De veroordeling

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De veroordeling
Regie Sander Burger
Producent Joram Willink
Scenario Bert Bouma
Sander Burger
Hoofdrollen Fedja van Huêt
Yorick van Wageningen
Lies Visschedijk
Muziek Jorrit Kleijnen
Jacob Meijer
Alexander Reumers
Montage Manuel Rombley
Cinematografie Sal Kroonenberg
Première 2 september 2021
Genre Thriller
Speelduur 130 minuten
Taal Nederlands
(en) IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
(mul) TMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

De veroordeling is een Nederlandse film uit 2021 die werd geregisseerd door Sander Burger en geïnitieerd en geproduceerd door Joram Willink. De film is gebaseerd op een boek van journalist Bas Haan en gaat over de omstreden Deventer moordzaak en de behandeling hiervan in de Nederlandse media.

Verhaal[bewerken | brontekst bewerken]

Journalist Bas Haan is in eerste instantie overtuigd van de onschuld van de fiscaal-juridisch adviseur Ernest Louwes, die vastzit voor de in september 1999 in Deventer gepleegde moord op de weduwe Jacqueline Wittenberg. Succesvol stelt Haan de aanvankelijke bewijsvoering aan de kaak. Maar als Louwes alsnog wordt veroordeeld op basis van omstreden DNA-bewijs, gaat mediapersoonlijkheid Maurice de Hond zich vanaf 2005 met de zaak bemoeien en wijst via een breed uitgemeten media-offensief ‘klusjesman’ De Jong als alternatieve schuldige aan. Bas Haan besluit uit te zoeken hoe volgens hem de vork in de steel zit. Intussen is De Jongs leven door de aantijgingen van De Hond ernstig beschadigd. Hoe verdedig je je tegen zo'n mediamachine?

Rolverdeling[bewerken | brontekst bewerken]

Archiefmateriaal[bewerken | brontekst bewerken]

Een aantal personages, waaronder mediapersoonlijkheid Maurice de Hond, cabaretière Claudia de Breij en diverse tv-presentatoren, is in de film op archiefbeelden te zien.

Gouden Kalf[bewerken | brontekst bewerken]

De film won in 2021 het Gouden Kalf voor de beste film, het beste scenario, de beste hoofdrol (Fedja van Huêt) en de beste bijrol (Yorick van Wageningen).[1]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]