S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl

S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl
	(Afbeelding op en.wikipedia.org)
Ontwikkelaar	GSC Game World
Uitgever	THQ; GSC World Publishing
Uitgebracht	20 maart 2007; 20 maart 2007; 23 maart 2007; 23 maart 2007; 1 juni 2007; 31 augustus 2007 (Steam)
Genre	first person shooter, Computerrollenspel
Spelmodus	singleplayer, multiplayer
Leeftijdsklasse	ESRB: M 17+; OFLC (AU): MA 15+; PEGI: 16
Platform	PC (Windows)
Media	dvd, download
Navigatie
Vervolg	Clear Sky
	http://www.stalker-game.com/en/
Portaal	Computerspellen

S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl, eerder bekend als S.T.A.L.K.E.R.: Oblivion Lost, is een first person shooter computerspel. Het is ontwikkeld door GSC Game World en uitgebracht in 2007.

Het is een semi-realistische shooter, waar in Tsjernobyl een nieuwe kernramp plaatsvindt, met vreemde effecten op de omgeving. Het spel heeft een niet-lineaire verhaallijn en heeft ook enkele role playing-elementen en interactie met NPC's.

De terminologie in het spel (zoals de Zone, Stalker , ...) en het achterliggende idee komen grotendeels van een boek met de titel Roadside Picnic (in het Nederlands vertaald als Bermtoeristen), geschreven door Arkadi en Boris Stroegatski en de daarop gebaseerde film Stalker van Andrej Tarkovski.

In het spel neemt de speler de identiteit aan van een 'Stalker', een avonturier/schatzoeker in 'de Zone'. de Zone is het afgezette gebied rondom de kerncentrale van Tsjernobyl na de tweede (fictieve) explosie (de vervreemdingszone). In de Zone komt een ongewone flora en fauna voor, en zelfs de natuurwetten gelden niet altijd, allemaal te wijten aan de overvloedige radioactieve bestraling.

Op 11 juli 2007 kondigde GSC een prequel aan: S.T.A.L.K.E.R.: Clear Sky. Deze werd uitgebracht september 2008. Clear Sky speelt af in 2011, één jaar voor de gebeurtenissen van Shadow Of Chernobyl.

Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details over de inhoud of de afloop van het verhaal.

Verhaal[bewerken | brontekst bewerken]

Bijna twintig jaar na de eerste ontploffing, volgde er een tweede explosie in Tsjernobyl die een nieuwe wolk van radioactief materiaal de lucht inblies en opnieuw een zwaar besmette zone creëert rond de centrale. We zijn nu in 2012, het stralingsniveau is gezakt en de Zone wordt geleidelijk aan binnengedrongen door Stalkers, aangetrokken door allerhande verhalen en legenden.

In het openingsfilmpje zien we hoe een truck, beladen met lijken, tijdens zwaar onweer uit de Zone komt gereden. De truck wordt door de bliksem geraakt en gaat van de weg. De volgende morgen wordt er door een Stalker tussen de lijken nog een levende gevonden. Omwille van een tatoeage op zijn arm (het acroniem S.T.A.L.K.E.R.) wordt deze 'Marked One' genoemd. Op zijn zakcomputer staat slechts één bericht: 'Kill Strelok'.

De speler kruipt in de huid van deze 'Marked One'. Door Strelok te vinden hoopt hij zijn verleden te ontrafelen (hij lijdt aan geheugenverlies) en een antwoord te vinden op de vraag hoe hij in de dodentruck terechtkwam die uit het midden van de Zone kwam, een gebied dat haast ondoordringbaar is. Misschien ontdekt hij nog meer, een reden waarom men deze hel geschapen heeft.

Geleidelijk aan leert de speler meer over deze mysterieuze Strelok. Het blijkt dat hij een Stalker was die samen met zijn groep tot diep in het midden van de Zone is geraakt. Dit is opmerkelijk, want de doorgang wordt geblokkeerd door de "Brain Scorcher". Iedereen die er te dicht in de buurt van komt verandert al snel in een zombie.

