Bandstaartbuizerd
| Bandstaartbuizerd IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2020) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Buteo albonotatus Kaup, 1847 | |||||||||||||
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Bandstaartbuizerd op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
De bandstaartbuizerd (Buteo albonotatus) is een roofvogel uit de familie van de Accipitridae.
Kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]Deze grote, slanke vogels hebben een zwart verenkleed met lichtgrijze blokjes op de pennen. Op de staart bevinden zich drie witte tot lichtgrijze banden, vandaar de naam. De lichaamslengte bedraagt 55 cm met een vleugelspanwijdte van 140 cm.
Leefwijze
[bewerken | brontekst bewerken]Hun voedsel bestaat uit kleine zoogdieren, hagedissen en vogels. Op sommige plaatsen jagen ze op kwartels of eekhoorns. Ze ontpoppen zich ook weleens als nestrovers. Ze vliegen weleens op hoogten van 3000 meter, maar over het algemeen houden ze een hoogte van 1000 meter aan.
Voortplanting
[bewerken | brontekst bewerken]Het nest bevindt zich in hoge dennenbomen of tussen het gebladerte van populieren, maar ook op rotsuitsteeksels bouwen ze weleens nesten. Bij verstoring van de nestvrede kunnen ze behoorlijk lawaaierig te keer gaan, in het bijzonder tijdens de paartijd. Het legsel bestaat uit 2 tot 3 witte eieren met een bruine schijn. Meestal blijft er maar één jong in leven, doordat de zwakste uit het nest worden geduwd, waardoor de overlevingskansen van het andere jong stijgen. Het jong verlaat na 45 dagen het nest, maar keert vaak naar de ouders terug.
Verspreiding en leefgebied
[bewerken | brontekst bewerken]Deze soort komt voor van Noord tot Zuid-Amerika, met name van de zuidwestelijke Verenigde Staten tot Paraguay, in dichte en open bossen, maar ook op rotsachtige plekken nabij het water, vaak in het gezelschap van gieren.
Status
[bewerken | brontekst bewerken]De grootte van de populatie is in 2019 geschat op 2 miljoen volwassen vogels. Op de Rode lijst van de IUCN heeft deze soort de status niet bedreigd.[1]
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]
· 
· 
