Cara Dillon

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Cara Dillon
Cara Dillon in 2014
Algemene informatie
Geboren 21 juli 1975
Geboorteplaats Dungiven
Werk
Genre(s) Ierse folk, folk
Beroep zangeres, songwriter, musicus
Instrument(en) fiddle, tinwhistle
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Cara Dillon (Dungiven, 21 juli 1975) is een Noord-Iers folkzangeres, songwriter en musicus.[1]

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Cara Dillon groeide op in Derry, Noord-Ierland, in een omgeving met veel traditionele Ierse folk. Ze leerde liedjes van haar moeder en speelde op haar tin whistle of fiddle mee als er thuis traditionele folkplaten werden afgespeeld. Op haar 14e won Dillon de All Ireland Singing Trophy. Een jaar later werd ze zangeres en bandlid in de traditionele Ierse folkgroep Óige. Ze toerde met deze groep door Europa.[2][3]

In 1995 werd Dillon door platenlabel Warner benaderd om Kate Rusby op te volgen als zangeres in de Britse folk-popgroep Equation. Dillon verliet de band na een jaar, samen met mede-bandlid, pianist en gitarist (en haar latere echtgenoot) Sam Lakeman. Dillon en Lakeman tekenden vervolgens een contract bij Warners' dochterlabel Blanco y Negro Records, om muziek te maken onder de naam Polar Star. Maar ook deze samenwerking was geen succes. Dillon en Lakeman verlieten Warners na 5 jaar zonder een plaat te hebben uitgebracht. Vanuit Warners werd geprobeerd om hen meer de richting in te krijgen van commerciële pop, en Dillon verklaarde later dat ze hierbij teveel concessies moesten doen.[3][4]

Dillon en Lakeman stapten vervolgens over naar Rough Trade Records waar ze meer artistieke vrijheid kregen. In de folkwereld werd met enige verbazing gereageerd op hun keuze voor Rough Trade, een label dat vooral bekend is van rock- en indie-acts als The Smiths en The Strokes. Cara Dillon zei er later over dat het contract met Rough Trade hen heeft geholpen om een breder publiek te bereiken. In 2001 bracht Cara Dillon haar debuutalbum uit met voornamelijk traditionele folk. Van dit album werden 20.000 exemplaren verkocht, een groot succes voor een folkalbum. Het jaar daarna won ze BBC Radio 2 Folk Awards in de categorieën beste traditionele song en beste nieuwkomer.[2][5][3]

Ze won daarna nog diverse awards en nominaties, waaronder een BBC Radio 2 Folk Award in de categorie album van het jaar in 2010. Ze werkte samen met onder andere Phil Coulter, Mike Oldfield, Paul Brady, Dan Tyminski en Kris Drever.[6][7][8][9]

In 2009 zong Dillon enkele songs voor de Disney-film Tinker Bell and the Great Fairy Rescue.[10]

Muziekstijl[bewerken | brontekst bewerken]

Cara Dillon in 2014.

Dillon's combineert in haar muziek traditionele Ierse folk met pop en folk-pop. Op sommige albums, zoals haar debuut, ligt de nadruk meer op traditionele folk, op andere albums is meer ruimte voor elementen uit pop en folk-pop. Maar ook de meer traditionele albums klinken relatief modern door de arrangementen en productie van Sam Lakeman. Dillon en Lakeman brengen naast traditionele folksongs ook zelfgeschreven songs.[11][12][13][14]

Op de albums van Dillon zijn diverse instrumenten te horen, zoals gitaar, piano, fiddle, accordeon, fluit, bodhran, uilleann pipes (Ierse doedelzak) en percussie.[15][16][8]

Enkele thema's in de songs van de Noord-Ierse Dillon, die een groot deel van haar leven buiten haar geboortestreek heeft gewoond, zijn emigratie, heimwee, verloren liefde en de zoektocht naar liefde. Een van haar meest persoonlijke songs is October Winds (2006), over haar overleden vader.[9][14][17][5]

Erkenning en waardering[bewerken | brontekst bewerken]

In recensies krijgt Cara Dillon veel waardering voor haar stem en zang. Haar stem wordt omschreven als kristalhelder en van een grote schoonheid en haar voordracht als foutloos, precies en betoverend. Muziektijdschrift Songlines noemde Dillon "een belangrijke en onderscheidende stem in de traditionele Ierse muziek".[11][17][14][12][18][11][19][20]

Prijzen en nominaties (selectie)[bewerken | brontekst bewerken]