Gameplay[bewerken | brontekst bewerken]

Het spel kent twee grote verhaallijnen. De 'Strelok mission' en de 'Wishgranter mission'. De Wishgranter is een legende over een machine, diep in het centrum van de zone, die wensen zou vervullen. De speler doorloopt het spel door verschillende missies te doen, die hem meestal aan extra informatie helpen over de Zone en/of Strelok. De Zone heeft zijn eigen geschiedenis en folklore, de legende van de Wish Granter bijvoorbeeld.

De Zone heeft ook een dag- en nachtverloop. Overdag ben je zichtbaarder voor vijanden, dus zou men denken dat het veiliger is om 's nachts rond te lopen. Maar dan komen de mutanten naar buiten en is het ook moeilijk om de dodelijke anomalieën te detecteren.

De Zone[bewerken | brontekst bewerken]

De Zone zelf is een gebied van 30 vierkante kilometer. Maar in het spel is de Zone niet doorlopend, ze is gesplitst in 18 verschillende levels, gescheiden door laadschermen. Ook zijn vele gebieden op deze mappen onbegaanbaar, niet vanwege natuurlijke barrières zoals rotsen of rivieren, maar vaak omwille van de dodelijke anomalieën en/of de hoge radioactiviteit. Er zijn verschillende soorten anomalieën, maar de meesten zijn direct dodelijk als de speler zich erin begeeft. Toch blijven er nog grote delen over die kunnen worden betreden. Er zijn geen voertuigen in het spel (deze zouden er oorspronkelijk wel in zitten, maar deze feature is geschrapt), en dus moet men alles te voet afleggen. Leden van GSC Game World zijn zelf op excursie naar het gebied rond de kerncentrale van Tsjernobyl geweest om beeldmateriaal te verzamelen om zo de Zone zo goed mogelijk na te maken, wat enorm goed gelukt is. Mensen uit Tsjernobyl waren verbijsterd, zo goed leek het spel op de plek die zij verlaten hadden. Vooral de stad Pripyat heeft een treffende gelijkenis.

Facties[bewerken | brontekst bewerken]

De speler is niet alleen in de Zone. Er zwerven heel wat andere Stalkers rond die eigenlijk allemaal deel uitmaken van een groep, de zogenaamde facties.

Army: Het Oekraïense leger patrouilleert in de Zone rond om buitenstaanders op afstand te houden. Het leger staat altijd vijandig tegenover de speler.

Bandits: Criminelen die naar de Zone afzakten voor verschillende redenen: om de wet te ontduiken, wapenhandel of om geld te verdienen met de verkoop van artefacten (zie lager). Ook zij staan steeds vijandig tegenover de speler.

Loners: Stalkers die op hun eentje werken en dus geen lid zijn van een bepaalde factie. Eigenlijk vormen de 'Lone Stalkers' in het spel één grote factie, die neutraal staat tegenover de speler. Ze trekken vaak op in kleine groepjes van 3 tot 8 personen. Door een 'Loner' te doden, kan de mening van de andere Lone Stalkers over de speler veranderen. De speler begint het spel in een Loner-dorpje genaamd Cordon.

Monolith: Deze groep lijkt erg op een religieuze sekte. De leden geloven in het bestaan van 'The Monolith', een buitenaards kristal met buitengewone krachten, ergens in het centrum van de Zone. Ze willen vooral andere Stalkers weghouden, uit angst dat zij geïnteresseerd zijn in de Monolith. Ze beheersen het midden van de Zone en staan vijandig tegenover iedereen die geen Monolith is.

Freedom en Duty: Deze twee facties staan lijnrecht tegenover elkaar: Duty ziet het als zijn plicht ziet om de wereld te beschermen tegen de Zone met zijn gevaarlijke inwoners, Freedom daarentegen strijdt voor open toegang tot de Zone. Freedom gelooft dat de informatie over de Zone niet in handen van enkelingen moet worden gegeven, maar wereldkundig moet worden gemaakt. Beide facties staan neutraal tegenover de speler, al kunnen ze door missies voor ze te doen wel vriendelijker worden.

Mercenaries: Huurlingen die ingehuurd worden om andere Stalkers te elimineren. Ook zij staan vijandig tegenover de speler, behalve als je de kant van Freedom hebt gekozen, dan staan ze neutraal tegenover de speler.

Ecologists: Ecologen ingehuurd door de Oekraïense regering die onderzoek verrichten naar de Zone en haar inwoners, geleid door Professor Sakharov. De Ecologen staan neutraal tegenover alle facties behalve de Monolith en Bandits.

