Echte honingzwam
| Echte honingzwam | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg)
| |||||||||||||||
| Echte honingzwam (Armillaria mellea) | |||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||
| Armillaria mellea (Vahl) P.Kumm. (1871) | |||||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
De echte honingzwam (Armillaria mellea), is een plaatjeszwam die behoort tot de honingzwammen. Het is een uitgesproken herfst paddenstoel.
Kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
De zwam heeft een bruin-honingkleurige, ingezonken hoed met een diameter van tussen de 2 en de 11 cm en is overdekt met donkere schubben. Hij is in het begin stomp kegelvormig maar later vlak uitgespreid. De rand is in het begin ingerold, maar later soms doorschijnend gestreept. Aanvankelijk zijn er veel bruinige vezelschubjes op de bruinig-gele hoed, deze verdwijnen na enige tijd. De plaatjes zijn witachtig, worden later bruinachtig en vervolgens bruingevlekt. De lengte van de steel is ongeveer anderhalf maal de hoed diameter, 5-15 mm dik en cilindrisch, maar naar de basis veelal spits toelopend. Hij heeft een vezelige structuur, vrij dicht onder de hoed bevindt zich de vliezige wittige ring die aan de onderzijde fijn vlokkig en gelig is.
Gelijkende soorten[bewerken | brontekst bewerken]
De echte honingzwam lijkt op de sombere honingzwam (Armillaria ostoyae), maar die heeft aan de onderzijde van de ring geen gelige zone maar donkere vlokjes. De echte honingzwam kan op het eerste oog verder verward worden de gewone zwavelkop (Hypholoma fasciculare) en de goudvliesbundelzwam (Pholiota aurivella).
Voorkomen[bewerken | brontekst bewerken]
De honingzwam komt voor in Europa en Noord-Amerika.[1] In Nederland en België is de soort algemeen [2]. Hij groeit op zowel levend als afgestorven hout en wortels van loofbomen. Slechts zelden op naaldhout.
Toepassingen[bewerken | brontekst bewerken]
De honingzwam is alleen eetbaar na goed doorkoken en daarna bakken. Alleen de hoed wordt gebruikt. Oude of onvoldoende gekookte exemplaren kunnen vergiftiging veroorzaken. De smaak is licht bitter en scherp. De zwam wordt vooral in Oost-Europa en Italië culinair gewaardeerd.[3]
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|