebben uitgedeeld, kleren enzo. Ze waren al zeer tevreden met een gewoon, simpele ballon bijvoorbeeld.

Elleny heeft zich vooral bezig gehouden met op de muur te gaan schilderen. Er zijn daar ook foto’s van, mechaniekers die bezig zijn met prachtige foto’s te tekenen op de muur. We hadden een projector mee en zo hebben we tal van kinderfiguren, denk maar aan Nijntje en Winnie de Pooh, op de muur geschilderd. Er was hier ongeveer vier man constant mee bezig.

Vrijdag zijn we dan om 11-12u vertrokken met de bus en ’s avonds rond 19u zijn we dan (nadat we enkele keren waren fout gereden) toegekomen bij de ‘rafting’. Daar hebben we dan een kampvuur gemaakt en tenten opgezet. De communicatie liep zoals gewoonlijk stroef, ze kwamen een uur te laat. We waren al zo moe van zo lang op de bus te zitten. Deze avond was zeer belangrijk want onze toenmalige directeur heeft er op gehamerd dat er een ontspannend moment ingelast zou zijn. Hij wou niet hebben dat de reis een ‘nachtmerrie’ zou zijn. We hebben daarom beslist om geen aparte daguitstappen te maken (behalve dan het bezoek ‘aan het dorp van de directeur’, maar dit was maar een halve dag). Uiteindelijk hebben we dan een tweedaagse gedaan waarbij we tal van zaken hebben gedaan: gaan raften, gekookt op het kampvuur, slapen in de tenten, een wodka'tje drinken, we hadden zelf ook wat bier mee. Het was een zeer leuke avond en het weer zat ook mee. Het regende niet toen we opstonden, maar eenmaal we op het water zaten begon de regen met bakken uit de lucht te vallen. Het was een tocht van 50km die we hebben afgelegd. We zijn rond 10u vertrokken en rond 17-18u waren we op onze bestemming. Toen zijn we met de stadsbus naar het weeshuis daar geweest (niet het weeshuis waar ze gerenoveerd hadden). Daar hebben we dan geslapen en gedoucht. De jongeren konden ook terug eens naar de lokale supermarkt gaan om inkopen te doen. De dag erop was er terug de lange busrit naar Lavriv. Daar hebben de jongeren eens alleen (voordien hadden ze daar nog niet de kans toe gehad) voor een paar uurtjes Lavriv kunnen verkennen en wat zaken voor zichzelf kunnen kopen. Ze moesten wel steeds in groepjes blijven en stipt op het afgesproken tijdstip terug zijn, wat allemaal zonder problemen werd opgevolgd. Die avond hebben we daar iets gegeten en blijven slapen.

De laatste dag was het vooral inpakken en er voor zorgen dat we op tijd onze vlucht naar huis konden nemen. Dit is ook allemaal vlot verlopen.

Fien: Denk je dat die stroefheid van het ‘contact leggen’ vooral het gevolg was van de taalverschillen?

Kristof: Ja, misschien wel. Bepaalde zaken kon je wel van het Nederlands naar het Engels en dan via onze tolk Irina vertalen naar het Oekraïens. Maar gans dit proces van ‘eerst vertalen naar het Engels en dan door te tolk naar het Oekraïens’ zorgt ervoor dat er een andere sfeer is, een andere ondertoon. Misschien dat dit één van de redenen was.

Fien: Hoe was het eten?

Kristof: Het eten was super goed. Het viel ook op dat de mensen daar anders eten. Ze eten daar minder vlees dan wij in België. We hebben daar wel iedere keer (weliswaar kleine porties) vlees gegeten, maar ik ben er zeker van dat dit normaal niet het geval is. Ze deden dat speciaal voor ons, we kregen zelfs een vieruurtje. Je zag echt dat ze de moeite deden om ons goed te ontvangen als gasten, terwijl dit voor ons niet altijd nodig was. Je voelde wel dat ze enorm dankbaar waren. Wat natuurlijk ook plezant is.

Fien: Welke cultuurverschillen vielen jou het meeste op?

Kristof: Het valt wel op dat ze enorm gelovig zijn en vlug tevreden met wat wij als ‘weinig’ ervaren. Je kan daar ook wel goed de corruptie voelen.

Fien: Wat bedoel je precies met ‘je kan daar de corruptie voelen’?