Anomalieën en artefacten[bewerken | brontekst bewerken]

In de Zone zijn er vele 'anomalieën', kleine gebieden waar de natuurwetten niet meer gelden. Deze anomalieën produceren artefacten: waardevolle voorwerpen met vreemde eigenschappen. De speler kan deze artefacten doorverkopen, of aan zijn riem bevestigen. Dan wordt het artefact geactiveerd en krijgt de speler een bonus. Zo zijn er artefacten die het bloeden tegengaan. Tegelijk is er aan deze artefacten ook een nadeel verbonden voor wie ze gebruikt. Zo zal het bloeden misschien wel worden tegengegaan, maar tegelijk is de speler kwetsbaarder voor bijvoorbeeld brandwonden. Er zijn vele soorten artefacten, elk met hun eigen voor- en nadeel, al hebben sommige artifacten helemaal geen nadelen.

Mutanten[bewerken | brontekst bewerken]

Door blootgesteld te zijn aan langdurige straling zijn de meeste dieren en mensen in de Zone vreselijk gemuteerd en vormen ze een grote bedreiging voor gewone Stalkers. Deze hebben vaak bovennatuurlijke krachten. Een paar mutanten:

Bloodsucker: Dit semi-legendarische monster wordt door ervaren Stalkers omschreven als een groot, mensachtig wezen met tentakels in plaats van een mond. Het wezen gebruikt de tentakels om zijn slachtoffers bij de keel te grijpen, hem te verlammen en hem dan leeg te zuigen. Zijn meest opmerkzame eigenschap is die om onzichtbaar te worden.

Blind dogs: Honden die hun gezichtsvermogen verloren, omdat ze er weinig nut van ondervinden in deze omgeving. Blinde honden overleefden zelfs beter dan gewone honden in de Zone, waardoor deze laatste soort al snel uitstierf. Net zoals gewone honden jagen ze in grote groepen en kunnen ze zelfs voor een goed bewapende Stalker een groot gevaar vormen.

Flesh: Net zoals vele anderen dieren ondergingen ook varkens een grote mutatie, waardoor het fenotype wijzigde. Een mutant van dit varken, gekend als 'Flesh' onder Stalkers, is een duidelijk voorbeeld van de afschrikwekkende gevolgen van de tweede ontploffing. Deze dieren hebben een beschermende huid, en hun zenuwstelsel is complexer geworden. Net zoals gewone varkens is het een omnivoor en kan het Stalkers aanvallen als het hongerig is.

Snork: Deze wezens waren ooit mensen, maar het is moeilijk in te denken welke omstandigheden een mens zou omtoveren tot dit weerzinwekkend dier. Snorks leiden een dierlijk leven, lopend op vier poten, constant aan de grond te ruiken om zo een spoor op te pikken van hun prooi. Door hun scherpe reflexen en sterke spieren kunnen ze heel precieze sprongen maken en hun prooi in een paar seconden aan stukken scheuren.

Zombified Stalkers: Stalkers die te lang werden blootgesteld aan de psychische emissies van de zogenoemde "Brain Scorcher", veranderen in wandelende lijken. Velen van hen dwalen door de Zone en sommigen bereiken zelf de perimeter. Geen hulp kan baten, want het vernietigende proces is onomkeerbaar. Zombified Stalkers kunnen nog steeds hun wapen gebruiken, reageren zeer irrationeel en zijn zeer agressief. Ze vormen een serieuze bedreiging als ze groot in aantal zijn.

Poltergeist: Een onzichtbaar wezen dat ondergronds leeft. Niemand weet hoe ze ontstaan zijn, al worden ze geacht de geesten van Stalkers te zijn,geraakt door een grote golf van bestraling. De Poltergeist kan zich op vele manieren manifesteren, van het gooien van voorwerpen tot grote vuurballen die uit het niets komen.

Boar: Een everzwijn dat gemuteerd is door de straling van de nucleaire explosie. Het reukvermogen van deze everzwijnen is verhoogd en ze beschikken over een paar extra oren en slagtanden. Ze staan neutraal tegenover de speler, tenzij deze te dicht bij hen in de buurt komt. Ze lopen meestal in kleine groepjes (2 tot 3). Ze kunnen ook de speler opsporen als deze een andere boar heeft vermoord en de geur nog vers is (dan worden ze wel vijandig).

