Hans Röttiger

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Hans Röttiger
Generalmajor Hans Röttiger tijdens operatie Barbarossa, 1941
Geboren 16 april 1896
Hamburg, Duitse Keizerrijk
Overleden 15 april 1960
Bonn, Noordrijn-Westfalen, West-Duitsland
Rustplaats Friedhof Ohlsdorf in Hamburg, Duitsland; N9 (1-10)[1]
Land/zijde Vlag van Duitse Keizerrijk Duitse Keizerrijk
Vlag van Duitsland tijdens de Weimarrepubliek Weimarrepubliek
Vlag van nazi-Duitsland nazi-Duitsland
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland
Onderdeel Pruisische leger
Reichswehr
Heer
Bundeswehr
Dienstjaren 1914 - 1945
1956 - 1960
Rang
General der Panzertruppe (Wehrmacht)

Generalleutnant
(Bundeswehr)
Eenheid Lauenburgischen Fußartillerie-Regiment Nr. 20
Reichswehr-Artillerie-Regiment 4
Generalstab des Heeres
10 november 1938[2]/
1 september 1939[3] -
15 oktober 1939[2]
Führerreserve (OKH) (GenSt)
26 augustus 1939[4]
Führerreserve (OKH) (Heeres Personal Amt)
15 mei 1943[4]
Führerreserve (OKH) (HPA)
1 april 1944[4]
Bevel Stafchef van het
41e Legerkorps
5 februari 1940[2] -
1 januari 1942[3]
Stafchef van het
4e Pantserleger
1 januari 1942 -
28 april 1942[2][3]
Stafchef 4e Leger
28 april 1942 -
16 juli 1943[2][3]
Stafchef van de
Heeresgruppe A
16 juli 1943 -
24 maart 1944[2][3]
Stafchef van de
Heeresgruppe C
5 juni 1944 -
8 mei 1945[2][3]
Inspecteur van het Leger
21 september 1957 -
15 april 1960
Slagen/oorlogen Eerste Wereldoorlog

Tweede Wereldoorlog

Portaal  Portaalicoon   Tweede Wereldoorlog

Hans Röttiger (Hamburg, 16 april 1896 - Bonn, 15 april 1960) was een Duitse officier en General der Panzertruppe in de Heer tijdens de Tweede Wereldoorlog. Later was hij een Generalleutnant in de Bundeswehr en inspecteur van het leger.

Leven[bewerken | brontekst bewerken]

Op 16 april 1896 werd Hans Röttiger in Hamburg geboren. Hans Röttiger (geboren 13 juli 1928) was de zoon van de Hamburgse pedagoog Wilhelm Röttiger, en zijn moeder Anna Röttiger (geboortenaam Boyer).[4]

Eerste Wereldoorlog[bewerken | brontekst bewerken]

In 1914 trad Röttiger in het dienstvak van de artillerie in het Pruisische leger. En diende als Leutnant vanaf 1915 in het Lauenburgischen Fußartillerie-Regiment Nr. 20 wat in Hamburg-Altona gestationeerd was. In het voorjaar van 1915 vocht hij aan het Oostfront. Vanaf 1916 werd hij naar het Westfront overgeplaatst. Vanaf juni 1918 werd hij als ordonnansofficier bij het artilleriecommando van de Heeresgruppe Deutscher Kronprinz ingezet. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd Röttiger met de beide klasse van het IJzeren Kruis 1914 onderscheiden.

Interbellum[bewerken | brontekst bewerken]

Na de oorlog werd Röttiger in de Reichswehr opgenomen. Hij werd als batterijofficier bij het Reichswehr-Artillerie-Regiment 4 geplaatst. Zijn vader was na de oorlog als Major der Reserve uit de actieve dienst ontslagen, en werd later van een Oberrealschule directeur. In 1923 trouwde Röttiger met Ilse Boldt, het echtpaar kregen een dochter (geboren 1924[4]/1925).[2] Tussen 1923 en 1925 volgde Röttiger de opleiding voor de Generale Staf in de staf van de 4e Divisie. Deze opleiding heette Generalstabsausbildung, maar vanwege het Verdrag van Versailles werd het Führergehilfenausbildung genoemd. Vanaf 1925 was hij als Oberleutnant in verschillende functies, zoals batterijofficier, afdelingsadjudant en batterijchef actief. In het voorjaar van 1924 behoorde hij tot de 1e batterij van het 4e Artillerieregiment in Halberstadt. De volgende drie jaren werkte hij bij het 2e batterij van het 4e Artillerieregiment. In 1927/1928 werd Röttiger tot adjudant van de 1e (Pruisisch) afdeling van het 4e Artillerieregiment benoemd. In 1930/1931 behoorde hij tot het 1e batterij van het 4e Artillerieregiment in Halberstadt. In het derde jaar van de Führergehilfenausbildung, behaalde de Reinhardt-leergang. Hierna werd hij naar het Reichswehrministerium (Rijksministerie van Defensie) in Berlijn gecommandeerd. Op 1 oktober 1931 werd hij bevorderd tot Hauptmann i.G.. Daarna werd Röttiger naar de 1e compagnie van de 6. (Preuß.) Kraftfahr-Abteilung in Münster overgeplaatst. In 1934 werd hij tot 1e Generale Stafofficier (Ia) van de Kraftfahr-Lehrstab in Berlin-Moabit benoemd. De staf verhuisde later naar Zossen. Op 1 januari 1936 werd Röttiger bevorderd tot Major i.G.. Vanaf 10 november 1938 werd hij overgeplaatst naar de Generale Staf Heer. Op 1 februari 1939 werd hij bevorderd tot Oberstleutnant i.G.. Tijdens zijn functioneren in de Generale Staf werd hij ook tijdens de Poolse veldtocht ingezet.

