Taalkunde

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door IJzeren Jan (overleg | bijdragen) op 19 nov 2004 om 21:53. (+ ie)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.

Taalkunde of taalwetenschap of linguïstiek is de studie van de natuurlijke talen. Wanneer geen studie van een enkele taal wordt gemaakt, maar het verschijnsel (natuurlijke) taal in zijn algemeenheid wordt bestudeerd, spreken we van algemene of universele taalwetenschap.

Afhankelijk van de invalshoek van de onderzoeker en eventueel het onderdeel van de linguïstiek, wordt linguïstiek wel tot verschillende takken van de wetenschap gerekend, zoals cognitiewetenschappen, psychologie, en antropologie.

Taaluitingen

Taaluitingen zijn opgebouwd uit klanken, morfemen, woorden, zinnen en teksten of discourses. De klanken worden bestudeerd door de fonetiek en de fonologie, de opbouw van woorden door de morfologie en de groepering van woorden in zinnen door de syntaxis. De betekenis van taaluitingen wordt bestudeerd door de semantiek, wat de spreker met de taaluitingen probeert te bewerkstelligen, het doel dat ermee nagestreefd wordt, wordt bestudeerd door de pragmatiek.

Vakgebieden

Taalkundige disciplines zijn onder andere:

--Algemene Taalkunde:

--Structurele Taalkunde (vooral Grammatica):

  • Semiotiek, tekenregels van een taal
  • Syntaxis, zinsbouw
  • Morfologie, studie van woordvormen
  • Fonologie, de grammaticale uitspraakregels van een taal (niet verwarren met Fonetiek)
  • Lexicologie, de "woordleer", alles wat met woorden te maken heeft - en Lexicografie, de lexicologische regels van een taal, en dus ook de spelling
  • Stilistiek, alhoewel geen echt onderdeel van de Structurele Taalkunde wel een onderwerp van de Grammatica

--Interdisciplinaire Taalkunde:

Ook wel Antropologische/Fenomenologische Taalkunde genoemd

--Toegepaste Linguïstiek:

--Systematische Taalkunde:

  • Deze bestudeerd de natuurlijke talen op taalstructurele methode


Zie ook