Bandabou

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Bandabou
Regio in Curaçao Vlag van Curaçao
Coördinaten 12°17'NB, 69°4'WL
Algemeen
Inwoners
(2011) 		24.056[1]
Foto's
Kaart van Bandabou uit 1892
Kaart van Bandabou uit 1892
Portaal  Portaalicoon   Caraïben

Bandabou of Band'abou is in de volksmond een regio-aanduiding voor het westelijk deel van het eiland Curaçao, dat strekt vanaf Grote Berg tot Westpunt. De naam betekent letterlijk de benedenkant (=beneden de wind).[2]

Bandabou bestaat uit een uitgestrekt heuvelachtig gebied met een ruig en karakteristiek landschap. De noordkust, waar de zee voortdurend tegen de rotsen beukt, is steil, ruw en ontoegankelijk. Aan de zuidkust liggen de koraalriffen en een aantal in het kalkkoraal uitgesleten baaien en stranden.[3] Centraal in Bandabou ligt de Sint-Christoffelberg, het hoogste punt van Curaçao.

Historie[bewerken | brontekst bewerken]

Curaçao werd in 1925 herverdeeld in drie districten. Het stadsdistrict Willemstad was aanvankelijk beperkt tot de hoofdstad Willemstad en werd in 1930 fors uitgebreid met de omringende woonkernen. Daarnaast zijn er twee buitendistricten: Bandabou en Bandariba.[4]

Plantage Savonet (1887)

In de 17de en 18de eeuw waren in Bandabou de meeste en de grootste plantages gevestigd. Deze plantages waren de eerste woonkernen in het gebied. Na manumissie en de afschaffing van de slavernij ontstonden vanuit de plantages dorpen of buurten waar ex-slaven woonden en waar zij voor een deel de Afrikaanse culturele tradities wisten voort te zetten.[5] Barber groeide uit tot het hoofddorp van Bandabou.[6] Terwijl de ontwikkelingen zich in het stadsdistrict Willemstad concentreerden, bleef het buitendistrict lange tijd nagenoeg geïsoleerd vanwege de afstand en de slechte verbindingen.[7] Hierdoor is de regio in vergelijking tot de rest van het eiland dunbevolkt en is de bebouwing zeer verspreid.[8]

Door de aanleg van wegen naar Punda en aansluiting op de centrale netwerken voor elektra, water en telecommunicatie vanaf het midden van de 20ste eeuw groeide Bandabou geleidelijk uit tot een belangrijke toeristische trekpleister. Naast landschap, landhuizen, dorpen en stranden is de regio vooral bekend om haar cultureel erfgoed, zoals haar oogstfeest en carnavalviering. In 2010 werd het plantagesysteem West-Curaçao voorgedragen als kandidaat voor de werelderfgoedlijst in het Koninkrijk der Nederlanden.

Plaatsen[bewerken | brontekst bewerken]

District Bandabou
Plaats Inwoners (2011)[1]
Sint-Michiel 5.732
Souax 5.114
Tera Corá / Grote Berg 4.388
Barber 2.412
Soto 2.233
Leliënberg 1.101
Westpunt 738
Flip 601
Sint Willibrordus 588
Pannekoek 365
Lagun 321
Tera Pretu 271
Wacao 107
Hato 45
Christoffel 40
Totaal
24.056

Baaien en stranden[bewerken | brontekst bewerken]

Bezienswaardigheden[bewerken | brontekst bewerken]

Afbeeldingen[bewerken | brontekst bewerken]

  • Weg in Bandabou (1947)
    Weg in Bandabou (1947)
  • Bezoek van het koninklijk paar aan Barber (1955)
    Bezoek van het koninklijk paar aan Barber (1955)
  • Folklore in Barber
    Folklore in Barber
  • Uitzicht op Bandabou vanaf de Sint-Christoffelberg
    Uitzicht op Bandabou vanaf de Sint-Christoffelberg
  • Landhuis Knip, waarin is gehuisvest het Tula Museum
    Landhuis Knip, waarin is gehuisvest het Tula Museum
  • Landhuis Groot Santa Martha
    Landhuis Groot Santa Martha
  • Noordkust nabij Westpunt
    Noordkust nabij Westpunt
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bandabou&oldid=67087931"