Tweede Wereldoorlog[bewerken | brontekst bewerken]

Aan het begin de van Tweede Wereldoorlog diende Oberstleutnant i.G. Röttiger als 1e Generale Stafofficier (Ia) in het VI. Armeekorps (6e Legerkorps). In aanloop naar de Slag om Frankrijk, werd hij naar het nieuwgevormd XXXXI. Armeekorps (41e Legerkorps) overgeplaatst, en diende daar als stafchef. In deze functie werd hij bevorderd tot Oberst i.G.. Begin zomer 1941 tijdens Operatie Barbarossa nam met het Generalkommando XXXXI. Armeekorps aan de aanval op het noorden van Rusland deel. Op 1 januari 1942 werd hij afgelost. Röttiger werd vanwege zijn inzet met de beide klasse van Herhalingsgesp bij IJzeren Kruis 1939 onderscheiden. Hij werd tot stafchef van het 4. Panzerarmee (4e Pantserleger) benoemd. Op 26 januari 1942 werd Röttiger met het Duitse Kruis in goud onderscheiden. Als stafchef werd hij op 1 februari 1942 bevorderd tot Generalmajor. Op 27 april 1942 werd hij als stafchef afgelost. Vanaf 28 april was hij tot stafchef van het 4. Armee (4e Leger) benoemd. Midden juli 1943 werd hij weer afgelost. Hij werd tot stafchef van de Heeresgruppe A onder Generalfeldmarschall Ewald von Kleist benoemd. Eind 1944 werd hij afgelost en in het Führerreserve geplaatst. Begin juni 1944 werd Röttiger tot stafchef van de Heeresgruppe C en tegelijk tot Oberbefehlshaber Südwest (Opperbevelhebber Zuidwest) benoemd. Op 30 januari 1945 werd hij bevorderd tot General der Panzertruppe. Op 29 april 1945 werd hij aangewezen om te worden afgelost voor de voorbereiding van de capitulatie, samen met zijn opperbevelhebber, Generaloberst Heinrich von Vietinghoff, die zelfs werd gearresteerd. Bij een kennismaking met de nieuwe opperbevelhebber, generaal der infanterie Friedrich Schulz, werd hij op 1 mei 1945 gearresteerd en Schulz benoemde zichzelf tot opperbevelhebber van de Heeresgruppe C. Op 2 mei 1945 na de capitulatie, raakte Röttiger in westelijk-geallieerd krijgsgevangenschap. Hij zat tot 1948 gevangen.

Na de oorlog[bewerken | brontekst bewerken]

In november 1945 schreef Röttiger ter voorbereiding op de Processen van Neurenberg, dat hij tot het besef was gekomen:

daß die Bandenbekämpfung, die wir führten, im Endziele den Zweck hatte, den militärischen Bandenkampf des Heeres dazu auszunutzen, um die rücksichtslose Liquidierung des Judentums und anderer unerwünschter Elemente zu ermöglichen.

Deze transcript werd later ingetrokken, en later vervangen door een opgeschoonde versie. Hij werd vrijgelaten in 1948.

In 1950 was hij deelnemer aan de conferentie van Himmerod over de herbewapening. Bovendien waren Heinrich von Vietinghoff, Fridolin von Senger en Ettlerlin, Hermann Foertsch, Rudolf Meister, Dr. Robert Knauss, Adolf Heusinger, Dr. Hans Speidel. De Obersten Eberhard Graf von Nostitz, Johann von Kielmansegg, Major Horst Krüger, Wolf Graf v. Baudissin, de Admirals Walter Gladisch, Friedrich Ruge en Kapitän Alfred Schulze-Hinrichs betrokken bij de totstandkoming van het Himmeroder-memorandum over de Duitse herbewapening. Een jaar na de oprichting van de Bundeswehr, werd Röttiger op 12 november 1955 als Generalleutnant en lid van de Militärischer Führungsrat opnieuw in het leger ingesteld. Bij de opbouw van de Bundeswehr werd hij tot eerste inspecteur van het leger in de Bundeswehr benoemd. In deze functie werd hij als een Generalleutnant ingezet. Tijdens het uitoefenen van zijn functie stierf hij een dag voor zijn 64ste verjaardag. In de laatste jaren van zijn leven leed hij aan kanker. Hij werd door Generalleutnant Alfred Zerbel opgevolgd.

Eerbetoon[bewerken | brontekst bewerken]

In 1962 werd een kazerne (Röttiger-Kazerne) in het zuiden van Hamburg, in het stadsdeel Hamburg-Neugraben-Fischbek naar hem vernoemd.

Militaire carrière[bewerken | brontekst bewerken]

Bundeswehr:

Wehrmacht:

Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hans_Röttiger&oldid=64782004"