Kristof: Ik bedoel corruptie in de ruimste zin van het woord. De directeur bijvoorbeeld was daar heel open in. Hij zei dat hij directeur was geworden door ‘geld onder tafel’ te geven, en blijkbaar is dat daar een algemeen gebeuren. Wat niet wil zeggen dat het geen goede directeur is. Hij werkt daar nu al vier jaar en je kan zien dat hij echt achter zijn school staat. Ik heb daar ook een souvenir van hem gekregen. Het is een stok met daaraan een hand. Het komt eigenlijk hier op neer: de ene keer slaat de politie met de stok, en als ze je vast hebben dan draaien ze de stok en tonen ze de hand. Waarmee ze willen zeggen: leg er wat geld in en het is terug in orde. Ook de invloed van Rusland is daar nog te voelen, meer bepaald het communistische. De gastvrijheid valt ook op, in België zitten we als het ware allemaal ingesloten in onze eigen ‘cocon’, maar daar leeft de gemeenschap veel meer. Je kan het denk ik vergelijken met zoals het bij ons was 100 jaar terug. Iedereen was toen ook diep gelovig en ging toen naar de kerk, je zag ook veel meer je buurman.

Fien: Sliepen jullie dan bij de weeskinderen?

Kristof: Ja, we sliepen in dezelfde gang als de weeskinderen waar we drie kamers voor ons hadden. In die kamers hadden eerder weeskinderen geslapen, maar zij sliepen voor de gelegenheid in andere kamers. Het viel wel op dat, in tegenstelling tot wat we verwacht hadden, er een zeer los/vrij regime heerste. Het gebeurde zelf dat wij ons afzonderden om te kunnen slapen omdat de kinderen nog steeds in de gang rondliepen, zelf toen we rond 23u terugkeerden van een bezoekje aan het lokale café. We hebben dit ook eens opgemerkt naar de begeleiders toe. Deze bevestigden dit ook. Ze zeiden dat de jongeren vrij zijn, maar ze moeten er wel voor zorgen dat ze ’s morgens om 7u wakker zijn.

Fien: Verliep het renoveren op een vlotte manier of vielen er zaken tegen?

Kristof: Als we terug de toestemming krijgen van de directie om volgend jaar terug te gaan zal het natuurlijk vlotter verlopen. We weten nu bijvoorbeeld beter wel materiaal we moeten kiezen en hoe de structuur van het gebouw is. Het is voor ons ook duidelijker wat voor zaken er nog allemaal aangepakt moeten worden. We weten nu wat er al gebeurd is en wat er nog allemaal staat te gebeuren. We zullen niet langer moeten ‘zoeken’ naar werk. Ikzelf zal, zoals ik al zei, de elektriciteit leggen op het tweede verdiep, Stijn zal een andere gang schilderen. Volgend jaar zijn we wel met acht man meer, maar het jaar daarna zal het terug een kleinere groep zijn.

Fien: Hadden de leerlingen altijd evenveel zin om te werken?

Kristof: Jazeker, ze hadden echt zin om te werken. Er moest natuurlijk ook wat afgewisseld worden. Je kan niet acht uur aan een stuk hetzelfde doen. We begonnen om 9u, het middagmaal was wel maar om 14u30. We namen tussenin ook een pauze waarbij we wat versnaperingen uitdeelden die we mee hadden uit België. Van 14u30 werkten we dan tot rond 17/18u. De jongeren hadden dan tijd om te douchen. Om 18u30 was het avondmaal. Daarna was er een activiteit. De ene avond konden de jongeren wat met elkaar spelen, maar we hebben ook een Quiz-avond gehad die Elleny georganiseerd had. We zijn ook eens op café geweest, alhoewel we de leerlingen echt moesten uitnodigen om mee te gaan. Ze waren namelijk allemaal redelijk versleten. In de gymzaal hebben we ook eens een partijtje gevolleybald en gevoetbald. In de paar dagen dat we daar gewerkt hebben, is er ook een sterke band gegroeid met de jongeren van daar. Er zijn daar natuurlijk ook jonge meisjes van 16-17 jaar en je kon zien dat er zich hier en daar al koppeltjes begonnen te vormen. Toen we de vrijdag afscheid namen hoorde je ook jongeren zeggen dat ze zeker in de grote vakantie eens wilden terugkeren.

Fien: Waren er douches in het weeshuis zelf?

