Collenia

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Collenia
Status: Uitgestorven
Fossiel voorkomen: Proterozoïcum
Collenia undosa
Taxonomische indeling
Rijk:Bacteria
Stam:Cyanophyta
Familie:Spongiostromata
Onderfamilie:Stromatolithi
Geslacht
Collenia
Walcott, 1914
Collenia nudosa
Afbeeldingen op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Portaal  Portaalicoon   Biologie

Collenia[1][2] is een geslacht van fossiele cyanobacteriën die stromatolieten vormden.

Beschrijving[bewerken | brontekst bewerken]

Collenia (vooral Collenia symmetrica[3], Fenton en Fenton) ontwikkelden zuilvormige kolonies van twintig centimeter breed en tot veertig centimeter hoog die leken op een afgeplatte hemisfeer, die bruusk op zijn rand valt. De betrokken micro-organismen waren hoogstwaarschijnlijk zuurstof producerende fotosynthesebacteriën, die convexe, gladde tot licht gegolfde lagen in het midden van de stromatolietstructuur opbouwden.

Verspreiding[bewerken | brontekst bewerken]

Het cyanobacteriën-geslacht Collenia was wijdverbreid in het Proterozoïcum, vooral in de periode van 2,4 tot 2,2 miljard jaar geleden (Siderium en Rhyacium of Oxygenium en Jatulium). Aan het einde van het Precambrium daalde hun verspreiding sterk.

Ecologie[bewerken | brontekst bewerken]

Cloud (1942) en anderen hadden er al op gewezen dat op basis van algen stromatolieten in zowel zoet als zout vlak water gedijen. Logan, Rezak en Ginsburg zijn van mening dat de Collenia-achtige LLH stromatolieten (Engelse laterale koppeling van hemisferoïden - meestal verbindende hemisferen) voortkomen uit coherente matten en sedimentlagen die door algen worden samengehouden. Hun ecotoop is een mariene, getijdenomgeving met lage deining, die zich op diepe baaien bevindt die diep in het achterland doordringen en ook door ondiepten kunnen worden beschermd. Over het algemeen zijn stromatolieten van algen geen goede geleidende fossielen, maar ze zijn zeer goede ecologische indicatoren van de afzettingsomgeving (facies-indicator).

Soorten[bewerken | brontekst bewerken]

De volgende soorten zijn wetenschappelijk beschreven: