Gebruiker:Mythical/Kladblok/Eragon
| Eragon | ||||
|---|---|---|---|---|
| Oorspronkelijke titel | Eragon | |||
| Auteur(s) | Christopher Paolini | |||
| Land | Verenigde Staten | |||
| Taal | Engels | |||
| Reeks/serie | Het erfgoed | |||
| Genre | Fantasy | |||
| Uitgever | Random House (De Verenigde Staten) Mynx (Nederland en België) CORGI BOOKS (Nederland) | |||
| Uitgegeven | 2003 | |||
| Pagina's | 447 | |||
| ISBN | 978-90-225-4828-8 | |||
| Verfilming | Eragon (film) | |||
| Vervolg | Oudste | |||
| ||||
Eragon is het eerste deel in de epische fantasyserie Het Erfgoed (Inheritance Cycle) van de Amerikaanse schrijver Christopher Paolini. Het boek vertelt het verhaal over een boerenjongen genaamd Eragon, die een mysterieuze steen vindt tijdens het jagen. De steen blijkt een drakenei te zijn, gestolen van de slechte koning Galbatorix. Eragon en de draak, Saphira, vluchten weg uit hun dorp, en gaan als de enige vrije Drakenrijder de strijd tegen de koning aan.
Eragon is the first book in The Inheritance Cycle by American fantasy writer Christopher Paolini. Paolini, born in 1983, began writing the novel after graduating from home school at the age of fifteen.[1] After writing the first draft for a year, Paolini spent a second year rewriting and fleshing out the story and characters. His parents saw the final manuscript and in 2001 decided to self-publish Eragon;[2] Paolini spent a year traveling around the United States promoting the novel. The book was discovered by novelist Carl Hiaasen, who brought it to the attention of Alfred A. Knopf. The re-published version was released on August 26, 2003.
Eragon was the third-best-selling children's hardback book of 2003, and the second-best-selling paperback of 2005. It placed on the New York Times Children's Books Best Seller list for 121 weeks and was adapted as a feature film of the same name that was released on December 15, 2006.
Background[bewerken | brontekst bewerken]
Origins and publication[bewerken | brontekst bewerken]
Christopher Paolini started reading fantasy books when he was 10 years old. At the age of 14, as a hobby, he started writing a novel, endeavoring to create the sort of fantasy story that he himself would enjoy reading. However, he could not get beyond a few pages because he had "no idea" where he was going. He began reading everything he could about the "art of writing", and then plotted the whole Inheritance Cycle book series. After a month of planning out the series, he started writing the draft of Eragon by hand. It was finished a year later, and Paolini began writing the second draft of the book.[3][4] After another year of editing, Paolini's parents saw the final manuscript. They immediately saw its potential and decided to publish the book through their small, home-based publishing company, Paolini International.[5] Paolini created the cover art for this edition of Eragon, which featured Saphira's eye on the cover. He also drew the maps inside the book.[6]
Paolini and his family toured across the United States promoting the book. He gave over 135 talks at bookshops, libraries, and schools, many with Paolini dressed up in a medieval costume; but the book did not receive much attention. Paolini said he "would stand behind a table in (his) costume talking all day without a break – and would sell maybe forty books in eight hours if (he) did really well. [...] It was a very stressful experience. (He) couldn't have gone on for very much longer."[3][7] In the summer of 2002, American novelist Carl Hiaasen was on vacation in one of the cities that Paolini gave a talk in. While there, Hiaasen's stepson bought a copy of Eragon that he "immediately loved".[3] He showed it to Hiaasen, who brought the book to the attention of the publishing house Alfred A. Knopf. Michelle Frey, executive editor at Knopf, contacted Paolini and his family to ask if they were interested in having Knopf publish Eragon. The answer was yes, and after another round of editing, Knopf published Eragon in August 2003, with a new cover, drawn by John Jude Palencar.[8]
Inspiration and influences[bewerken | brontekst bewerken]
Paolini cites old myths, folk tales, medieval stories, the epic poem Beowulf, and authors J. R. R. Tolkien and E. R. Eddison as his biggest influences in writing. Other literary influences include David Eddings, Andre Norton, Brian Jacques, Anne McCaffrey, Raymond E. Feist, Mervyn Peake, Ursula K. Le Guin, Frank Herbert,[9] Philip Pullman, and Garth Nix.
