Lydia Welti-Escher
| Lydia Welti-Escher | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Lydia Welti-Escher
| ||||
| Algemene informatie | ||||
| Volledige naam | Augusta Clementine Lydia Welti-Escher | |||
| Geboortenaam | Lydia Escher | |||
| Geboren | 26 mei 1793 Genève | |||
| Overleden | 30 oktober 1868 Genève | |||
| Nationaliteit | Zwitserse | |||
| Land | .svg){kind=small} Zwitserland
| |||
| Religie | protestantisme | |||
| Beroep | diplomate en filantrope | |||
| ||||
Augusta Clementine Lydia Welti-Escher (Zürich, 10 juli 1858 - Genève, 12 december 1891) was een Zwitserse filantrope en mecenas. Ze was een van de rijkste Zwitserse vrouwen van de 19e eeuw.
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
Lydia Welti-Escher was de enige dochter van Alfred Escher en Augusta Escher-Uebel. In 1883 huwde ze Friedrich Emil Welti, een zoon van Bondsraadslid Emil Welti, die in dat jaar overigens vicebondspresident van Zwitserland was.
Escher groeide op in de villa Belvoir in de Zürichse wijk Enge, waar ze Bondsraadslid Welti en diens zoon en haar latere echtgenoot leerde kennen. Ze was bevriend met schrijver Gottfried Keller en met kunstschilderes Louise-Catherine Breslau. In 1889 verhuisde ze naar Firenze, waar ze een liefdesrelatie had met kunstschilder Karl Stauffer-Bern, waarvan ze de mecenas was. Hoewel ze gezond van geest was, werd ze door haar echtgenoot geïnterneerd in een instelling in Rome, terwijl Stauffer-Bern op bevel van Bondsraadslid Welti werd gearresteerd.[1] Nadat ze echter van hem was gescheiden, vestigde ze zich in 1890 in Champel, een wijk in Genève. In die periode richtte ze ook de Gottfried Kellerstichting op, een stichting die kunst verzamelt. Kort daarna maakte ze een einde aan haar leven. Haar fortuin liet ze na aan de Confederatie. Ze werd begraven op de Cimetière des Rois in Genève.
Trivia[bewerken | brontekst bewerken]
- Nabij het Kunsthaus Zürich werd een pleintje vernoemd naar Lydia-Welti-Escher, het Lydia-Welti-Escher-Hof.
Galerij[bewerken | brontekst bewerken]
-
Lydia Escher met haar vader Alfred. -
Lydia Escher als kind voor de villa Belvoir, ca. 1860. -
Portret van Lydia Welti-Escher door haar minnaar Karl Stauffer-Bern (Kunsthaus Zürich). -
Graf van Lydia Welti-Escher op de Cimetière des Rois in Genève.
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- (de) Dieterle, R., Lydia Escher, Theodor Fontane und die Zürcher Tragödie, Zürich, Verlag Neue Zürcher Zeitung, 2006, 120 p.
- (de) Dieterle, R., Zu sehr emancipirt. Lydia Eschers Tragödie, Wädenswil, Nimbus Kunst & Bücher AG, 2019, 167 p.
- (de) Isler U., "Lydia Welti-Escher" in Nanny von Escher, das Fräulein, Judith Gessner-Heidegger, Barbara Schulthess-Wolf, Lydia Welti-Escher, Frauenporträts aus dem alten Zürich, Zürich, Verlag Neue Zürcher Zeitung, 1983, p. 81-120.
- (de) Jung, J., Lydia Welti-Escher (1858-1891), Biographie, Quellen, Materialien und Beiträge, Zürich, Verlag Neue Zürcher Zeitung en Alfred Escher Stiftung, 2009, 575 p.
- (de) Stauffer, S., Die Signora will allein sein, Basel, Münster Verlag, 2017, 256 p.
- (de) Von Arx, B., Karl Stauffer und Lydia Welti-Escher, Chronik eines Skandals, Bern, Zytglogge, 1991 [1969], 368 p.
- (de) Wottreng, W., Die Millionärin und der Maler, Die Tragödie Lydia Welti-Escher und Karl Stauffer-Bern, Zürich; orell Füssli Verlag AG, 2005, 232 p.
- (de) Wottreng, W., Lydia Welti-Escher. Eine Frau in der Belle Epoque, Zürich, Elster-Verlag, 2014, ISBN 978-3-906065-22-9.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|