Pseudodogs: Een soort van combinatie tussen een hond en een wolf, maar dan gemuteerd. Deze grote honden leven vaak als aanvoerder van een roedel blind dogs.

Pseudogiants: De grootste en gevaarlijkste mutanten binnen de Zone. Als ze hun rechterpoot optrekken en die weer op de grond laten vallen, ontstaat er een grote schokgolf. Ook zijn ze erg snel en moeilijk te doden. Niemand weet waar ze vandaan komen, maar wel dat ze onder de grond leven.

Plot[bewerken | brontekst bewerken]

Omwille van het niet-lineaire spelverloop, en de keuze uit Strelok of Wish Granter-verhaallijnen, heeft het spel verschillende einden, allemaal afhankelijk van hoe de speler het spel heeft doorlopen. De Strelok-verhaallijn heeft twee eindes, de Wish Granter vijf.

"Valse" einden[bewerken | brontekst bewerken]

Als de speler niet de decoder uit een hotel in Pripyat haalt, gaat hij sneller door de levels Pripyat en Sarcophagus. Na een het laatste level doorlopen te hebben komt hij tegenover de Wish Granter te staan. Hij doet dan een wens. Er zijn dan vijf eindes, gebaseerd op verschillende factoren:

1) Als de speler zowel de leider van Duty als van Freedom heeft gedood, wenst hij: I want to rule the world.. De Monolith zal dan zijn ziel opnemen en hij wordt er een deel van.

2) Als de speler meer dan 50.000 RU (Russische roebel, de munteenheid in het spel) heeft, wenst hij: I want to be rich.. Een metalen bout valt vanuit het dak, maar Marked One ziet het als een munt, daarna vallen duizenden "munten" naar beneden, tot het dak ineenstort op Marked One. Hij raakt volledig bedolven onder het puin, alleen zijn hand, met de metalen bout erin, steekt er nog bovenuit.

3) Als de speler een uitstekende reputatie heeft, wenst hij: I want the Zone to disappear.. Hij wordt wakker in een proper Tsjernobyl, zonder mutanten of bestraling. Maar als de speler naar de ogen van Marked One kijkt, ziet hij dat zijn pupillen zijn verdwenen. Blijkbaar is alleen voor hem de Zone verdwenen.

4) Als de speler een zeer slechte reputatie heeft, wenst hij: Humanity is corrupt, It must be controlled.. Hij begint beelden te zien van de vreselijke dingen die de mensheid heeft begaan: oorlog, kernkoppen,... Na deze flashbacks zit hij alleen in de sarcofaag. Deze beelden kunnen ook verklaard worden als de Monolith die hem apocalyptische beelden laat zien, om hem te tonen dat zijn wens gaat uitkomen.

5) Als de speler geen van bovenstaande heeft bereikt, wenst hij: I want to be immortal.. De Monolith zal hem dan in een metalen standbeeld veranderen.

De vijf wensen hebben elk een ander eindfilmpje, maar toch is het niet het "echte" einde. Daarvoor moet men praten met de Guide, en de decoder uit het hotel in Pripjat halen. De Wish Granter is eigenlijk maar een afleidingsmanoeuvre om het echte geheim in de Zone te verhullen (zie hieronder)

Het geheim van de Zone[bewerken | brontekst bewerken]

Verscheidene jaren na de eerste kernramp, werd het afgezette gebied gebruikt voor onderzoeksprojecten, geleid door de Russische regering. Ondergrondse laboratoria werden opgericht onder de verlaten fabrieken en één groot lab hiervan bevond zich rechtstreeks onder Reactor 4 en de Sarcofaag. De experimenten waren vooral gefocust op de aspecten van de geest, en het creëren van buitenzintuigelijke waarnemingen. Eén experiment was het maken van een zogenaamde "hive mind": het "Collective Consciousness"-project. In het kort: het gaat erom om de geesten van personen samen te smelten, om zo een sterkere geest te maken die de noosphere kan beïnvloeden, aangezien individuen de noosphere niet kunnen beïnvloeden. De noosphere is omgeving tot waar en waarin de geesten (nous in het Grieks) van alle mensen zitten. (net zoals de biosfeer de omgeving is waarin alle leven (bios in het Grieks) zich afspeelt)