The ancient language used by the elves in Eragon is based "almost entirely" on Old Norse, German, Anglo Saxon, and Russian myth.[10] Paolini commented: "[I] did a god-awful amount of research into the subject when I was composing it. I found that it gave the world a much richer feel, a much older feel, using these words that had been around for centuries and centuries. I had a lot of fun with that."[11] Picking the right names for the characters and places was a process that could take "days, weeks, or even years". Paolini said: "if I have difficulty choosing the correct moniker, I use a placeholder name until a replacement suggests itself."[5] He added that he was "really lucky" with the name Eragon, "because it's just dragon with one letter changed." Also, Paolini commented that he thought of both parts of the name "Eragon" - "era" and "gone" - as if the name itself changes the era in which the character lives. He thought the name fit the book perfectly, but some of the other names caused him "real headaches".[11]
The landscape in Eragon is based on the "wild territory" of Paolini's home state, Montana.[3] He said in an interview: "I go hiking a lot, and oftentimes when I'm in the forest or in the mountains, sitting down and seeing some of those little details makes the difference between having an okay description and having a unique description."[11] Paolini also said that Paradise Valley, Montana is "one of the main sources" of his inspiration for the landscape in the book (Eragon takes place in the fictional continent Alagaësia). Paolini "roughed out" the main history of the land before he wrote the book, but he did not draw a map of it until it became important to see where Eragon was traveling. He then started to get history and plot ideas from seeing the landscape depicted.[11]
Paolini chose to have Eragon mature throughout the book because, "for one thing, it's one of the archetypal fantasy elements". He thought Eragon's growth and maturation throughout the book "sort of mirrored my own growing abilities as a writer and as a person, too. So it was a very personal choice for that book."[11] Eragon's dragon, Saphira, was imagined as "the perfect friend" by Paolini.[3] He decided to go in a more "human direction" with her because she is raised away from her own species, in "close mental contact" with a human. "I considered making the dragon more dragon-like, if you will, in its own society, but I haven't had a chance to explore that. I went with a more human element with Saphira while still trying to get a bit of the magic, the alien, of her race."[11] Paolini made Saphira the "best friend anyone could have: loyal, funny, brave, intelligent, and noble. She transcended that, however, and became her own person, fiercely independent and proud."[5] Saphira's blue tinted vision was in turn inspired by Paolini's own color-blindness.[12]
Paolini deliberately included archetypal elements of a fantasy novel like a quest, a journey of experience, revenge, romance, betrayal, and a unique sword.[3] The book is described as a fantasy, and Booklist observed: "Paolini knows the genre well—his lush tale is full of recognizable fantasy elements and conventions".[13] Kirkus Reviews called the book a "high fantasy";[13] other reviewers have compared it to other books and films of the fantasy genre, such as Star Wars and The Lord of the Rings, and in some instances stated Eragon's plot is too similar to those other stories.[14]
Samenvatting van het boek[bewerken | brontekst bewerken]
Eragon woont samen met zijn oom Garrow en neef Roran op een boerderij vlak bij het dorp Carvahall in de Palancarvallei. Eragon houdt ervan in Het Schild, het gebergte, te gaan jagen en rond te zwerven. De bewoners van Carvahall verklaren hem voor gek: er zijn maar weinigen die erheen durven te gaan en nog minder keren er weer levend uit terug. Bovendien gebeuren er volgens hen altijd vreemde en gevaarlijke dingen. Eragon heeft daar nog nooit last van gehad. Op een dag is hij op jacht en heeft een gewond hert op het oog om te doden en hij maakt zich klaar om het hert neer te schieten. Dan vindt er vlakbij een explosie plaats en wordt hij door de kracht van deze explosie naar achter gesmeten. Eenmaal overeind gekomen, loopt hij naar de plek waar de ontploffing plaatsvond. In de krater die geslagen is, vindt hij een blauwe steen die hij mee naar huis neemt. Na een tijdje geeft de steen zijn geheim prijs en breekt open. Het was een drakenei. Eragon besluit de draak in het geheim groot te brengen. Eragon noemt haar Saphira. Op een dag verschijnen er vreemde, kwade wezens in Carvahall, de Ra'zac. Ze zijn op zoek naar de draak en Eragon. Als ze erachter komen waar Eragon woont blazen ze zijn huis op en daarbij raakt Garrow ernstig gewond en sterft aan zijn verwondingen.
Brom, de verhalenverteller van het dorp, verbaast Eragon, omdat hij op de hoogte is van de draak. Samen trekken ze eropuit, op jacht naar de Ra'zac om de dood van zijn oom te wreken. Hij krijgt een opleiding van Brom, leert zwaardvechten en met magie om te gaan. Ze komen in verschillende plaatsen in hun jacht naar de Ra'zac. Op een gegeven moment zijn ze het spoor kwijt, maar vinden ze wel een fles met speciale olie. Ze besluiten naar de havenstad Teirm te gaan om er achter te komen wie deze olie geïmporteerd heeft. Op deze manier komen ze achter de schuilplaats van de Ra'zac. Ze blijken bij de Helgrind bij Dras Leona te zitten. Eragon heeft tijdens de reis vaak visioenen van een onbekende vrouw in nood, een prachtige vrouw. Als Eragon eenmaal in Dras Leona zit, komt hij de Ra'zac tegen in de stadskathedraal. Hij weet hen te ontvluchten, maar moet halsoverkop met Brom de stad verlaten. Dezelfde avond lopen ze echter in een hinderlaag. Brom wordt vermoord door de Ra'zac, maar Eragon wordt op het laatste moment gered door een jongeman, Murtagh. Murtagh vertelt dat hij ook op jacht naar Ra'zac is en besluit verder te reizen met Eragon. Samen reizen ze naar de stad Gilead. In Gilead woont een man die hen de weg naar de rebellen, de Varden, kan wijzen.
