Jean Delannoy

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jean Delannoy
Jean Delannoy
Algemene informatie
Volledige naam Jean-François Henri Delannoy
Geboren Noisy-le-Sec, 12 januari 1908
Overleden Guainville, 18 juni 2008
Land Frankrijk
Werk
Jaren actief 1934 - 1995
Beroep filmregisseur
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Jean Delannoy (Noisy-le-Sec, 12 januari 1908 – Guainville, 18 juni 2008) is een Franse filmregisseur en scenarioschrijver. Hij was een gedegen vakman, vooral gekend voor zijn drama's, melodrama's en historisch getinte films die dikwijls gebaseerd waren op literair werk. Hij was een zeer productief cineast : tussen 1934 en 1972 realiseerde hij 36 langspeelfilms. Op hoge leeftijd kwam hij even terug als filmregisseur met een religieuze trilogie.

De cineasten van de nouvelle vague zagen in Delannoy de belangrijkste vertegenwoordiger van de cinéma de papa. Hij was de favoriete schietschijf van François Truffaut die het vooral gemunt had op zijn academische literatuurverfilmingen en zijn onpersoonlijke, ietwat koude stijl.

Leven en werk[bewerken | brontekst bewerken]

Opleiding en eerste stappen in de filmwereld[bewerken | brontekst bewerken]

Delannoy studeerde letteren (Frans-Latijn) aan de Sorbonne. Hij was eerst een tijdje werkzaam in het bankwezen, daarna als decorateur en als journalist. In 1933 kwam hij terecht in de filmwereld waar zijn oudere zus Henriette reeds actrice was. Hij begon als acteur maar oogstte geen succes. Vervolgens werd hij verantwoordelijk voor de montage van een veertigtal films. Door zijn degelijk werk als monteur kreeg hij de kans enkele kortfilms te realiseren en zich verder te bekwamen als regieassistent.

Vroege jaren veertig: filmregisseur en Gouden Palm (1946)[bewerken | brontekst bewerken]

In 1934 debuteerde hij als filmregisseur met Paris-Deauville. In het begin van zijn carrière kon hij een beroep doen op steractrice Mireille Balin met wie hij drie films draaide waaronder het exotisch drama Macao, l'enfer du jeu (1942). Het jaar daarop behaalde hij twee grote successen met Pontcarral, colonel d'empire en vooral met L'Éternel Retour. Jean Cocteau schreef het scenario voor dit drama dat de doorbraak van Jean Marais inluidde. In 1946 kreeg Delannoy de Gouden Palm op het Filmfestival van Cannes voor het aangrijpend drama La Symphonie pastorale, de verfilming van een roman van André Gide. Hoofdrolspeelster Michèle Morgan kreeg in Cannes de prijs van Beste Actrice voor haar vertolking van de blinde jonge vrouw. De film genoot ook enorme bijval bij het grote publiek.

Late jaren veertig, jaren vijftig en zestig[bewerken | brontekst bewerken]

Vruchtbare samenwerkingen met Michèle Morgan en Jean Gabin[bewerken | brontekst bewerken]

La Symphonie pastorale betekende eveneens het begin van een vruchtbare samenwerking van vijf films met hoofdrolspeelster Morgan. Vooral het drama Aux yeux du souvenir (1948) waarin Morgan de affiche deelde met Jean Marais was een kassucces. In het misdaaddrama Obsession (1954) nam ze het uit liefde zo lang mogelijk op voor Raf Vallone, haar partner met een misdadig verleden.

Delannoy werkte ook zes keer samen met Jean Gabin. In 1952 bracht hij het mythische koppel Morgan-Gabin uit Le Quai des brumes (Marcel Carné) opnieuw samen in het drama La Minute de vérité. Zijn belangrijkste succes met Gabin behaalde hij met het drama Chiens perdus sans collier (1955) naar de gelijknamige en in die tijd enorm populaire roman van Gilbert Cesbron. Gabin vertolkte er een begripvolle rechter met veel aandacht voor jonge delinkwenten. Delannoy had ook als eerste de verdienste Gabin de rol van Maigret te geven in Maigret tend un piège (1958) en in Maigret et l'Affaire Saint-Fiacre (1959). Gabin draaide onder Delannoy nog een derde keer een film naar een werk van Georges Simenon: de komedie Le Baron de l'écluse (1961). De misdaadfilm Le Soleil des voyous (1967) was de laatste succesvolle samenwerking tussen Delannoy en Gabin.

Andere belangrijke films[bewerken | brontekst bewerken]

Voor Les jeux sont faits (1947) kon Delannoy een beroep doen op het scenario van Jean-Paul Sartre. Op het Filmfestival van Venetië ontving hij in 1950 de 'Prix International' voor Dieu a besoin des hommes, een succesvol drama met Pierre Fresnay in een van zijn rollen als geestelijke. Jacques Prévert schreef mee aan het scenario van het historisch drama Notre-Dame de Paris, een enorme kaskraker in 1956. Voor La Princesse de Clèves (1961) kon hij opnieuw rekenen op het schrijftalent van Jean Cocteau.

Latere carrière[bewerken | brontekst bewerken]

In 1976 schakelde hij gedurende vijftien jaar over naar het kleine scherm. Helemaal op het einde van zijn lange carrière leverde hij nog een religieus geïnspireerde trilogie af. Bernadette (1987) en het vervolg La Passion de Bernadette (1990) zijn gewijd aan het leven van Bernadette Soubirous. Het sluitstuk, Marie de Nazareth (1995) verhaalt het leven van Jezus, gezien door de ogen van zijn moeder.

Jean Delannoy overleed in 2008 op 100-jarige leeftijd.

Filmografie[bewerken | brontekst bewerken]

Lange speelfilms[bewerken | brontekst bewerken]

Televisie[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1976: Le jeune homme et le Lion (film)
  • 1978: Histoire du chevalier Des Grieux et de Manon Lescaut (zesdelig feuilleton)
  • 1979: Les Grandes conjurations : Le Coup d'État du 2 décembre (episode van een serie)
  • 1980: L'été indien (film)
  • 1981: Frère Martin (La justice de Dieu en La justice du Pape) (tweedelige film)
  • 1983: Le Crime de Pierre Lacaze (tweedelige film)
  • 1987: L'Énigmatique Monsieur S. of Tout est dans la fin (film)
  • 1990: Le Gorille (episode van een serie)

Boeken[bewerken | brontekst bewerken]

  • 1998: Aux yeux du souvenir (dagboek 1944-1996)
  • 1999: Mon cinéma dans un fauteuil
  • 2002: Enfance, mon beau souci

Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]

  • Guy Paqui: Jean Delannoy: ses années lumière, 1938-1992, Toulon, Presses du Midi, 2010.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean_Delannoy&oldid=61158437"