Kort nadat het C-Consciousness project succesvol was opgestart door de versmelting van zeven geesten, implodeerde de Sovjet-Unie. Enkele onderzoekslaboratoria werden verlaten. De bedoeling van C-Consciousness was, door de versmelting van de zeven geesten, de noosphere te kunnen manipuleren, zo zouden de negatieve en vernietigende trekken en emoties van de geest geëlimineerd worden om zo wereldvrede te schapen. Maar de eerste poging in 2006 om de noosphere te controleren werd een ramp. Er volgde een grote ontploffing, zowel in fysieke als mentale krachten, en de hele noosphere in de omgeving van het lab was ontregeld en oncontroleerbaar geworden. Net zoals de biosfeer het leven op Aarde beïnvloedt, zo beïnvloedt de noosphere de fysieke realiteit. de Zone is de vervormde noosphere, maar dan zichtbaar. Omdat de noosphere ontregeld is, gelden de natuurkundige wetten niet meer.

De ontregeling van de noosphere is de oorzaak van het verschijnen van de Anomalieën en mutanten die in de Zone voorkomen. Wanhopig proberend om de fout te herstellen, en om zich te beschermen van de binnendringende Stalkers en militairen, creëerde C-Consciousness de Monolith, die de geest van iedereen overnam die te dichtbij kwam, in Reactor 4. Ze gebruikten die speciale eigenschap om van normale mensen de Monoliths te maken, een groep Stalkers die de Monolith aanbidden en anderen proberen weg te houden uit het centrum van de Zone. Ze veranderden de staalfabriek nabij Pripyat in de Brain Scorcher, die de geest van elk individu zou vernietigen als die te dichtbij kwam, wat hen veranderde in agressieve zombies (waarvan sommige worden gehersenspoeld tot Monolithians). Ze stuurden enkele agenten als Stalkers naar de Zone om de legende van de Wishgranter te verspreiden, om er zeker ervan te zijn dat iedereen die toch voorbij de Brain Scorcher en de Monoliths geraakte, naar de Monolith ging en daar vernietigd werd.

Dit duurde enkele jaren, maar C-Consciousness was niet in de staat om de schade van de ontploffing te herstellen. Het werd zelfs erger, er waren regelmatig blow-outs, momenten waarin de verstoring van de noosphere op zijn hoogst is. Toch bleef C-Consciousness volharden in zijn experimenten, en om missies uit te voeren in de Zone zelf, had het nood aan special agents die konden worden ingezet in de Zone zelf. Deze agenten waren gevangen, binnengedrongen Stalkers, die werden gehersenspoeld en de tatoeage S.T.A.L.K.E.R. kregen. Ze werden door de dodentrucks naar buiten gesmokkeld om zich zo onder de andere Stalkers te kunnen mengen. En hier komen Marked One en Strelok op het toneel.

Strelok en zijn vrienden, namelijk Fang, Ghost en Doc., waren een groep Stalkers die enorm geïnteresseerd waren naar wat zich in het centrum van de Zone echt afspeelde. Een paar weken voor de start van het spel, slaagden ze erin om voorbij de Brain Scorcher te glippen, helemaal naar Reactor 4. Ze vonden de Monolith, een elektronisch verzegelde deur onder de Monolith,(die naar C-Consciousness leidde) en documenten die aangaven dat de Monolith zelf een val was. Maar ze moesten zich terugtrekken, en de volgende poging om de Sarcofaag binnen te dringen liep helemaal verkeerd af. Ze hadden een elektronische sleutel die de deur zou openen, maar deze keer stonden de Monoliths gereed en werden ze teruggedreven. Hun ontsnapping werd bemoeilijkt omdat er zich net een blowout voordeed. Ghost en Fang konden ontsnappen, maar Fang was zwaargewond en stierf nog voordat ze Pripyat uit waren. Strelok bleef in de blow-out maar kon later toch ontsnappen. Maar de groep was uit elkaar gevallen en Strelok liet een bericht achter in de schuilplaats van de groep dat hij alleen naar het centrum zou proberen door te breken. Strelok werd gevangen en gehersenspoeld. En dit was een perfecte gelegenheid voor C-Consciousness om een S.T.A.L.K.E.R. terug de Zone in te sturen. Ghost, die na het bericht niets meer van Strelok had gehoord, besloot hierop zich te richten op veiliger werk, verder weg van het centrum van de Zone, in dienst van geleerden.