Kristof: Ja, deze waren in het weeshuis zelf. Er zijn vier douches, twee voor vrouwen en twee voor mannen. Ze zijn als eerste gerenoveerd geweest. De toiletten zijn daar ‘op zijn Frans’, wat voor de meesten wel een grote aanpassing was. Maar naar hygiëne toe was het daar allemaal zeer proper. De directeur probeert de infrastructuur daar ook zo goed mogelijk te maken. Hij is constant op zoek naar nieuwe middelen. Je ziet dat hij in de vier jaar dat hij daar werkt al zeer veel verwezenlijkt heeft. Ze zijn nu bijvoorbeeld bezig een wasruimte aan het maken waarin hij drie wasmachines wil zetten en een droogkast. Je kan wel zien dat ze maar een beperkt budget hebben en dat ze het zo efficiënt mogelijk willen besteden. Een concreet voorbeeld: de voorraadkasten in de keuken zijn nagenoeg leeg, per dag worden de benodigdheden aangekocht. Een tweede voorbeeld: we moesten steeds in schijven betalen voor het eten en onze slaapplaats. En de directeur had graag dat we het direct betaalden zodat hij met dat geld terug zaken kon aankopen.

Fien: Kan je dat ook zien aan de elektronica, zijn er bijvoorbeeld oude tv’s?

Kristof: Dat valt eigenlijk goed mee. In de computerklas staan er bijvoorbeeld flatscreens. De computers zelf waren ook redelijk recent. Ze hadden geen internetaansluiting, maar wij hebben een aansluiting gefinancierd en nu kan er één computer op internet. Het was ook voor ons interessant dat we internet konden gebruiken. Zo konden we onze blog bijwerken en hadden we toch nog een beetje contact met de buitenwereld. Het valt ook wel op dat de jongeren daar geen e-mail kunnen opstellen en ze geen Facebook kennen. Dit is dan ook een punt waar we volgend jaar meer op gaan focussen. Er is ons gevraagd om te kijken om een router te installeren zodat er verschillende pc’s toegang tot internet zouden krijgen. We zijn daar mee akkoord gegaan, maar alleen met de voorwaarde dat we de jongeren ook kunnen leren om zelf eens een e-mail op te stellen. Dit zou er dan voor zorgen dat de communicatie met onze jongeren nog beter wordt. De Oekraïners kennen ook maar beperkt Engels, moesten we geen tolk gehad hebben ging de communicatie misgelopen zijn. De tolk was niet altijd aanwezig, maar dat moest ook niet aangezien we toch een groot deel van de tijd aan het werken zijn. Maar het is voorgekomen dat we haar hebben gebeld om enkele woorden te vertalen.

Fien: Hebben ze nieuwe gsm’s?

Kristof: ja, dat viel wel op. Ze beschikken over dezelfde gsm’s als wij. Het blijft voor ons een groot raadsel hoe dat betaald werd.

Fien: Miste je je thuis na een week?

Kristof: Ja. De jongeren gaven ook eerlijk toe dat ze hun thuis mistten, er waren er die zegden ‘ik mis mijn mama’. Er waren ook jongeren die vroegen aan Stijn of ze eens mochten bellen naar huis. Een e-mailtje of blog volstond niet meer, ze hadden graag hun ouders of vriendinnetje eens gehoord. We vinden dat 7 dagen te kort is, maar 14 te lang. Daarom hebben we ervoor gekozen om 10 dagen te gaan. Dit is een formule waar we blijven achterstaan. Het is immers geen luxevakantie, je slaapt op bedden met veren, er zijn muizen. Kortom 10 dagen was voor iedereen voldoende.

Fien: Wat was voor u de grootste tegenslag?

