Broompentacarbonylrenium(I)
Broompentacarbonylrenium(I) | ||||
---|---|---|---|---|
Structuurformule en molecuulmodel | ||||
![]() | ||||
Molecuulmodel van broompentacarbonylrenium(I)
| ||||
Algemeen | ||||
Molecuulformule | C5BrO5Re Re(CO)5Br | |||
IUPAC-naam | broompentacarbonylrenium(I) | |||
Molmassa | 406,16 g/mol | |||
CAS-nummer | 14220-21-4 | |||
Wikidata | Q2512764 | |||
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen | ||||
| ||||
H-zinnen | H301 - H311 - H315 - H319 - H331 - H335 | |||
EUH-zinnen | geen | |||
P-zinnen | P261 - P280 - P301+P310 - P305+P351+P338 - P311 | |||
Fysische eigenschappen | ||||
Sublimatiepunt | (bij 0,2 mmHg) 85-90 °C | |||
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar). | ||||
|
Broompentacarbonylrenium(I) is een anorganische verbinding van renium. De verbinding wordt veel gebruikt als uitgangsstof voor andere reniumcomplexen.
Synthese
Broompentacarbonylrenium(I) is als carbonylcomplex commercieel beschikbaar. Ook de vorming ervan uit direniumdecacarbonyl en broom is eenvoudig en relatief goedkoop:[1]
De eerste synthese van de verbinding verliep via de reductieve carbonylering van renium(III)bromide:[2]
Koper(I)bromide is in deze synthese een nevenproduct.
Reacties
Broompentacarbonylrenium(I) is een goed uitgangspunt in de bereiding van andere reniumcomplexen. Zo wordt met zink in azijnzuur het reniumhydride ReH(CO)5 gevormd:[3]
Broompentacarbonylrenium(I) reageert met tetraethylammoniumbromide in diglyme tot [NEt4]2[ReBr3(CO)3)], een belangrijke tussenstap naar reniumtricarbonyl-verbindingen.[4]
Ook tijdens refluxen in water wordt het omgezet in een reniumtricarbonyl-verbinding:
Via deze route wordt de vorming van het tetraethylammoniumbromide als bijproduct voorkomen, wat een belangrijk voordeel tijdens syntheses is, omdat het vaak lastig te verwijderen is.[5]
- ↑ Steven P. Schmidt, William C. Trogler, Fred Basolo. (1990). Pentacarbonylrhenium Halides Inorganic Syntheses. 28 154-159 DOI:10.1002/9780470132593.ch42
- ↑ W. Hieber, Mitarbeitern, Hans Schulten. (1939). XXX. Mitteilung über Metallcarbonyle. Über Rhenium-Kohlenoxyd-Verbindungen Zeitschrift für anorganische und allgemeine Chemie. 243 164–173 DOI:10.1002/zaac.19392430205
- ↑ Michael A. Urbancic, John R. Shapley. (1990). Pentacarbonylhydridorhenium Inorganic Syntheses. 28 165–168 DOI:10.1002/9780470132593.ch43
- ↑ R. Alberto, A. Egli, U. Abram, K. Hegetschweiler, V. Gramlich, P. A. Schubiger. (1994). Synthesis and reactivity of [NEt4]2[ReBr3(CO)3]. Formation and structural characterization of the clusters [NEt4][Re3(µ3-OH)(µ-OH)3(CO)9] and [NEt4][Re2(µ-OH)3(CO)6] by alkaline titration J. Chem. Soc., Dalton Trans.. 2815–2820 DOI:10.1039/DT9940002815
- ↑ N. Lazarova, S. James, J. Babich, J. Zubieta. (2004). A convenient synthesis, chemical characterization and reactivity of [Re(CO)3(H2O)3]Br: the crystal and molecular structure of [Re(CO)3(CH3CN)2Br] Inorganic Chemistry Communications. 7 1023–1026 DOI:10.1016/j.inoche.2004.07.006