Gebruiker:Èl-Gueuye-Noere/Waals nationalisme
Betekenis[bewerken | brontekst bewerken]
Enerzijds is het Waalse nationalisme gedefinieerd als een 'betwistingsnationalisme' ([FR] nationalisme de contestation) zoals het Quebecse nationalisme. De betwistingsnationalismes zijn apart van de traditionele nationalisme, die ook 'conserveringsnationalisme' ([FR] nationalisme de conservation) benoemd zijn. Het is bijvoorbeeld het geval van het Vlaams-nationalisme.[1] Volgens de Franse politoloog Christophe Traisnel, zou er geen unieke natie die aan een Staat verbonden wordt, maar er bestaan eigenlijk verschillende naties binnen een Staat.[1]
Mensien die voor het Waalse nationalisme pleiten[bewerken | brontekst bewerken]
Waalse nationalisten[bewerken | brontekst bewerken]
- Jean-Maurice Dehousse (Parti Socialiste): hij beschrijft zichzelf als een Waalse nationalist.[2]
- Rudy Demotte (Parti Socialiste): huidige president van de Federatie Wallonie-Brussel. Hij, ook, beschrijft zichzelf als een Waalse nationalist.[3][4]
- Jules Destrée (socialistische politicus van het begin van de 20e eeuw): hij had een brief aan de koning Albert I opgesturd, waarin hij schreef dat de koning over twee verschillende naties.[5]
- José Happart (verdediger van het officiële taal van Wallonië, het Frans, in Voeren).[6]
- Jean-Jacques Viseur (Centre démocrate humaniste), hij is een vorige burgemeester van Charleroi. Hij pleit voor een 'nationalisme ouvert'.[7]
- Evence Yansenne (voormalig: Rassemblement Wallon), hij pleit voor de Waalse onafhankelijkheid.[8]
Andere mensen[bewerken | brontekst bewerken]
- Jean-Pierre Chevènement (Franse politicus), hij pleite voor het zelfbeschekkingsrecht van Wallonië, toen hij een toespraak in 1992 te Bergen gaf.[9]
- Winston Churchill en Franklin Delano Roosevelt
Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]
- Nationalisme et postnationalisme, in Actes du colloque qui s'est tenu à Namur le 30 avril 1994 textes rassemblés par Philippe Destatte, Jean-Charles Jacquemin, Françoise Orban-Ferauge et Denise Van Dam, Namur, 1995
- Erk, J. (2002). Le Québec entre la Flandre et la Wallonie : Une comparaison desnationalismes sous-étatiques belges et du nationalisme québécois. Septembre–décembre 2002, Recherchessociographiques, Vol.43 (n° 3), 499–516. https://doi.org/10.7202/000609ar [archive]
- Henri Buch, Idéologie Et Politique Dans Les Mouvements Nationalistes En Belgique. Revue Européenne Des Sciences Sociales 17, no. 46 (1979): 235-55. http://www.jstor.org/stable/40370781 [archive].
- Nathan Charlier, Michiel Van Oudheusden & Frédéric Claisse, Identité et nation : un tabou francophone ? [archive]
- Marc Swyngedouw, Marco Martiniello, Où va la Belgique ? Les soubresauts d'une petite démocratie européenne, L’Harmattan, 1998 (ISBN 2-7384-6376-2)
Bronnen[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ a b Christophe Traisnel, Denis Monière (1 januari 2004). Le nationalisme de contestation : le rôle des mouvements nationalistes dans la construction politique des identités wallonne et québécoise en Belgique et au Canada (Paris 2).
- ↑ " Reynders et la FGTB détiennent les clés de la Wallonie ". Site-LeVif-FR (4 oktober 2013). Geraadpleegd op 8 maart 2021.
- ↑ François Brabant, Wallonie : le PS en plein "cacophonisme". Site-LeVif-FR (30 augustus 2013). Geraadpleegd op 8 maart 2021.
- ↑ (fr) Nationalisme: «Demotte, rastreins». Le Soir. Geraadpleegd op 8 maart 2021.
- ↑ Jules Destrée - Lettre au Roi – Sire, il n’y a pas de Belges. www.histoire-des-belges.be. Geraadpleegd op 8 maart 2021.
- ↑ (en) migration-flandre. Médor magazine. Geraadpleegd op 8 maart 2021.
- ↑ DISCOURS DU BOURGMESTRE JEAN-JACQUES VISEUR PRONONCE A L'OCCASION DES FETES DE WALLONIE 2010, A CHARLEROI | toudi. www.larevuetoudi.org. Geraadpleegd op 8 maart 2021.
- ↑ (fr) R. T. L. Newmedia, Evence Yansenne, nationaliste wallon, a obtenu … 6 voix. RTL Info. Geraadpleegd op 8 maart 2021.
- ↑ (fr) La presse belge unanime contre J.-P. Chevènement. Les Echos (10 november 1992). Geraadpleegd op 8 maart 2021.