Nabateeërs
De Nabateeërs of Nabateeën vormden een Arabisch volk[1][2] dat in de klassieke oudheid leefde in het Midden-Oosten, grotendeels in het noorden van het Arabische schiereiland. Hun koninkrijk besloeg delen van het huidige Jordanië, Syrië, Saoedi-Arabië en Israël. Volgens traditionele overleveringen waren de Nabateeërs nakomelingen van Nebajoth, de oudste zoon van Ismaël. De Nabateeërs zijn in de moderne tijd het meest bekend door Petra, een van de zeven nieuwe wereldwonderen.
Zij dreven handel via de verschillende karavaanroutes. Onder andere de handel in wierook naar Jemen was belangrijk voor hen. De hoofdstad van de Nabateeërs was de stad Petra. Andere steden van de Nabateeërs waren Oboda (Avdat), Elusa (Halutza), Nessana (Nitzana), Subeita (Shivta) en Kurnub (Mamshit) in de Negev, Bosra in Syrië en Hegra in wat nu Saoedi-Arabië is.
De Nabateeërs hadden hun eigen religie. Centraal stond de verering van rotsen. Daarnaast hadden zij verschillende goden in hun pantheon. Eén van de belangrijkste goden was Dusharra, de zoon van Allāt.
De Nabateeërs hebben ondergrondse waterkanalen of qanaten aangelegd, die van (ondergrondse) bronnen in de bergen via tunnels naar droge landbouwgronden leidden.
Onder leiding van keizer Trajanus nam het Romeinse Rijk in het jaar 106 het koninkrijk van de Nabateeërs in.
Zie ook
Externe link
- (en) Nabataeans, beschrijving bij Livius.org
| Bronnen, noten en/of referenties |
