E-2 Hawkeye

Northrop Grumman E-2 Hawkeye
Algemeen
Rol	AWACS
Bemanning	5
Status
Gebruik	US Navy, Egypte, Taiwan, Frankrijk, Israël, Japan, Mexico, Singapore, Griekenland
Afmetingen
Lengte	17,5 m
Hoogte	5,6 m
Spanwijdte	24,6 m
Vleugeloppervlak	65,3 m²
Gewicht
Leeggewicht	17860 kg
Brandstofgewicht:	5625 kg
Startgewicht	23485 kg
Max. gewicht	25250 kg
Krachtbron
Motor(en)	2x Allison T56A turboprops, elk van 4600 pk
Propeller(s)	4 bladig
Prestaties
Kruissnelheid	552 km/u
Topsnelheid	552 km/u
Actieradius	1500 km
Dienstplafond	11200 m
Portaal	Luchtvaart

De Northrop Grumman E-2C Hawkeye is een Amerikaans maritiem AWACS-vliegtuig dat vanaf vliegdekschepen zijn werk verricht. Het is ontwikkeld door Grumman en wordt gebouwd door Northrop Grumman. De naam betekent haviksoog.

Oorspronkelijk was het toestel alleen bestemd voor airborne early warning (AEW). Hierbij voerde het patrouillevluchten uit aan de uiterste rand van het operatiegebied van de carrier gevechtsgroep waartoe het behoorde. In geval van dreiging vanuit de lucht bracht de E-2 bemanning dan onderscheppingsjagers als de, inmiddels uitgefaseerde, Grumman F-14 Tomcat op de juiste koers om de dreiging te onderscheppen.

Naast all-weather airborne early warning vervult het toestel tegenwoordig ook andere taken:

command & control functies voor de carrier gevechtsgroep
coördinatie bij het bewaken van een zeegebied
coördinatie tijdens aanvallen en onderscheppingen
search and rescue coördinatie
vliegend verbindingsstation

Het ontwerp is gemakkelijk herkenbaar aan de op de gedrongen romp gebouwde rotodome, waarin de radarantenne is opgenomen, en aan zijn aparte staart. Het toestel is uitgerust met twee dreunende Allison T56A turboprops en ontleent daaraan ook zijn bijnaam de "Hummer".

De E-2 was succesvol op de exportmarkt; het toestel doet eveneens dienst bij de luchtmacht van Israël, Japan, Egypte, Singapore, Taiwan en bij de Franse marine. Ook Griekenland heeft belangstelling voor dit toestel.^[bron?]

E-2's worden ook in samenwerking met de Amerikaanse politiediensten zeer effectief in Midden-Amerika ingezet ter bestrijding van de verspreiding van drugs.

De E-2C Hawkeye werd in 1973 operationeel en heeft diverse upgrades ondergaan. Het wordt vanaf 2010 vervangen door de E-2D Advanced Hawkeye (AHE).

Een variant van de E-2 is de C-2A(R) Greyhound. Dit is een nieuwere versie van het C-2A Greyhound transportvliegtuig. Het is de bedoeling dat deze toestellen door verschillende modernisaties zeker tot 2027 operationeel blijven.^[bron?]

Bemanning[bewerken | brontekst bewerken]

De bemanning bestaat uit vijf personen in een drukcabine, het Combat Information Center (CIC).

de gezagvoerder, tevens vliegtuigcommandant
de vlieger
de CIC officer (CICO), de missiecommandant
de radar operator (RO), verantwoordelijk voor het radarsysteem
de aircontrol officer (ACO), verantwoordelijk voor radiocommunicatie

Het CIC heeft drie naar bakboord (links) gerichte consoles met elk een ronde radarscoop. In de praktijk werken de CICO, RO en ACO allen in de radarobservatie en aircontrol rol. Vanwege de lange missieduur (meer dan 12 uur) werd het CIC voorzien van een toilet.

Indeling[bewerken | brontekst bewerken]

Per carrier gevechtsgroep is altijd permanent een squadron bestaande uit vier vliegtuigen ingedeeld, maar afhankelijk van de wereldsituatie kan dit aantal worden uitgebreid.

Hier volgt de actuele indeling van de operationele E-2C squadrons.

