Pascal Lainé

Pascal Lainé
	Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Geboren	Anet (Eure-et-Loir), 10 mei 1942
Geboorteplaats	Anet
Land	Frankrijk
Beroep	schrijver
Werk
Genre	roman
Bekende werken	La Dentellière; (De kantwerkster)
	Dbnl-profiel
	(en) IMDb-profiel
Lijst van Franstalige schrijvers
Portaal	Literatuur

Pascal Lainé (Anet (Eure-et-Loir), 10 mei 1942) is een Franse schrijver. Hij ontving de Prix Médicis 1971 voor zijn roman l’Irrévolution en de Prix Goncourt 1974 voor zijn roman La Dentellière.

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Lainé studeerde van 1962 tot 1968 aan het École normale supérieure de Saint-Cloud in Parijs. Hij had grote belangstelling voor filosofie en geschiedenis en bestudeerde het werk van Heidegger, Kant, Spinoza en Merleau-Ponty. Hij koos Russisch als tweede vreemde taal waardoor hij de boeken van Dostojevski en Anton Tsjechov in de oorspronkelijke taal kon lezen. Hij sloot zijn studie af met een Agrégation de philosophie (lesbevoegdheid wijsbegeerte). Hij begon zijn loopbaan als leraar aan het Lycée Technique in Saint-Quentin (Aisne) en later aan het Lycée Louis-le-Grand in Parijs. In 1974 werd hij benoemd tot professor aan het Institut universitaire de technologie (IUT) in Villetaneuse.

Pascal Lainé heeft meer dan dertig romans gepubliceerd, waaronder enkele detectives en historische romans. Hij schreef essays, theaterstukken en scenario’s voor film en televisie. Ook publiceerde hij enkele boeken over naturisme.

Tussen 2000 en 2003 en vervolgens van 2009-2012 was hij bestuurslid van de Société des auteurs et compositeurs dramatiques (SACD).

Werken[bewerken | brontekst bewerken]

1967 B. comme Barabbas (roman)
1971 L'Irrévolution (roman, prix Médicis,1971)^[2]
1974 La Dentellière (roman, prix Goncourt 1974). NL: De kantwerkster. Vertaald door Jenny Tuin. Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam, 1975. ISBN 9029527447.^[3]^[4]
1974 La Femme et ses images (wetenschap)
1978 Si on partait (roman)
1979 L'Eau du miroir (roman)
1979 Tendres cousines (roman). NL: Tedere nichten. Vertaald door Paul Syrier. Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam, 1981. ISBN 9029527455.^[5]
1982 Terre des ombres (roman)^[6]
1982 Si j'ose dire: entretiens avec Jérôme Garcin^[6]
1984 Jeanne du bon plaisir ou Les hasards de la fidélité (historische roman)
1985 Trois petits meurtres … et puis s’en va (Inspecteur Lester)
1985 Plutôt deux fois qu’une (Inspecteur Lester)
1987 L'Assassin est une légende (Inspecteur Lester)
1988 Les petites égarées (La moitié du bonheur, tome 1) (roman)
1989 Elena (roman)
1990 Monsieur vous oubliez votre cadavre (Inspecteur Lester)
1991 Dîner d’adieu (roman). NL: Afscheidsdiner Vertaald door Willem Kurstjens en Frans Stoks. De Geus, Breda, 1992. ISBN 9052261024.^[7]
1992 Dialogues du désir (roman)
1993 L’Incertaine (roman). NL: De twijfelaarster. Vertaald door Willem Kurstjens en Frans Stoks. De Geus, Breda, 1994. ISBN 9052261830.^[8]
1994 Collision fatale (roman)
1994 La semaine anglaise (La moitié du bonheur, tome 2) (roman)
1996 Fleur de pavé (roman over Aristide Bruant)
1997 Le commerce des apparences (essay)
1997 Comme une image (roman)
1998 Il ne s’est rien passé (verhalen)
1998 Capitaine Bringuier (toneelstuk)
1998 Les enquêtes de l’inspecteur Lester (verzamelbundel Inspecteur Lester)
1999 Anaïs nue (roman)
2000 Sacré Goncourt ! (essay)
2000 Quatre femmes (roman)
2000 A croquer (roman)
2000 Théâtre 1993-1999 (verzamelbundel toneelstukken)
2001 Derniers jours avant fermeture (roman)
2001 Petits nues et variations (fotoboek)
2002 Casanova, dernier amour (historische roman)
2002 Votre livre de la semaine (roman)
2003 La Presque Reine (historische roman over Madame du Barry)
2003 Stupéfiantes lucarnes (essay)
2005 Le mystère de la Tour Eiffel (roman)
2004 La légende vraie d’Evita (over Eva Perón)
2005 Traité de nudité (essay)
2006 Un clou chasse l'autre ou La vie d’artiste (essay)
2006 L'Instant amoureux (fotoboek)
2008 Maman, quand je serai grand je veux être patron du CAC 40 (essay)
2008 Nude Attitude (tekst en foto’s, over naturisme)
2012 Eduard Lockroy. L’oublié de la tour Eiffel (roman)