Kristof: Echte tegenslagen hebben we eigenlijk niet meegemaakt wat ons wel verwonderde, als je rekening houdt met het feit dat het de eerste keer is dat we dit doen. Als ik dan toch iets moet opnoemen dan zou het de neerslag zijn tijdens het raften. Dit zullen we volgend jaar ook niet meer doen. We zullen gewoon naar een nabijgelegen dorp gaan, wat euro'tjes wisselen in plaatselijke munt. Dit zodat ze eens wat kunnen kopen op een marktje en het dorp verkennen.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat indien je me de eerste of tweede avond zou hebben gebeld ik zou hebben gezegd dat het de eerste en tevens laatste keer was dat we dit project zouden doen. Simpelweg omdat de communicatie met de directeur en de werkmannen niet liep zoals we wilden. Ze zagen ons eerder als buitenstaanders en indringers. De werkmannen waren ook bang dat we een jaar werk van hen gingen afnemen. Maar vanaf de derde en vierde dag sloeg de sfeer om toen het duidelijk werd dat we voor hén aan het werken waren. Ook naar de werkmannen toe gaven we duidelijk te verstaan dat we er niet waren om hun werk af te nemen. We legden ook uit dat we bereid waren om hen bijvoorbeeld elektriciteitskabels te geven, maar dan zouden we ze wel zelf leggen. Toen dit voor hen duidelijk was maakten ze daar ook geen probleem meer van.

Het is ook wel verstaanbaar dat ze bang waren dat we hun werk gingen afnemen. In Oekraïne zijn er veel mensen werkloos of ze werken en leven in erbarmelijke omstandigheden. Aan de overkant van het weeshuis woonde de poetsvrouw. Zij verdiende €100 euro per maand. Toen we vroegen of ze daarmee toekomt, antwoordde ze wel van ja, maar zei er ook bij dat ze op het einde van de maand niets over heeft. Het valt ook op dat veel mannen daar dronken rondlopen. Thuis hebben velen een kleine stokerij waarmee ze hun eigen brouwsels maken. Ze zeggen soms ‘drinken uit miserie’, maar daar is het echt zo.

Fien: Zijn er zaken die je zeker zal onthouden?

Kristof: De dankbaarheid en de samenwerking met de jongeren zal me altijd bijblijven. Ook de band die zo rap gevormd is geweest en het feit dat we daar met open armen zijn ontvangen was fantastisch. Ook het feit dat we bij de werkmannen en de directeur thuis binnen mochten op bezoek, zijn tekens dat ze ons apprecieerden. De directeur was bijvoorbeeld ook zeer blij dat we interesse toonden in zijn dorp, hij heeft zelfs een ganse legende over het dorp verteld. Ook het kerkbezoek heeft veel bijgedragen tot hun beeldvorming van ons. Ze zagen duidelijk dat we helemaal open stonden voor hun manier van leven. We waren niet de ‘arrogante westerlingen’. We hebben er ook op gelet dat indien de jongeren iets gekocht hadden, zoals een flesje cola, dat ze het steeds onder hun vest of in hun rugzak meedroegen. En dat ze het pas boven mochten halen in de kamer.

De reis was duidelijk dus meer dan werk alleen.

Bezoek Opendeurdag Provinciaal Technisch Instituut (PTI) + Fotoavond

Fien en ik zijn op zaterdag 21 april naar de opendeurdag van het PTI geweest. Gewapend met een camera en een aantal vragen hebben we 6-tal studenten geïnterviewd . We hebben ook enkele shots van hun infostand gemaakt. Het verzamelde beeldmateriaal zullen we na 7 mei (indiendatum eindwerk) verwerken en op sociale media sites posten.

Hieronder staan enkele vragen die we hebben gesteld. Deze vragen waren eerder een opstapje om verder te kunnen doorvragen. We lieten de jongeren eerst kort de vragen eens voor henzelf lezen zodat ze een idee hadden van wat hen precies te wachten stond. Dit was om de jongeren gerust te stellen, maar ook om ervoor te zorgen dat ze kwalitatief konden antwoorden. De spontaniteit is op deze manier wel wat beknot, daarom dat we nog hebben doorgevraagd.

• Hoe heb je gereageerd toen je voor het eerst vernam dat je misschien naar Oekraïne zou gaan?
• Wat waren je eerste indrukken toen je was aangekomen?
• Wat is er jou het meest vanal bijgebleven?
• Welke zaken je allemaal gemist in Oekraïne?
• Heeft de reis je als persoon veranderd?
• Ben je als groep veranderd door de reis?
• Stel dat je morgen terug vertrekt naar Oekraïne, zijn er zaken die je dan anders zou doen in vergelijking met de eerste reis?

Op vrijdag 27 april hadden de leerkrachten en leerlingen die naar Oekraïne waren geweest ook een foto-avond voorbereid voor de ouders. Fien en ik waren ook daar aanwezig om enkele opnames te maken.

Dit alles hebben we dan in een bondig filmpje gegoten, je kan het hier terugvinden.