  • 2002: BBC Radio 2 Folk Award in de categorie Best Traditional Song (Black Is the Colour)[6]
  • 2002: BBC Radio 2 Folk Award in de categorie Horizon Award (Best Newcomer)[6]
  • 2004: Meteor Music Award in de categorie Best Irish Female[1]
  • 2010: BBC Radio 2 Folk Award in de categorie Album of the Year (Hill of Thieves)[7]
  • 2010: nominatie voor BBC Radio 2 Folk Award in de categorie Folk Singer of the Year[21]
  • 2010: nominatie voor BBC Radio 2 Folk Award in de categorie Best Traditional Song (Spencer The Rover)[21]
  • 2015: nominatie voor BBC Radio 2 Folk Award in de categorie Folk Singer of the Year[22]

Discografie[bewerken | brontekst bewerken]

  • Cara Dillon (2001)
  • Sweet Liberty (2003)
  • After the Morning (2006)
  • Hill of Thieves (2009)
  • A Thousand Hearts (2014)
  • Upon a Winter's Night (2016)
  • Wanderer (2017)
  • Live At Cooper Hall (2021)
  • Coming Home (2024)

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Bronnen en referenties[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ a b (en) Jason MacNeil, Cara Dillon Biography. Allmusic. Gearchiveerd op 27 januari 2024. Geraadpleegd op 27 januari 2024.
  2. ↑ a b (en) Colin Randall, "Class of 2002: Cara Dillon", The Telegraph, 2 februari 2002. Geraadpleegd op 4 februari 2024.
  3. ↑ a b c (en) Tony Clayton, "Singing to the tune within", The Irish Times, 13 september 2003. Geraadpleegd op 10 februari 2024.
  4. ↑ (en) Celtic Connections 2009 - Artists - Cara Dillon. BBC. Gearchiveerd op 17 februari 2024. Geraadpleegd op 17 februari 2024.
  5. ↑ a b (en) Tony Clayton-Lea, "Singer keeps faith with a sense of tradition", The Irish Times, 8 augustus 2006. Geraadpleegd op 11 februari 2024.
  6. ↑ a b c (en) Folk honours its heroes. BBC (11 februari 2002). Gearchiveerd op 4 februari 2024. Geraadpleegd op 4 februari 2024.
  7. ↑ a b (en) Ian Gittins, "Cara Dillon – review", The Guardian, 7 maart 2011. Geraadpleegd op 4 februari 2024.
  8. ↑ a b (en) Colin Irwin, "Cara Dillon review – chit-chat and heartbreak", The Guardian, 10 oktober 2014. Geraadpleegd op 11 februari 2024.
  9. ↑ a b (en) Neil Spencer, "Cara Dillon: Wanderer review – gorgeous homesick blues", The Guardian, 15 oktober 2017. Geraadpleegd op 11 februari 2024.
  10. ↑ (en) Rob Adams, 'A warm, genuine musicality' Cara Dillon reviewed at Queen’s Hall, Edinburgh. The Herald (19 oktober 2015). Geraadpleegd op 17 februari 2024.
  11. ↑ a b c (en) Michael Fitzsimmons, Cara Dillon Sweet Liberty Review. BBC. Gearchiveerd op 11 februari 2024. Geraadpleegd op 11 februari 2024.
  12. ↑ a b (en) Ian Gittins, "Cara Dillon – review", The Guardian, 7 maart 2011. Geraadpleegd op 11 februari 2024.
  13. ↑ (en) Sid Smith, Cara Dillon Hill of Thieves Review. BBC (2009). Gearchiveerd op 11 februari 2024. Geraadpleegd op 11 februari 2024.
  14. ↑ a b c (en) John L Walters, "Cara Dillon Review", The Guardian, 27 juli 2001. Geraadpleegd op 11 februari 2024.
  15. ↑ (en) Robin Denselow, "Review Cara Dillon: Hill of Thieves", The Guardian, 23 januari 2009. Geraadpleegd op 24-02-11.
  16. ↑ (en) May, Julian (Juni 2011). Cara Dillon - Live at the Grand Opera House. Songlines 2011
  17. ↑ a b (en) Cumming, Tim (Jan/feb 2018). Cara Dillon - Wanderer. Songlines 2018
  18. ↑ (en) Rick Anderson, Cara Dillon After the Morning Review. Allmusic. Gearchiveerd op 11 februari 2024. Geraadpleegd op 11 februari 2024.
  19. ↑ (en) Quinn, Michael (aug/sep 2014). Review - A Thousand Hearts. Songlines 2014
  20. ↑ (en) Cumming, Tim (december 2021). Review - Live at Cooper Hall. Songlines 2021
  21. ↑ a b BBC Radio 2 Folk Awards 2010 - Nominees. BBC. Gearchiveerd op 4 februari 2024. Geraadpleegd op 4 februari 2024.
  22. ↑ (en) Folk Awards 2015 - The Winners!. BBC. Gearchiveerd op 4 februari 2024. Geraadpleegd op 4 februari 2024.
Zie de categorie Cara Dillon van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cara_Dillon&oldid=67274634"