Lee Calhoun
| Lee Calhoun | ||||
|---|---|---|---|---|
| Volledige naam | Lee Quincy Calhoun | |||
| Geboortedatum | 23 februari 1933 | |||
| Geboorteplaats | Laurel | |||
| Overlijdensdatum | 22 juni 1989 | |||
| Overlijdensplaats | Erie | |||
| Nationaliteit |  Verenigde Staten
| |||
| Lengte | 1,85 m | |||
| Gewicht | 75 kg | |||
| Sportieve informatie | ||||
| Discipline | hordelopen | |||
| Trainer/coach | Leroy T. Walker | |||
| Eerste titel | Amerikaans indoorkampioen 60 m horden 1956 | |||
| OS | 1956, 1960 | |||
| Extra | Wereldrecordhouder 110 m horden 1960-1967 | |||
| ||||
Lee Quincy Calhoun (Laurel, 23 februari 1933 – Erie, 22 juni 1989) was een Amerikaanse hordeloper, die gespecialiseerd was in de 110 m horden. Hij was de eerste atleet die op de 110 m horden twee achtereenvolgende malen olympisch kampioen werd. Tussen 1960 en 1967 had hij met 13,2 s het wereldrecord in deze discipline in handen, een tijd waarmee je ook in de 21e eeuw nog tot de top behoort.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Eerste titels[bewerken | brontekst bewerken]
Calhoun studeerde aan de North Carolina Central University en won tweemaal de NCAA-kampioenschappen op de 120 yd horden (1956, 1957). Ook won hij de Amerikaanse titel op de 110 m horden in 1956, 1957 en 1959 en de 120 yd horden in 1957.
Olympisch kampioen[bewerken | brontekst bewerken]
Op de Olympische Spelen van 1956 in Melbourne verbeterde Calhoun onverwachts zijn persoonlijk record op de 110 m horden met bijna een seconde naar 13,70. Hij versloeg hiermee zijn landgenoten Jack Davis (zilver; 13,73) en Joel Shankle (brons; 14,25) in wat in die tijd werd beschouwd als een van de grootste races ooit. Zonder tegenwind zou waarschijnlijk het wereldrecord verbroken zijn.
Schorsing en comeback[bewerken | brontekst bewerken]
In 1957 trouwde Calhoun tijdens de "Bride and Groom" televisieshow, waarin zijn vrouw voor 2500 dollar aan goederen won en een zwembad ter waarde van 6000 dollar. Hoewel de Calhouns het zwembad later aan een jongensclub schonken, werd dit door de AAU gezien als een overtreding van de amateurbepalingen en werd Calhoun geschorst, waardoor hij het seizoen 1958 miste.[1] In 1959 keerde hij evenwel terug in competitie en won hij zijn derde nationale titel op de 110 m horden en zilver op de Pan-Amerikaanse Spelen.
Prolongatie olympische titel[bewerken | brontekst bewerken]
Vier jaar later kwalificeerde hij zich achter Hayes Jones voor de Olympische Spelen van 1960. Op 21 augustus 1960 verbeterde Calhoun bij een trainingsloop in Bern het wereldrecord naar 13,2. Op de Spelen van Rome prolongeerde hij zijn olympische titel. Ditmaal was hij met een tijd van 13,98 zijn landgenoten Willie May (zilver; 13,99) en Hayes Jones (brons; 14,17) te snel af. Zijn winstmarge was op de streep echter nog kleiner dan bij zijn eerste olympische overwinning.
Atletiektrainer[bewerken | brontekst bewerken]
Nadat hij gestopt was met topsport werd Calhoun achtereenvolgens atletiektrainer van de Grambling State University, Yale-universiteit en Western Illinois University. In 1976 was hij assistent olympisch coach.
Lee Calhoun stierf op 56-jarige leeftijd in Erie. Naar hem is de Lee Calhoun High School Invitational vernoemd, een loop die jaarlijks door de North Carolina Central wordt gehouden.
Titels[bewerken | brontekst bewerken]
- Olympisch kampioen 110 m horden - 1956, 1960
- Amerikaans kampioen 110 m horden - 1956, 1957, 1959
- Amerikaans indoorkampioen 60 m horden - 1956, 1957
- NCAA-kampioen 110 m horden - 1962, 1963
Persoonlijk record[bewerken | brontekst bewerken]
| Onderdeel | Prestatie | Datum | Plaats |
|---|---|---|---|
| 110 m horden | 13,2 s (ex-WR) | 21 augustus 1960 | Bern |
Palmares[bewerken | brontekst bewerken]
110 m horden[bewerken | brontekst bewerken]
- 1956:
OS - 13,70 s - 1959:
Pan-Amerikaanse Spelen - 13,7 s (wind) - 1960: OS - 13,98 s
Bronnen, noten en/of referenties
Externe links
|
· 
· 