André Previn

André Previn
	André Previn (2012)
Algemene informatie
Volledige naam	Andreas Ludwig Priwin
Geboren	Berlijn, 6 april 1929
Geboorteplaats	Berlijn
Overleden	New York, 28 februari 2019
Overlijdensplaats	Manhattan
Land	Verenigde Staten
Werk
Jaren actief	1950-2018
Beroep	Pianist, dirigent en componist
	(en) AllMusic-profiel; (en) Discogs-profiel; (en) IMDb-profiel; (en) MusicBrainz-profiel;
Portaal	Muziek

André George Previn (geboren: Andreas Ludwig Priwin) (Berlijn, 6 april 1929 - Manhattan, 28 februari 2019) was een Duits-Amerikaans pianist, componist en dirigent.

Voordat zijn familie in 1937 naar Parijs verhuisde, studeerde Previn al aan het Stern'sches Konservatorium van Berlijn. Na verdere studie aan het Conservatoire de Paris vluchtte de joodse familie in 1941 voor de nazi-terreur naar de Verenigde Staten.

Carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Sweet Lorraine van Art Tatum inspireerde Previn om zich meer in de jazzmuziek te verdiepen. Op dertienjarige leeftijd startte zijn carrière met radio-opnamen met onder anderen Hoagy Carmichael. Op zijn vijftiende gaf hij een jazzconcert in het Philharmonic Auditorium van Los Angeles. Zijn toenmalige impresario Laguna begon een opnamestudio, waarvoor Previn in 1945/46 zijn eerste grammofoonplaatopnamen maakte, onder andere met de jazzmuzikanten Willie Smith en Red Callender. Ook een eigen compositie van Previn, Sunset in Blue, werd daar opgenomen. Hij wordt gerekend tot de beste jazzmuzikanten van Amerika en speelde samen met zowel Ray Brown en Dizzy Gillespie als Billie Holiday. Voor het trioalbum My Fair Lady met Shelly Manne en Leroy Vinnegar ontving hij in 1956 de eerste gouden plaat in de geschiedenis van de jazz.

Later werd Previn vooral bekend als chef-dirigent van symfonieorkesten:

Houston Symphony (1967-1970)
London Symphony Orchestra (muzikaal directeur: 1969-1979; eredirigent: sinds 1993)
Pittsburgh Symphony Orchestra (1976-1984)
Los Angeles Philharmonic Orchestra (1985-1989)
Royal Philharmonic Orchestra (muzikaal directeur: 1985-1988; chef-dirigent: 1988-1991)
Oslo Filharmoniske Orkester (chef-dirigent: 2002-2006)

Daarnaast trad hij als gastdirigent op bij vele andere orkesten, waarbij hij vaste verbintenissen had met onder meer het Boston Symphony Orchestra en het NHK-symfonieorkest in Tokio.

Hij dirigeerde ook de muziek bij verscheidene bioscoopfilms, bijvoorbeeld Kiss Me Kate (1953), Seidenstrümpfe (1957), Gigi (1958), Porgy and Bess (1959), My Fair Lady (1964), Jesus Christ Superstar (1973), Rollerball (1975) en The Elephant Man (1980).

Privéleven[bewerken | brontekst bewerken]

André Previn is vijf keer getrouwd geweest. In 1952 gaf hij zijn jawoord aan jazz-zangeres Betty Bennett (1921 - 2020), in 1959 aan Dory Previn (1925 - 2012) en vervolgens aan Mia Farrow (°1945) van 1970 tot 1979. Samen met haar heeft hij dochter Soon-Yi Previn (°1970) geadopteerd, die in 1997 met regisseur Woody Allen (°1935) trouwde. Na zijn vierde huwelijk in 1982 met Heather Sneddon, dat eindigde in 2002, trouwde hij de Duitse violiste Anne-Sophie Mutter (°1963), voor wie hij een vioolconcerto had geschreven. Zij scheidden in 2006.

André Previn schreef memoires gewijd aan zijn vroege jaren in Hollywood, genaamd: No Minor Chords. gepubliceerd in 1991.

Hij overleed in 2019 op 89-jarige leeftijd in New York.

Composities (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

Sunset in Blue
Three Little Words (1950)
Gigi (1958)
Four Horsemen of the Apocalyse (1960) (eigen filmmuziek)
Concert voor gitaar, jazztrio en orkest (1971)
Concert voor piano en orkest (1985)
Anne-Sophie (2002) (vioolconcert)
A Streetcar Named Desire (opera) (Duits:Endstation Sehnsucht), eerste uitvoering op 19 september 1998 in het War Memorial Opera House van San Francisco.