Bij Gilead wordt Eragon gevangengenomen. In de gevangenis ziet hij de vrouw uit zijn dromen, een Elf. Hij weet, mede door de hulp van Murtagh, te ontsnappen en neemt de Elf met zich mee. De Elf is zwaargewond, waardoor Eragon contact besluit te maken met de gedachten van de Elf. Zo komt hij te weten wat ze heeft meegemaakt en dat ze zo snel mogelijk een bepaald medicijn nodig heeft. Ze moet naar de schuilplaats van de Varden.
De Varden verblijven in Farthen Dûr, bij de Dwergen. De Elf, die Arya heet, heeft Eragon beelden gestuurd waarin hij kan zien waar deze schuilplaats zich bevindt. Met zijn vieren reizen ze zo snel als ze kunnen, opgejaagd door een leger uit Gilead, naar het Beorgebergte, waar Farthen Dûr zich bevindt. Murtagh wil echter liever niet naar de Varden, en Eragon begrijpt lange tijd niet waarom. Hij vertelt dat hij de zoon is van Morzan, een van de Rijders die Galbatorix geholpen heeft de andere Rijders te vermoorden. Ze hebben echter geen keus; ze worden achtervolgd door het leger, bestaande uit Urgals en Kull. Ze zetten door en komen na veel hindernissen bij de Varden terecht, waar hij de leider van de Varden, Ajihad, ontmoet. Eragon heeft door rechtstreeks naar de Varden te reizen de schuilplaats van de rebellen laten zien. Het koningsleger valt Farthen Dûr aan, onder leiding van een schim, genaamd Durza. Als de Varden op het punt staat te verliezen, komen Saphira en Arya te hulp. Ze verwarren de Schim door het stersaffier van de Dwergen te breken. Zo kan Eragon met een laatste krachtinspanning Durza toch doden. Durza verwond Eragon echter voordat hij er niet meer is. Hier houdt Eragon een lange rugsnee aan over.
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
https://web.archive.org/web/20150713212006/http://www.paolini.net/books/inheritance-cycle/
- ↑ Paolini, Christopher (2008), Brisingr, or, The seven promises of Eragon Shadeslayer and Saphira Bjartskular, 1st. Alfred A. Knopf, New York. ISBN 978-0-375-82672-6.
- ↑ About the Author. Alagaesia.com. Gearchiveerd op 14 mei 2017. Geraadpleegd op 23 maart 2017.
- ↑ a b c d e f Spring, Kit, "Elf and efficiency", The Observer, 26 januari 2004. Geraadpleegd op 31 januari 2009.
- ↑ An Interview with Christopher Paolini. BookBrowse.com. Geraadpleegd op 24 oktober 2023.
- ↑ a b c Saichek, Wiley, "Christopher Paolini interview", Teenreads.com, September 2003. Geraadpleegd op 31 januari 2009.
- ↑ Paolini, Christopher (2002), Eragon. Paolini International LLC. ISBN 0-9666213-3-6.
- ↑ (en) Paolini, Christopher, Self-Promotional Tour and the Ring. Paolini (5 november 2015). Geraadpleegd op 27 december 2021.
- ↑ The Author. Alagaesia.com. Gearchiveerd op 15 februari 2009. Geraadpleegd op 31 januari 2009.
- ↑ Christopher Paolini Q&A. Shurtugal.com. Gearchiveerd op 14 mei 2008. Geraadpleegd op 31 januari 2009.
- ↑ Jana Schulman, "Retelling Old Tales: Germanic Myth and Language in Christopher Paolini's Eragon," The Year's Work in Medieval-ism 25 (2010), 33-41.
- ↑ a b c d e f Weich, Dave, Philip Pullman, Tamora Pierce, and Christopher Paolini Talk Fantasy Fiction. Powell's Books (31 juli 2003). Gearchiveerd op 22 februari 2009. Geraadpleegd op 31 januari 2009.
- ↑ Christopher Paolini on Twitter. twitter.com. Gearchiveerd op 4 March 2016. Geraadpleegd op 2 May 2018.
- ↑ a b Reviews: Eragon BETA. catalog.dclibrary.org. Gearchiveerd op 14 april 2013. Geraadpleegd op 26 september 2010.
- ↑ Berman, Matt, Eragon Book Review and Rating. Common Sense Media. Gearchiveerd op 30 januari 2009. Geraadpleegd op 31 januari 2009.