Naar inhoud springen

Franse parlementsverkiezingen 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Franse parlementsverkiezingen 1988
Élections législatives françaises de 1988
Datum eerste ronde 5 juni 1988
Datum tweede ronde 12 juni 1988
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Te verdelen zetels 575
Opkomst eerste ronde 65,74%
Opkomst tweede ronde 69,89%
Resultaat
Grootste partij Parti socialiste
Franse parlementsverkiezingen 1988
Opvolging verkiezingen
1986     1993
Portaal  Portaalicoon   Politiek

De Franse parlementsverkiezingen van 1988 vonden op 5 en 12 juni 1988 plaats. Het waren de negende legislatieve verkiezingen ten tijde van de Vijfde Franse Republiek.

Aanloop naar de verkiezingen

[bewerken | brontekst bewerken]

De verkiezingen vonden kort na de presidentsverkiezingen van 1988 plaats, waarbij de zittende president, François Mitterrand, zegevierde en de kandidaat van centrumrechts, minister-president Jacques Chirac, een nederlaag leed. Na de presidentsverkiezingen werd de cohabitation - de samenwerking tussen een links staatshoofd en een rechtse regering - beëindigd en werd Chirac als premier vervangen door de socialist Laurent Fabius. Fabius vormde een kabinet waarin naast sociaaldemocraten, ook leden van de centrumpartijen en partijloze figuren werden opgenomen. Mitterrand liep hiermee vooruit op zijn voornemen om na de parlementsverkiezingen voortaan regeringen te vormen waarin zowel ruimte was voor sociaaldemocraten als centrumpolitici. Op deze wijze wilde Mitterrand een einde maken aan het bondgenootschap van rechts en het centrum dat als decennia voortduurde. De president nam hiermee duidelijk afstand van zijn vroegere communistische bondgenoten, die een samenwerking met het centrum afwezen. Ondanks de handreiking van Mitterrand ging de centrumpartij UDF de verkiezingen in als oppositiepartij; van een lijstverbinding met de RPR van Chirac zoals in 1986 was echter geen sprake meer.

Overwinning voor de socialisten, nederlaag voor de gaullisten

[bewerken | brontekst bewerken]

De verkiezingen werden vrij overtuigende gewonnen door de Parti socialiste en haar linkse bondgenoten. Voor het eerst sinds haar oprichting in 1978 werd de UDF groter dan de RPR.

Nederlaag voor het FN

[bewerken | brontekst bewerken]

Het extreemrechtse Front national van Jean-Marie Le Pen, dat twee jaar eerder nog meer dan dertig zetels in de wacht sleepte, leed een enorme nederlaag: op een na verloor het Front national al haar zetels in de Franse Nationale Vergadering.

Nederlaag voor de communisten

[bewerken | brontekst bewerken]

De Parti communiste français (PCF), eens een van de machtigste communistische partijen in het Westen, leed een verpletterende nederlaag en hield van de 35 zetels die ze bij de vorige verkiezingen behaalde, nog maar 11 over.

Partij
of Coalitie
Afkorting Stemmen 1e ronde % 1e ronde Zetels 2e ronde
  Parti socialiste PS 8.493.702 34,77 260
  Parti communiste français PCF 2.765.761 11,32 27
  Mouvement de la gauche radicale-socialiste MGRS 272.316 1,11 9
  Divers gauche DVG 403.690 1,65 7
Presidentiële Meerderheid 11.935.469 48,85 303
  Rassemblement pour la République RPR 4.687.047 19,19 126
  Union pour la démocratie française UDF 4.519.459 18,50 129
  Divers droite DVD 697.272 2,85 16
Union de Rassemblement et du Centre (oppositie) 9.903.778 40,54 271
  Front national/Rassemblement national FN/RN 2.359,528 9,66 1
  Ecologistes ECO 86.312 0,35 -
  Extrême gauche EXG 89.065 0,36 -
  Extrême droite EXD 32.445 0,13 -
Totaal 24.425.095 100 575
Onthoudingen : 34,26 % (1e ronde) 30,11 % (2e ronde)

N.B.: Twee zetels vacant na ongeldigheid van twee verkiezingen in het departement Oise

Groepering Leden Andere fractieleden Totaal
Socialiste 258 17 275
PRP 127 3 130
UDF 81 9 90
Union du Centre 34 7 41
Niet-ingeschrevenen 39 - 39
Totaal 557 20 577
  • J. Ahlers, R. Ascherman e.a.: Winkler Prins Encyclopedisch Jaarboek 1989, Uitgeversmaatschappij Argus B.V. Elsvevier A'dam/Brussel, pp. 257–258