Madagaskarschildpad
| Madagaskarschildpad IUCN-status: Kritiek[1] (2008) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Exemplaren in de natuurlijke habitat. | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Astrochelys yniphora (Vaillant, 1885) | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Madagaskarschildpad op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De madagaskarschildpad[2] (Astrochelys yniphora) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Léon Vaillant in 1885. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Testudo yniphora gebruikt. De soort behoorde lange tijd tot het geslacht Geochelone.
Uiterlijke kenmerken[bewerken | brontekst bewerken]
Het rugschild van deze soort is zeer hoog, wat een karakteristiek kenmerk is, de zijkanten van het schild zijn hierdoor bijna loodrecht. De maximale schildlengte is ongeveer 45 centimeter, de schildkleur is geelachtig bruin, met donkere vlekken op de hoornplaten. Het goed ontwikkelde buikschild is lichtgeel met enkele vlekken. De kop heeft normale proporties, een uitstekende snuitpunt ontbreekt, de kleur is donkerbruin tot zwart met grote, gele vlekken aan de zijkant van de kop. De ledematen en nek zijn geel gekleurd, de voorpoten zijn aan de voorzijde bedekt met grote, overlappende schubben. Mannetjes zijn van vrouwtjes te onderscheiden door een langere en dikkere staart en een kuil in het buikschild.
Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]
De madagaskarschildpad is endemisch op Madagaskar, en komt voor in het noordwesten van het land in het nationaal park Baie de Baly.[3] Vroeger kwam de soort in een groter gebied voor, inclusief enkele omliggende eilanden, maar deze populaties zijn verdwenen. Er zijn vermoedelijk slechts enkele honderden exemplaren in het wild. Het is hiermee een van de 25 meest bedreigde soorten schildpadden ter wereld.
De habitat bestaat uit de tropische vlaktes in met struikachtige grassen begroeide bossen.
Voortplanting[bewerken | brontekst bewerken]
Mannetjes zijn agressief tegen elkaar, in een dierentuin is de paring van de schildpad beschreven. De mannetjes volgen en omcirkelen de vrouwtjes waarbij ze de vrouw in de kop en voorpoten bijten en besnuffelen. Tijdens de paring worden door het mannetje harde geluiden geproduceerd. Drie maanden later worden door het vrouwtje de nesten gegraven, tot zeven in totaal, bij een struik, boom of ander object. Na het afzetten van de eitjes wordt het gat dichtgegooid waarbij ze hevig urineert. De eitjes zijn wit en rond en hebben een afmeting van ongeveer 42 tot 47 millimeter. Als de juvenielen uitkomen hebben ze een schildlengte van ongeveer 45 mm.
Bronvermelding[bewerken | brontekst bewerken]
|