Squadron	Naam	Gelegerd	Ingedeeld bij
VAW-77	Nightwolves	NAS Atlanta	Carrier Airwing Reserve 20 (CVW-20)
VAW-78	Fighting Escargots	NAS Norfolk	Opgeheven 2005
VAW-112	Goldhawks	NAS Fallon	Carrier Airwing 9 (CVW-9)
VAW-113	Black Eagles	NAS Point Mugu	CVW-14
VAW-115	Liberty Bells	NAS Atsugi	CVW-5
VAW-116	Sun Kings	NAS Point Mugu	CVW-2
VAW-117	Wallbangers	NAS Point Mugu	CVW-11
VAW-120	Greyhawks	NAS Norfolk	Training unit
VAW-121	Bluetails	NAS Norfolk	CVW-7
VAW-123	Screwtops	NAS Norfolk	CVW-1
VAW-124	Bear Aces	NAS Norfolk	CVW-8
VAW-125	Tiger Tails	NAS Norfolk	CVW-17
VAW-126	Seahawks	NAS Norfolk	CVW-3

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Het door de firma Grumman ontwikkelde Model 123 werd door de US Navy in 1957 uitgekozen als opvolger van de op dat moment operationele Grumman WF-2 Tracer. De W2F-1 - later bekend als E-2A Hawkeye - werd het eerste toestel dat specifiek voor airborne early warning-taken was ontworpen.

De eerste prototypevlucht was in oktober 1960 en de eerste prototype vlucht in volledige configuratie vond plaats in april 1961.

Het toestel werd voorzien van twee Allison T56 turboprops die toen ook in de Lockheed P-3 Orion en in de Lockheed C-130 Hercules cargolifter werden gebruikt.

De Hawkeye was uitgerust met een voor die tijd geavanceerd General Electric AN/APS-96 radarsysteem waarvan de antenne in een nieuwe schotelvormige draaiende constructie met een diameter van 7.31 meter was gemonteerd; de rotodome.

E-2A; de eerste exemplaren werden in 1964 afgeleverd. Er werden totaal 59 toestellen van geleverd. In eerste instantie leek het toestel een succes maar al snel bleek dat het niet geheel aan de operationele eisen voldeed. Daarom werd de productie al in 1965 gestaakt. De E-2A avionica was zeer capabel als het systeem eenmaal werkte, maar het opstarten van het computersysteem bleek een zwak punt. Ook was de romp uitermate vatbaar voor corrosie. Een ernstige tekortkoming voor een toestel dat vanaf een vliegdekschip moest opereren. De gehele E-2A Hawkeye vloot kreeg hierdoor een startverbod.

C-2A Greyhound; de in 1968 ontwikkelde transportversie zonder AEW-systemen en rotodome, ingericht op vervoer van lading en 26 passagiers van en naar de vliegdekschepen. Het heeft dezelfde vleugels en motoren als de E-2, maar de romp is breder en is achteraan voorzien van een laadklep

E-2B; Grumman zette echter vaart achter de oplossing van de problematiek en dit resulteerde in een nieuwe verbeterde versie de E-2B. Dit toestel had andere en modernere systemen gebaseerd op de digitale computer Litton L-304. De eerste E-2B vloog in februari 1969 en in 1971 waren totaal 49 E-2A’s naar E-2B-standaard gebracht.

TE-2A; vier andere E-2A-toestellen werden omgebouwd tot TE-2A-trainer en de overige werden voor tests gebruikt. De E-2B was een tijdelijke noodoplossing want intussen was het Preplanned Product Improvement (PPI)" in 1968 goedgekeurd waarmee de Hawkeye zodanig werd verbeterd dat het zijn uiteindelijke E-2C standaard bereikte.

E-2C; in april 1973 werd de eerste vlucht met de E-2C uitgevoerd. Het toestel bleef ongewijzigd tot 1978.

In 1978 werd de introductie van het AN/APS-125 Advanced Radar Processing System op de E-2C doorgevoerd.

In 1984 werd dit systeem opgevolgd door de AN/APS-138; een nieuwe standaard die bekend werd onder de aanduiding Basic E-2C group 0. Een groot deel van de E-2C’s van dat moment werd uitgefaseerd en er bleven slechts 53 operationeel in de nieuwe group 0 configuratie.

In 1988 volgde een verbetering met T56-A-427-motoren die alle beperkingen, die waren ontstaan door een groter gewicht vanwege de nieuw ingevoerde systemen, meteen ophieven. Deze standaard werd bekend onder de aanduiding E-2C group 1. Hiervan werden 18 toestellen gebouwd. Ook omvatte de nieuwe standaard de invoering van de verbeterde AN/APS-139-radar. Middels een zeer snelle processor werd de operationele capaciteit van het systeem verdubbeld.

In 1990 werd de standaard E-2C group 2 bereikt. De nieuwe AN/APS-145-radar had geen last meer van beeldverlies, track overload en beeldstoringen die boven land optreden en bekendstaan als clutter. Ook betekende dit een vergroot radar- en IFF-bereik, het kunnen volgen van meerdere doelen tegelijk, en het verbeteren van de herkenbaarheid van doelen door invoering van radarkleurenmonitors.

Alle 18 gebouwde Group 1-toestellen werden naar de Group 2-configuratie gebracht. De Group 1- en Group 2-toestellen worden ook wel aangeduid als E-2C+.

E-2D; Advanced Hawkeye. Zesde generatie E-2, vanaf 2010 geleverd aan de Amerikaanse marine.^[1] Ook de Franse marine heeft interesse.^[2]