Gebruiker:Paul2/Homo-emancipatie
Homo-emancipatie in België is het proces waarin Belgische homoseksuelen en lesbische vrouwen en later ook biseksuelen en transgenders streden tegen wettelijke achterstelling en discriminatie en voor gelijke rechten en de mogelijkheid om zich als gelijkwaardige burgers kunnen ontplooien.
In Belgë begon de homo-emancipatie eind 19e eeuw en werd uiteindelijk onder meer bereikt dat ... dat sinds 2003 het burgerlijk huwelijk is opengesteld voor paren van gelijk geslacht. Tevens is een kleine, maar veelkleurige homocultuur ontstaan. Symbolen van de homo-emancipatie zijn de roze driehoek en de regenboogvlag.
zie ook Homo-emancipatie in Nederland
Inleiding[bewerken | brontekst bewerken]
Onder de aanduiding sodomie waren homoseksuele handelingen sinds de 13e eeuw in Europa een strafbaar feit, waar de doodstraf op stond. Als gevolg van de Verlichting in de 18e eeuw werd deze strafbaarheid door de Franse Revolutie in 1791 afgeschaft. Dit werd bevestigd in het nieuwe Franse wetboek van strafrecht, de Code Pénal van 1810, die in 1811 ook in de Noordelijke Nederlanden werd ingevoerd.
Deze Franse wetgeving werd overgenomen in landen als Nederland, België, Luxemburg, Beieren, Italië, Spanje en Portugal. Hiermee bevond het protestantse Nederland zich in gezelschap van louter katholieke landen waar homoseksuele handelingen tussen volwassen mannen voortaan toegestaan waren. In de andere protestantse landen, met name Pruisen en Engeland, bleef de strafbaarheid namelijk bestaan, al werd wel de doodstraf vervangen door een gevangenisstraf.[1] Hierdoor ontstond in Noordwest-Europese landen een impuls om eveneens voor de afschaffing van strafbaarheid te strijden.
Ontwikkeling[bewerken | brontekst bewerken]
In België was het de lesbische activiste Suzan Daniel die in 1953 de eerste homo/lesbische emancipatie-organisatie oprichtte: het Centre Culturel Belge/Cultuurcentrum België (CCB). Er ontstonden echter al snel conflicten met de leden, die veelal Franstalige mannen waren, waarna Daniel de organisatie al in oktober 1954 weer verliet. De mannen begonnen vervolgens op 23 november 1954 het Centre de Cultur et de Loisirs/Cultuur- en Ontspanningscentrum (CCL-COC).[2]
In Vlaanderen deed zich een ontwikkeling voor die grotendeels parallel liep aan die in Nederland. Zo ontstonden daar in 1969 eveneens enkele homogroepen onder studenten, bijvoorbeeld de Leuvense Studentenwerkgroep Homofilie en de Gentse Studentenwerkgroep Homofilie. Midden jaren zeventig werd de Aktiegroep Homofiele Jongeren (AHJ) opgericht, waar jongeren al vanaf 16 jaar welkom waren. Als koepel werd in 1977 de Federatie Werkgroepen Homofilie opgericht, later Federatie Werkgroepen Homoseksualiteit (FWH). In 2002 werd deze federatie omgedoopt tot Holebifederatie en in 2009 veranderde de naam naar çavaria.[3]
In de jaren tachtig kwamen er aparte organisaties voor en door homojongeren, waarbij vooral in de grote steden zoals Antwerpen, Leuven en Gent, jongeren zelf een homojongerengroep begonnen. De oudste nog bestaande holebi-jongerengroep is Verkeerd Geparkeerd in Gent, die is opgericht in oktober 1987. Uit een samenwerking tussen leden van verschillende 'coming-out'-groepen kwam de allereerste holebi-jongerentrefdag voort, die op 11 juli 1994 in Blankenberge werd gehouden. Deze samenwerking leidde niet veel later tot de jongerenorganisatie Wel Jong Niet Hetero.[4]
Homohuwelijk[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Homohuwelijk in België voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Het eerste homohuwelijk in België werd in Kapellen op 6 juni 2003 gesloten tussen Marion Huibrechts en Christel Verswyvelen. In 2004 werden er in België 1069 huwelijken gesloten tussen mensen van hetzelfde geslacht. In 2007 waren er dat 1150. Telkens werden er iets meer afgesloten tussen twee mannen dan tussen twee vrouwen.
Op 20 april 2006 werd in België ook adoptie door mensen van hetzelfde geslacht wettelijk geregeld. Voor die tijd dienden adoptanten ‘van ongelijk geslacht’ te zijn. Door de schrapping van die bepaling werd de adoptiewet ook toepasbaar op paren van gelijk geslacht.
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Literatuur[bewerken | brontekst bewerken]
- Wannes Dupont, Elwin Hofman & Jonas Roelens (red.), Verzwegen verlangen. Een geschiedenis van homoseksualiteit in België, Antwerpen 2017. ISBN 9789460015281
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen, noten en/of referenties
|