Arvo Pärt

Arvo Pärt

Arvo Pärt (Paide, 11 september 1935) is een Estse componist.

Arvo Pärt kreeg zijn eerste muzieklessen toen hij zeven jaar oud was. Hij volgde een opleiding aan het conservatorium in Tallinn vanaf 1957, waar hij les kreeg in compositie van Heino Eller en waar hij in 1963 ook afstudeerde. Zijn eerste composities, waarin invloeden te horen zijn van Béla Bartók, Sergej Prokofjev en Dmitri Sjostakovitsj, dateren uit zijn studietijd. Voor zijn eerste orkestrale compositie, genaamd Necrolog, gebruikte hij de twaalftoontechniek van Arnold Schönberg, maar dit bezorgde hem veel kritiek van het conservatieve Sovjetregime. Na zijn studie kreeg hij een baan bij een radiostation in Estland. Daarnaast ging hij door met componeren. Pärt experimenteerde na zijn studie met diverse compositietechnieken en schreef aanvankelijk vooral seriële muziek

Volgens zijn biograaf Paul Hillier raakte hij hierna in een spirituele en professionele crisis. Hij ging op zoek naar andere muziek en bestudeerde Gregoriaanse muziek, de opkomst van de polyfonie in de Renaissance. In die tijd trad hij toe tot de Russisch-orthodoxe Kerk. In 1968 componeerde hij het werk Credo, daarna trok hij zich een tijd terug en bestudeerde hij Middeleeuwse muziek, waaronder die van Franse en Vlaamse componisten als Josquin Des Prez, Guillaume de Machault, Jacob Obrecht en Johannes Ockeghem.

In 1971 maakte hij zijn rentree met Symfonie nr. 3, waarbij de polyfonische structuur kan worden herleid tot de Nederlandse componisten en die elementen van middeleeuwse zowel als van Barokmuziek in zich draagt.

Na deze periode sloeg Pärt een andere weg in. Hij begon muziek te maken die hij zelf tintinnabular noemt, ( uit het Latijn tintinabuli, kleine bellen) muziek die klinkt als het geluid van bellen of klokken. Deze muziek wordt gekenmerkt door simpele harmonieën, vaak ook door enkele noten of drieklanken die volgens de componist als bellen klinken. Het eerste stuk waarin hij van deze techniek gebruik maakt is Für Alina, een pianowerk uit 1976. Daarna volgden de drie werken die tot op heden toe het meest bekend zijn: Fratres, Cantus In Memory Of Benjamin Britten, en Tabula Rasa. Estland was vanaf 1944 tot en met 1991 bezet door Rusland. In 1980 verliet Pärt Estland en emigreerde hij naar Wenen. Eén jaar later verruilde hij de Oostenrijkse hoofdstad voor West-Berlijn, waar hij momenteel nog steeds woont. Werk van Pärt is onder andere uitgevoerd door het Hilliard Ensemble. Sinds zijn vertrek uit de Sovjet-Unie schrijft Pärt veel religieuze werken, vaak in opdracht van koren en kathedralen. In 2003 ontving hij de Contemporary Music Award. In 2008 ontving hij de Deense Léonie Sonning-prijs.

Arvo Pärt wordt wel eens een van de leden van het God Squad genoemd.

Enkele werken

• Eerste Symfonie (1963)
• Tweede Symfonie (1966)
• Pro et contra (1966) (cello en orkest)
• Derde Symfonie (1971)
• Für Alina (1976) (piano)
• Fratres (1977) - nadien voor verschillende bezettingen gearrangeerd
• Sarah was ninety years old (1976; herzien 1990)
• Arbos (1977)
• Tabula Rasa (1977)
• Cantus in memory of Benjamin Britten (1977)
• Missa sillabica (1977; herzien 1996) (vocaal)
• Summa (1980)
• De profundis (1980) (vocaal)
• Passio Domini nostri Jesu Christi secundum Johannem (1982)
• Te Deum (1984-1986)
• Stabat mater (1985) (vocaal)
• Zeven Magnificat-antifonen (1988)
• Festina lente (1988-1990) (instrumentaal)
• Miserere (1989) (vocaal)
• Magnificat (1989)
• Silouans Song (1991) (instrumentaal)
• Berliner Messe (1990-1992)
• Which was the Son of.... (2000) (vocaal)
• Passacaglia (2003) (instrumentaal)
• Lamentate (2002) piano en orkest
• Symfonie nr. 4

Externe link

• www.arvopart.info