B (muziek)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De B (ook wel si, of ti genoemd) is een muzieknoot die een hele toon hoger ligt dan de A en een halve toon lager dan de C.

Op een pianoklavier ligt de B steeds direct na de groep van drie zwarte toetsen. De vijfde snaar van een klassieke gitaar is gestemd op de B.

In Duitsland, Oost-Europa en Scandinavië wordt de B meestal als H genoteerd en wordt de Bes als B genoteerd.

Octavering[bewerken | brontekst bewerken]

Musicologische notatie Helmholtznotatie Octaafnaam Frequentie (Hz)
B-1 Bˌˌˌ Subsubcontra-octaaf 15,434
B0 Bˌˌ Subcontra-octaaf 30,868
B1 Contra-octaaf 61,735
B2 B Groot octaaf 123,471
B3 b Klein octaaf 246,942
B4 b′ Eéngestreept octaaf 493,883
B5 b′′ Tweegestreept octaaf 987,767
B6 b′′′ Driegestreept octaaf 1975,533
B7 b′′′′ Viergestreept octaaf 3951,066
B8 b′′′′′ Vijfgestreept octaaf 7902,133
B9 b′′′′′′ Zesgestreept octaaf 15804,266

Grafische voorstelling[bewerken | brontekst bewerken]

Voorstelling van de B in 3 sleutels (achtereenvolgens: vioolsleutel (B4), altsleutel (B3 en B4), en bassleutel (B2 en B3))

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]