Strelok werd zo een potentieel groot gevaar voor C-Consciousness en de geheimhouding van het project, en er werd besloten om hem te vermoorden. Maar, door ongekende factoren maakte C-Consciousness een fout: ze kenden de identiteit niet van de man die ze hadden gevangen, en programmeerden hem om Strelok (zichzelf dus) te vermoorden. Ze plaatsen Strelok-Marked One in de dodentruck. De dodentruck crashte en C-Consiousness verloor het contact met hem zodat ze hem niet meer konden manipuleren met de psi-emmitors die overal in de Zone staan opgesteld. Strelok was dus een vrij man, al wist hij niet wie hij was.

Met de hulp van Doc. krijgt hij de decoder in handen de deur naar C-Consciousness opent. Dan heeft C-Consciousness geen opties meer: ze vertellen alles over de Zone , C-Consciousness zelf, en het doel om wereldvrede te creëren, ook al verliest de mens dan zijn vrije geest. Na de uitleg plaatsen ze Strelok voor de keus: Meedoen met C-Consciousness of niet.

"Echte" eindes[bewerken | brontekst bewerken]

1) Als de speler ermee instemt om mee te doen met C-Consciousness, is te zien hoe hij in een soort capsule wordt geplaatst. Later zien we Doc., samen met zijn hond, ergens in de Zone, zich afvragend of Strelok dood is of niet. Uiteindelijk neemt hij aan dat Strelok wel in orde is.

2) Als de speler weigert om mee te doen met C-Consciousness, wordt hij uit de kerncentrale gegooid. Er volgt nog één level, op het dak van de kerncentrale, waarin hij wordt geconfronteerd met de overblijvende Monoliths. Na het level volgt een scène waarin hij in een kamer binnenstapt, waar mensen in een soort capsule aan een machine hangen: de echte kern van C-Consciousness. Hij schiet de capsules stuk, en het beeld vervaagt. Dan is Strelok te zien in een zonnig grasveld, en we horen zijn gedachten: "I don't know whether I was right or wrong. I guess I'll never know. But I made it. And I guess I should be thankful for that". Dan valt hij in slaap op het gras. Het is niet duidelijk of deze scène zich buiten of binnen de Zone afspeelt. Als het zich in het gebied dat eerst de Zone was, afspeelt, dan heeft de vernietiging van C-Consciousness ook de verdwijning van de Zone tot gevolg. Als dit niet het geval is, dan wordt hij wakker buiten de Zone, die nog steeds bestaat, maar C-Consciousness is alsnog vernietigd.

Echter lijkt vanuit het vervolg, S.T.A.L.K.E.R.: Call of Pripyat, dat de Zone alsnog niet vernietigd is: de hoofdpersoon van Call of Pripyat, majoor Alexander Degtyarev, wordt de Zone ingestuurd, een tijdje nadat Strelok in Shadow of Chernobyl de Brain Scorcher heeft uitgeschakeld. de Zone is nog steeds radioactief en de 'anomalies' zijn nog altijd aanwezig. De gebeurtenissen in Call of Pripyat spelen zich af volgens de canon van S.T.A.L.K.E.R. (hoe het verhaal écht gebeurd is) in een gebied dat nog steeds verwoest is door de kernramp. de Zone is dus volgens de canon nog niet vernietigd.

Kritieken[bewerken | brontekst bewerken]

S.T.A.L.K.E.R. werd in het algemeen zeer goed onthaald. De meeste kritieken waren lovend, ondanks dat men al tijden op het spel wachtte (de ontwikkeling begon in 2001, maar werd flink vertraagd). De grootste kritieken gingen over kleine bugs die de gameplay aantasten, maar de meeste zijn wel verholpen door de uitgebrachte patches. Een ander punt van kritiek was dat eigenlijk maar de helft van de zichtbare kaart werkelijk bespeelbaar is. Een groot punt van lof betrof de sfeer in het spel en de verschillende eindes die beschikbaar zijn. De score gegeven door PC-magazines schommelt meestal tussen 8.5/10 en 9/10.