De bedoeling is om hier een goed artikel over de Economie van de Filipijnen te maken.

werkwijze[brontekst bewerken]

Het bestaande Engelse Wikipedia artikel vertalen
Aan de hand van een artikel in de (Engelse) Etalage (bv: en:Economy of India) de gaten en zwaktes in dit artikel bepalen
Proberen met externe bronnen (zoals de websites van het NSCB, de worldbank, .. ) aanvullende informatie te vinden om deze gaten te vullen of de zwaktes te verbeteren.
zie bijvoorbeeld: dit overzicht van internetbronnen

en deze bron

en De Filipijnse ambassade in Amerika (veel recente info)

Economie van de Filipijnen[brontekst bewerken]

De economie van de Filipijnen is een opkomende economieën van de wereld en een van de zogenaamde newly-industrialized countries (NIC) in Zuidoost-Azië. In 2004 was de economie van de Filipijnen volgens de wereldbank de 24e economie van de wereld op basis van bruto binnenlands product (bbp) naar koopkrachtpariteit (in het Engels: Purchasing Power Parity).

Belangrijke sectoren in de Filipijnse economie zijn de landbouw en onderdelen uit de industrie, zoals voedselproductie, productie van textiel en kleding, elektronica en auto-onderdelen. De meeste industrie zit geconcentreerd rond de stedelijke gebieden van Metro Manilla. De sector mijnbouw heeft een grote potentie in de Filipijnen, omdat het land grote voorraden chroom, nikkel en koper in de grond heeft zitten. Recent is bovendien voor de kust van de eilandengroep Palawan aardgas gevonden. Deze vondst komt bovenop de aanzienlijke reeds bestaande steenkolen voorraden en het aanwezige potentieel op het gebied van geothermische en waterkrachtgedreven energie.

Geschiedenis[brontekst bewerken]

Sinds de onafhankelijkheid van de Filipijnen kort na de Tweede Wereldoorlog heeft de economie van het land een zeer wisselde ontwikkeling doorgemaakt. Direct na de Tweede Wereldoorlog werden de Filipijnen beschouwd als een van de rijkste landen van de Azië met een snelle groei van haar economie. In de loop der jaren nam deze groei echter af. Tijdens een zeer ernstige recessie in 1984-1985, tijdens het bewind van president Ferdinand Marcos, kromp de economie met meer dan 10%. De politieke instabiliteit in de tijd na zijn afzetting, onder president Corazon Aquino, had een slechte invloed op de economische activiteit en groei. De opvolger van Aquino, president Fidel Ramos, introduceerde bij zijn aantreden in 1992 een breed scala aan economische hervormingen en initiatieven met als doel de groei van de bedrijvigheid en buitenlandse investeringen te stimuleren.

De maatregelen sloegen aan en de economie groeide in die jaren snel. De financiële crisis in Azië in 1997 zorgde er echter voor dat deze groei weer tot staan gebracht werd. De groei ging van 5% in 1997 tot -0,5% in 1998. De regering onder leiding van de opvolger van Ramos, Joseph Estrada slaagde er in dit weer enigszins om te buigen, maar problemen in het stelsel van banken in de Filipijnen in april 2000 en de afzetting van de president in 2001 beïnvloeden de groei weer in negatieve zin. De huidige regering onder leiding van president Gloria Macapagal-Arroyo legt ook weer sterk de focus op een snellere en grotere economische groei. In 2004 groeide de Filipijnse economie met 6,1% en groeide daarmee sneller dan meeste analisten hadden verwacht. In 2005 liet de Filipijnse Peso een appreciatie groei zien van 6%, wat op dat moment de snelste was in de hele regio.

De groei van de economie kwam met 5,1% echter iets lager uit dan het jaar ervoor, mede als gevolg van de hoge olieprijzen. In 2006 liet de Filipijnse economie mede onder invloed van twee vooral voor de landbouwsector verwoestende tyfoons met 5,4% opnieuw een dergelijke groei zien. In 2007 is de Filipijnse regering van plan om de uitgaven op het gebied van infrastructuur op te schroeven en heeft voor de aankomende jaren groeipercentages van 7% in 2007, 8% in 2008 en 9% in 2009 als doelstelling ^[1].

Ondanks deze positieve vooruitzichten en voorspellingen heeft de Filipijnse overheid te maken met grote uitdagingen op het gebied van de armoedebestrijding. Gemeten naar BBP per hoofd van de bevolking (per capita) stonden de Filipijnen in 2005 volgens cijfers van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) wereldwijd op de 120e plaats met 1159,2 US$. Ter referentie: Het BBP per capita was in dat jaar 3% van dat van Nederland (38.618 US$). De verdeling van inkomen is bovendien ongelijk verdeeld en de armoede in het land blijft hoog. Zo blijkt uit statistieken van het National Statistical Coordination Board dat 24% van alle Filipijnse families (30% van alle mensen) in 2003 onder de armoedegrens leefde. Daarnaast heeft de regering, zoals vaker in de Filipijnse geschiedenis, te maken met een hoge mate van corruptie en een hoge mate van politieke instabiliteit.

