Schotse koloniën: verschil tussen versies

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Addbot (overleg | bijdragen)
k Robot: Verplaatsing van 8 interwikilinks. Deze staan nu op Wikidata onder d:q575878
k Sortering van Categorie:Voormalige kolonie van Schotland aangepast naar " " (HotCat.js)
Regel 15: Regel 15:
{{Navigatie kolonialisme}}
{{Navigatie kolonialisme}}


[[Categorie:Voormalige kolonie van Schotland]]
[[Categorie:Voormalige kolonie van Schotland| ]]

Versie van 9 mei 2014 16:51

De Schotse koloniën in Noord-Amerika bestonden van de zeventiende tot de achttiende eeuw. Schotland was een onafhankelijk land tot 1707.

Nova Scotia

Er wordt beweerd dat de edelman Henry Sinclair al in de veertiende eeuw voet aan wal zette in Noord-Amerika, maar de eerste gedocumenteerde aanwezigheid van de Schotten in Amerika was in 1621. Op 29 september 1621 gaf koning Jacobus VI van Schotland de goedkeuring aan graaf Willem Alexander van Stirling om een kolonie te stichten. In 1622 gingen de eerste kolonisten naar Amerika om er nederzettingen te stichten. Deze pogingen mislukten aanvankelijk en de eerste permanente kolonie kwam er pas in 1629. De kolonie heette Nova Scotia, Latijn voor Nieuw-Schotland. Het was een eiland tussen Newfoundland en New England.

Op Nova Scotia was er eerder al de nederzetting Port Royal gesticht door de Fransen in 1604, maar later in de steek gelaten. De Fransen herbevolkten Port Royal, maar de Engelsen en de Schotten verdreven hen in 1629 toen de Schotten deze nederzetting overnamen. Echter duurde de Schotse overheersing niet lang. Door het Verdrag van Suza in 1631 ondertekend door Karel I van Engeland werd Nova Scotia teruggegeven aan de Fransen. Het eiland werd onderdeel van Acadië, maar dankt nu wel zijn naam aan de kortstondige Schotse overheersing.

Cape Breton

In 1625 gaf koning Jacobus VI zijn goedkeuring voor een nederzetting op Cape Bretoneiland, genaamd New Galloway. Echter werd dit gebied nooit gekoloniseerd, waarschijnlijk door de problemen in het naburige Nova Scotia.

East New Jersey

Op 23 november 1863 gaf koning Karel II van Engeland zijn goedkeuring voor een kolonie in New Jersey. New Jersey werd opgedeeld in een Engels gebied, West Jersey en een Schots gebied, East Jersey. De quaker Robert Barclay was een drijvende kracht achter de Schotse kolonie.

Tijdens de jaren 1680 emigreerden zo'n 700 Schotten, voornamelijk uit Aberdeen en Montrose naar East Jersey. Later volgde nog meer emigratie, die verminderde rond 1890. In 1902 fuseerden de Engelse en de Schotse delen tot één provincie.