Verfilmingen[bewerken | brontekst bewerken]

1977 La Dentellière, verfilmd door Claude Goretta, met Isabelle Huppert in de hoofdrol.
1980 Tender Cousins, verfilmd door David Hamilton, gebaseerd op Tendres cousines.
2005 La légende vraie de la tour Eiffel, TV-film door Simon Brook, gebaseerd op Le mystère de la tour Eiffel.

Links[bewerken | brontekst bewerken]

Virtual International Authority File (VIAF): 7392526
(en) Pascal Lainé in de Internet Movie Database

Bronnen, referenties en voetnoten

Bronnen

(fr) Pascal Lainé - Biographie & informations. Babelio. Geraadpleegd op 28 juli 2021.
(fr) Biografie van Pascal Lainé op de website van de SACD Geraadpleegd 29 juli 2021.
(fr) Jean-Claude Lamy, Pascal Lainé, dans l'ombre du Goncourt. Le Figaro (24 juli 2008). Geraadpleegd op 27 juli 2021.
(fr) Pascale Frey, Pascal Lainé. L’Express (1 oktober 1997). Geraadpleegd op 28 juli 2021.

Referenties

↑ https://www.babelio.com/auteur/-/6657; Babelio; geraadpleegd op: 19 december 2018; Babelio-identificatiecode voor auteur: 6657.
↑ C.P. Heering-Moorman, Leraar in Frankrijk na de revolutie. NRC Handelsblad (7 januari 1972). Geraadpleegd op 28 juli 2021.
↑ Clara Egging, De lege levens van de dode zielen. Clara Eggink over De Kantwerkster van Pascal Lainé. Bzzletin (1975-1976). Geraadpleegd op 27 juli 2021.
↑ Ben van der Velden, Het rookgordijn voor het standverschil. NRC Handelsblad (21 juni 1974).
↑ Froukje Hoekstra, Hartstocht. Nieuwsblad van het Noorden (18 augustus 1981). Geraadpleegd op 22 juli 2021.
↑ ^a ^b Jan Versteeg, De aarzelingen van Pascal Lainé. De Volkskrant (29 oktober 1982). Geraadpleegd op 29 juli 2021.
↑ Martin van Putten, Ontredderende liefde in Lainé's 'Afscheidsdiner'. De Telegraaf (15 januari 1993). Geraadpleegd op 29 juli 2021.
↑ Manet van Montfrans, Hartstocht voor een lege huls. Pascal Lainé. NRC Handelsblad (2 april 1993). Geraadpleegd op 28 juli 2021.

[wikidata-2bf552d4847e21526d9f275f8901bf47709c0688-v3-1] ttps://www.babelio.com/auteur/-/6657; Babelio; geraadpleegd op: 19 december 2018; Babelio-identificatiecode voor auteur: 6657.

[2] C.P. Heering-Moorman, Leraar in Frankrijk na de revolutie. NRC Handelsblad (7 januari 1972). Geraadpleegd op 28 juli 2021.

[3] Clara Egging, De lege levens van de dode zielen. Clara Eggink over De Kantwerkster van Pascal Lainé. Bzzletin (1975-1976). Geraadpleegd op 27 juli 2021.

[4] Ben van der Velden, Het rookgordijn voor het standverschil. NRC Handelsblad (21 juni 1974).

[5] Froukje Hoekstra, Hartstocht. Nieuwsblad van het Noorden (18 augustus 1981). Geraadpleegd op 22 juli 2021.

[Jan_Versteeg-6] Jan Versteeg, De aarzelingen van Pascal Lainé. De Volkskrant (29 oktober 1982). Geraadpleegd op 29 juli 2021.

[7] Martin van Putten, Ontredderende liefde in Lainé's 'Afscheidsdiner'. De Telegraaf (15 januari 1993). Geraadpleegd op 29 juli 2021.

[8] Manet van Montfrans, Hartstocht voor een lege huls. Pascal Lainé. NRC Handelsblad (2 april 1993). Geraadpleegd op 28 juli 2021.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]