Gebruiker:Woordenbrij/kladblok/Ryo Okumoto

Ryo Okumoto
	Okumoto met Spock’s Beard in BB King’s, New York City (2007)
Algemene informatie
Geboren	24 mei 1959
Geboorteplaats	Osaka
Land	Japan
Werk
Jaren actief	1978-heden
Genre(s)	Progressieve rock; Experimentele rock
Instrument(en)	Keyboards
Act(s)	Spock's Beard; Kitaro; Phil Collins; Aretha Franklin; K2
	Officiële website; (en) AllMusic-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) Last.fm-profiel;
Portaal	Muziek

Ryo Okumoto (奥本亮; Osaka, 24 mei 1959) is een Japans keyboardspeler, vooral bekend als lid van de progressieve rockband Spock's Beard.^[1]

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

Op zijn derde begon Ryo Okumoto met pianolessen en bleef deze tot zijn dertiende volgen. Hij werd professioneel pianist toen hij vijftien was. Een jaar lang trad hij regelmatig op in het ‘Live House’ in Osaka. Daarna verhuisde Okumoto naar Tokyo, waar hij in discotheken en nachtclubs ging spelen.^[2] Zijn inspiratiebronnen waren Genesis, Yes en Emerson, Lake & Palmer en vanuit de jazz Chick Corea, Herbie Hancock en Pat Metheny.^[3]

Popscene[bewerken | brontekst bewerken]

In deze periode van vijf jaar in Tokyo maakte Okumoto deel uit van de band Creation en ging met hen de studio in. Hij kreeg de gelegenheid om in 1979 met Kitaro op tour te gaan; hij is te horen op het live-album ‘Kitaro in Person’. Zijn carrière verliep zo snel dat hij het volgende jaar drie solo-albums kon opnemen, met medewerking van onder meer David Foster, Jay Graydon, Steve Lukather, Jeff Porcaro en Neil Stubenhaus.^[2]

In maart 1981 verhuisde Ryo Okumoto naar Los Angeles en schreef zich in aan de Dick Grove School of Music, waaraan hij vier jaar later afstudeerde. Tot 1994 speelde hij voor veel prominente artiesten, waaronder Peabo Bryson, Eric Burdon, Eric Clapton, Phil Collins, Roberta Flack, Aretha Franklin en Barry White.^[2]

Spock's Beard[bewerken | brontekst bewerken]

Ryo Okumoto is in 1994 door Neal Morse benaderd om mee te spelen tijdens live-optredens van Spock's Beard. Op de studio-albums debuteerde hij met zijn kenmerkende bijdragen aan Beware of darkness (1996). Sindsdien is hij een vast lid van deze progressieve rockband. Okumoto speelde aanvankelijk alleen Hammond orgel en Mellotron. Na het vertrek van Neal Morse nam hij alle toetsenpartijen voor zijn rekening, ook synthesizer, waarbij het geluid van zijn Minimoog opvalt. Moris Mateljan heeft hem in 2010 een eclectisch artiest genoemd, die de verschillende genres jazz, rock en klassieke muziek tot een stijl mixt.^[4] Markwin Meeuws steekt de loftrompet over zijn bijdrage aan het album Snow: ‘met name de toetsensolo in Ladies And Gentlemen, Mr. Ryo Okumoto On The Keyboards, maakt het af.’^[5] Zelf zei hij in een interview met Fred Nieuwesteeg voor Progwerld.org over Noise Floor: ‘Ik zorg er altijd voor dat de ritmesectie staat als een huis. … Dan begin ik de muziek en de melodieën in te kleuren.’^[3]

Overige bands[bewerken | brontekst bewerken]

Naast zijn permanente lidmaatschap van The Beard is Okumoto ook lid van de bands GPS en K².

