Portaal:Turkije/Uitgelichte artikels/43
Turkse talen vormen een zeer wijd verspreide en nauw verwante taalfamilie die gekenmerkt wordt door verschijnselen als klinkerharmonie, agglutinatie en het ontbreken van een grammaticaal geslacht. De Turkse talen worden door deze verschijnselen meestal gerekend tot de Altaïsche taalfamilie, waartoe ook het Mongools en het Japans behoren, maar dit is niet onomstreden: de overeenkomsten tussen deze talen worden door sommigen toegeschreven aan een Sprachbund. De Turkse talen lijken zo veel op elkaar dat ze door sommige taalkundigen als dialecten worden beschouwd, ze zijn dan ook grotendeels onderling verstaanbaar. In totaal spreken zo'n 200 miljoen mensen een Turkse taal, waarvan ongeveer 40% Turks.
De Turkse talen worden in verschillende schriftsystemen geschreven, voornamelijk het Latijnse schrift, maar ook in het Arabische schrift en het cyrillisch alfabet. De oudste bekende Turkse geschriften zijn de Orchoninscripties uit de vroege 8e eeuw. In 1993 is er een soort Turkse taalunie opgericht, TÜRKSOY, waar alle onafhankelijke Turkse staten, de Moldavische autonome regio Gagaoezië en enkele deelrepublieken van Rusland lid van zijn geworden. Türksoy tracht de Turkse volkeren naar elkaar toe te brengen met een enkel schrift en houdt zich naast taal ook bezig met cultuur en politiek. Turkse talen worden over een zeer groot gebied gesproken, van Zuidoost-Europa (Macedonië, Bulgarije, Moldavië, Roemenië en Turkije) tot in China (Sinkiang) en Siberië. Volken die Turkse talen spreken worden ook wel aangeduid als de Turkse volkeren.