Macro-economische ontwikkeling in cijfers[brontekst bewerken]

Hieronder staat een tabel met enkele macro-economische cijfers van de Filipijnen zoals gepubliceerd door het Internationaal Monetair Fonds. Hieruit kan de ontwikkeling van de Filipijnse economie worden afgeleid. 1 Filipijnse peso is hier gewaardeerd als 0,78 US$ ^[2].

Jaar	Bbp x mln (huidige prijzen) ()	Bbp per capita (huidige prijzen) ()	BBP per capita (US$)	Wisselkoers Amerikaanse dollar
1980	243.749	5.044.474	671,6	7,51 peso
1985	571.883	10.460.637	562,2	18,60 peso
1990	1.074.510	17.471.707	718,1	24,32 peso
1995	1.905.951	27.885.369	1105,0	25,23 peso
2000	3.354.727	43.939.946	994,3	44,19 peso
2005	5.379.251	63.855.498	1.159,2	55,08 peso
2006	6.048.297	70.389.750	1.297,9	49,28 peso

Voor de vergelijk naar koopkrachtpariteit is de Amerikaanse dollar gewaardeerd op 11,91 Filipijnse peso.

Sectoren[brontekst bewerken]

Industriële productie is in de Filipijnen behelst voornamelijk de verwerking en productie van de volgende zaken: voedsel, drank, tabak, rubber producten, textiel, kleren en schoenen, Medicijnen, verf, spaanplaat en fineer, papier en afgeleide producten, small appliances en elektronica. De zware industrie behelst voornamelijk de productie van cement, glas, industriële chemicaliën, kunstmest, ijzer en staal en uit aardolie afgeleide producten.

De industriële sector concentreert zich in en rond stedelijke gebieden en dan met name Metro Manilla. De economie van het platteland van de Filipijnen wordt voornamelijk gedragen door de landbouwsector. Slechte infrastructuur en communicatiemogelijkheden hebben een snellere groei van de industrie tot nu toe in de weg gestaan.

Elektronica[brontekst bewerken]

Intel has been in the Philippines for 28 years as major producer of Intel's advanced products including the Pentium 4 processor. A Texas Instruments plant in Baguio has been operating in for 20 years and is the largest producer of DSP chips in the world ^[3]. TI's Baguio plant produces 100% of all the chips used in Nokia cell phones and 80% of all chips used in Ericsson cell phones in the world. Until 2005 Toshiba laptops were produced in Santa Rosa, Laguna. Presently the Philippine plant's focus is in the production of HDD's.

Mining[brontekst bewerken]

The country is rich with mineral and thermal energy resources. It produces 1931 MW of electricity from geothermal sources (27% of total electricity production), second only to the United States [2] and a recent discovery of natural gas reserves in the Malampaya Fields off the island of Palawan is already being used to generate electricity in three gas-powered plants. Philippine gold, nickel, copper and chromite deposits are among the largest in the world. Other important minerals include silver, coal, gypsum, and sulfur. Significant deposits of clay, limestone, marble, silica, and phosphate exist. About 60% of total mining production are accounted for by non-metallic minerals, which contributed substantially to the industry's steady output growth between 1993 and 1998, with the value of production growing 58%. In 1999, however, mineral production declines 16% to $793 million. Mineral exports have generally slowed since 1996. Led by copper cathodes, Philippine mineral exports amounted to $650 million in 2000, barely up from 1999 levels. Low metal prices, high production costs, lack of investment in infrastructure, and a challenge to the new mining law have contributed to the mining industry's overall decline.

The industry went on a rebound starting in late 2004 when the Supreme Court deemed an important law permitting 100% foreign ownership of Philippine mining companies constitutional.

The Department of Environment and Natural Resources is ill equipped to address the renewed interest in mining. There are several companies that mine under the Small Scale Mining (SSM) that should rightly be classified and taxed under the large scale mining laws. The DENR is taking some time to inform these companies that they are violating the SSM laws by mining more than 50,000 tons of ore per year.

The DENR has yet to approve the revised Department Administrative Order (DAO) that will provide the Implementing Rules and Regulations of the Financial and Technical Assistance Agreement (FTAA), the specific part of the 1994 Mining Act that allows 100% foreign ownership of Philippine mines. The current DAO 99-56 is deficient because it is confusing and open to abuse.