Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Cnuddearthur(overleg | bijdragen) op 9 apr 2020 om 00:25. (→Biografie: Keith Curle aanvoerder) Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Phelan werd profvoetballer bij Leeds United in 1985. In 1986 verhuisde hij naar het Welshe Swansea City. Vervolgens speelde hij 5 seizoenen voor Wimbledon, van 1987 tot 1992. Phelan was bij Wimbledon de opvolger van de naar Arsenal vertrokken linksachter Nigel Winterburn.
Zijn grootste succes behaalde Phelan in 1988, met winst van de FA Cup met Wimbledon onder coach Bobby Gould. Het elftal waar Phelan deel van uitmaakte, werd The Crazy Gang genoemd. Het uithangbord was zijn collega-verdediger Vinnie Jones, die na zijn loopbaan acteur werd en in actiethrillers speelde. Volgens de mythe zetten de Wimbledon-spelers aan de vooravond van de finale de bloemetjes buiten in een Engelse pub, waarna ze stuntten tegen het grote Liverpool van trainer Kenny Dalglish.[1] In 1992 tekende hij een contract bij Manchester City. Hij was actief met Manchester City in het inaugurele Premier League-seizoen (1992/1993), maar men degradeerde en promoveerde in die periode voortdurend. Later speelde hij voor Chelsea (1995-1997) en Everton (1997-2000). Echter was Phelan niet langer een vaste waarde.
In 2001 promoveerde een op dat moment al 34-jarige Ierse linksback met Fulham naar de Premier League, maar hij maakte de overstap niet mee en verhuisde naar toenmalig tweedeklasser Sheffield United.[3][4] Phelan stopte pas op 42-jarige leeftijd met voetballen. In de herfst van zijn loopbaan was hij actief in de Verenigde Staten bij Charleston Battery en in Nieuw-Zeeland bij Otago United. Hij was laatst coach van het Indiase Kerala Blasters in de Indian Super League, in 2015.[5]
Op het WK 1994 was Phelan erbij toen zijn land in de achtste finales werd uitgeschakeld door Nederland via spits Dennis Bergkamp en een pegel van Wim Jonk.[6]