Discografie (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

Creation[bewerken | brontekst bewerken]

Best of Creation (1978)

Kitaro[bewerken | brontekst bewerken]

Kitaro in Person - Live (1979/1980)

Solo[bewerken | brontekst bewerken]

Solid Gold (februari 1980)
Makin’ Rock (april 1980)
Synthesizer (juni 1980)
A Christmas Collection (1996)
Treasured Moments Volume III (1996)
Treasured Moments Volume IV (1996)
Treasured Moments Volume V (1997)
Winners of the Heart/Free Fall (2001)
Coming through (2002)^[a]

Aretha Franklin[bewerken | brontekst bewerken]

Concert for the R&R Hall of Fame (1995)

GPS[bewerken | brontekst bewerken]

Window To The Soul (2005)
Two Seasons Live In Japan (2012)

K²[bewerken | brontekst bewerken]

Studio albums

Book of the Dead (2005)
Black Garden (2010)

Dvd’s

K²-Live In Hollywood (2008)
K²-Live @ iO Pages Festival (2015)

Spock’s Beard[bewerken | brontekst bewerken]

Studioalbums

Beware of darkness (1996)
The kindness of strangers (1997)
Day for night (1999)
V (2000)
Snow (2002)
Feel Euphoria (2003)
Octane (2005)
Spock's Beard (2006)
X (2010)
Brief nocturnes and dreamless sleep (2013)
The oblivion particle (2015)
Noise floor (2018)

Livealbums

Official Live Bootleg/The Beard is Out There (1996)
Live at the Whisky and NEARfest (1999)
Don't Try This At Home (2000)
Don't Try This At Home Either (2000)
There and Here (2000)
Gluttons for Punishment (2005)
Spock's Beard Live (2008)
The X tour (2012)
Snow live (2017)

Compilaties

From the Vault (1998)
The First Twenty Years (2015)

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

In 1998 speelde Ryo Okumoto een pianist in de film Playing by Heart.^[7]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Bronnen

Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Ryo Okumoto op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

Noten

↑ Op zijn solo-album Coming through werd Ryo Okumoto bijgestaan door Neal Morse, de toenmalige leden van Spock’s Beard, Glenn Hughes, Bobby Kimball, Steve Lukather en Simon Phillips en bevat een drumpartij van Okumoto’s elfjarige zoon.^[6]

Referenties

↑ ^{[dode link]}Ryo Okumoto Biography. Starpulse. Geraadpleegd op June 9, 2011.
↑ ^a ^b ^c Biografie op zijn officiële website (bezocht 22 april 2020)
↑ ^a ^b Nieuwesteeg, Fred, Interview met Ryo Okumoto: “Spock’s Beard is een moderne band, maar ons geluid verandert niet!”. Progwereld.org (11 april 2018). Geraadpleegd op 22 april 2020.
↑ (en) Mateljan, Moris, Ryo Okumoto biography (2010). Geraadpleegd op 22 april 2020.
↑ Meeuws, Markwin, Recensie van Spock's Beard Snow. Progwereld.org (16 maart 2008). Geraadpleegd op 22 april 2020.
↑ Scherprechter, Ryo Okumoto - Coming Through (2002). Musicmeter.nl (15 januari 2015). Geraadpleegd op 23 april 2020.
↑ Imdb over de film ‘Playing by Heart’ (1998)

[Categorie:rockartiest]] [Category:Japans keyboardspeler]] [Category:Spock's Beard leden]] [Categorie:toetsenist]] [Categorie:Progressieve rock]]

[7] Op zijn solo-album Coming through werd Ryo Okumoto bijgestaan door Neal Morse, de toenmalige leden van Spock’s Beard, Glenn Hughes, Bobby Kimball, Steve Lukather en Simon Phillips en bevat een drumpartij van Okumoto’s elfjarige zoon.^[6]

[1] {[dode link]}Ryo Okumoto Biography. Starpulse. Geraadpleegd op June 9, 2011.

[RyoO-2] Biografie op zijn officiële website (bezocht 22 april 2020)

[Fred_N-3] Nieuwesteeg, Fred, Interview met Ryo Okumoto: “Spock’s Beard is een moderne band, maar ons geluid verandert niet!”. Progwereld.org (11 april 2018). Geraadpleegd op 22 april 2020.

[4] (en) Mateljan, Moris, Ryo Okumoto biography (2010). Geraadpleegd op 22 april 2020.

[5] Meeuws, Markwin, Recensie van Spock's Beard Snow. Progwereld.org (16 maart 2008). Geraadpleegd op 22 april 2020.

[6] Scherprechter, Ryo Okumoto - Coming Through (2002). Musicmeter.nl (15 januari 2015). Geraadpleegd op 23 april 2020.

[8] Imdb over de film ‘Playing by Heart’ (1998)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[a]

[7]

[6]