Naar inhoud springen

Joke Bruijs

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Joke Bruys)
Joke Bruijs
Joke Bruijs op de set van Toen was geluk heel gewoon (1993)
Joke Bruijs op de set van Toen was geluk heel gewoon (1993)
Algemene informatie
Volledige naam Johanna Maria Bruijs
Geboortedatum 14 januari 1952
Geboorteplaats Rotterdam
Overlijdensdatum 16 september 2025
Overlijdensplaats Wassenaar
Land Vlag van Nederland Nederland
Werk
Jaren actief 1970–2022
Beroep(en) comédienne, actrice, zangeres
(en) IMDb-profiel
(mul) TMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Johanna Maria (Joke) Bruijs, beter bekend onder haar artiestennaam Joke Bruijs (Rotterdam, 14 januari 1952Wassenaar, 16 september 2025) was een Nederlands comédienne, actrice en zangeres.

Bruijs groeide op in de Moerkerkestraat te Rotterdam-Zuid, en verhuisde op driejarige leeftijd naar Poelenburg in Zuidwijk.[1] Haar moeder trouwde op haar achttiende, kreeg eerst drie zonen en vervolgens een dochter (Jopie). Bruijs komt uit een muzikale familie; haar vader Kees maakte voor de Tweede Wereldoorlog deel uit van The Four Dutch Serenaders, net als Johnny Hoes. Zij bezocht de ULO, de detailhandelsschool en ten slotte de huishoudschool, maar maakte geen enkele opleiding af.[2] In 1966 trad de geboren Rotterdamse als dertienjarige zangeres toe tot de plaatselijke popgroep The Spitfires,[3] Bruijs nam daar in 1968 afscheid van, want zij won een talentenjacht en werd op haar vijftiende gevraagd in dienst te treden bij het Vara-dansorkest.[2] Zij zong vervolgens ook voor radio-orkesten als The Skymasters en The Ramblers. Bruijs ontmoette in 1970 Jan Blaaser tijdens een gezamenlijk optreden in de Koepelgevangenis te Breda. Ze besloten samen te gaan werken en als duo te gaan optreden op onder andere verenigingsavonden en personeelsfeesten.

Bruijs stond al spoedig ook als zangeres en actrice in het theater, onder andere in cabaretvoorstellingen met Blaaser, Don Quishocking, Mini & Maxi en De Mounties, met wie zij onder meer speelde in de klucht Drie in de pan. Zij speelde en zong ook in musicals als Kaat Mossel en Mooi Katendrecht. In 1970 nam Bruijs deel aan het Nationaal Songfestival 1970, met het liedje Okido. Bruijs was in 1995 met het lied De laatste dans namens Radio Rijnmond de regionale inzending voor Het Nederlandse Songfestival 95, dat werd gehouden in de Grote Zaal van Muziekcentrum Vredenburg. Ze eindigde als tweede, achter de winnares Wia Buze.

Van 2004 tot en met 2006 stond Bruijs samen met André van Duin in diverse theaters met de André van Duin Jubileumshow (2004–2005) en de De Nieuwe André van Duin Show (2006). In 2014 was Bruijs samen met haar voormalige echtgenoot Gerard Cox op het toneel te zien met Alles went behalve een vent, geproduceerd door Bastiaan Ragas en Henrike van Engelenburg. Ze vierde in 2017 haar vijftigjarig jubileum als artieste met een gala-concert in De Doelen.[4] Van 2008 tot aan haar overlijden in 2025 was Bruijs ambassadrice van Stichting Dierenhulp,[5] een vrijwilligersorganisatie voor hulp aan dieren.

In 2019 was Bruijs te zien in het RTL 4-programma The Masked Singer, waarin zij gemaskerd als hond de vierde ronde bereikte.[6]

In 2023 was Bruijs te zien bij The Roast of Famke Louise van Comedy Central als roaster. In datzelfde jaar was zij te zien in het televisieprogramma DNA Singers, waarin ze samen met haar nicht zong.

Toen was geluk heel gewoon

[bewerken | brontekst bewerken]

Bruijs speelde samen met Gerard Cox in de tv-serie Vreemde praktijken, waarin zich al het patroon aftekende van de sjoemelende en zelfingenomen man die telkens het onderspit delft, en die later opnieuw opdook in de gedaante van Jaap Kooiman in de tv-serie Toen was geluk heel gewoon. Bruijs speelde hierin de rol van zijn eega Nel Kooiman en samen beleefden zij in de geromantiseerde soberheid van de jaren vijftig tot en met zeventig alledaagse avonturen met het echtpaar dat boven hen woonde, gespeeld door Sjoerd Pleijsier en Mouna Goeman Borgesius. De serie liep van 1994 tot 2009.

Goede tijden, slechte tijden

[bewerken | brontekst bewerken]

Tussen 2009 en 2011, en in 2018 was Bruijs meerdere malen te zien in de RTL 4-soap Goede tijden, slechte tijden. Ze vertolkte de rol van Maria de Jong, de in Canada woonachtige moeder van Rik (Ferri Somogyi) en Danny de Jong (Jan Kooijman). Later blijkt ze nog een zoon Daan Stern (Dorian Bindels) te hebben. Bruijs nam de rol over van actrice Janine Veeren. Bruijs was op 14 december 2018 voor het laatst als Maria te zien. Een aantal maanden later, in maart 2019, overleed het personage buiten beeld aan een beroerte.

In oktober 2022 kondigde Bruijs haar pensioen aan. Op 70-jarige leeftijd stopte ze met zingen en acteren voor grote films en producties.[7] De reden was een cognitieve beperking, met als gevolg geheugenproblemen.[8] De romantische komedie Casa Coco was haar laatste grote rol.[9]

In april 2023 maakte Bruijs bekend aan een progressieve vorm van de ziekte van Parkinson te lijden. Ze vertelde aansluitend meteen te stoppen met haar werkzaamheden als actrice en zangeres. Begin april 2025 kondigde Gerard Cox aan dat de gezondheid van zijn ex-vrouw hard achteruitging. Een normaal leven voor Bruijs was volgens Cox nauwelijks nog mogelijk.[10] Op 16 september 2025 overleed Bruijs op 73-jarige leeftijd in haar woonplaats Wassenaar,[11][12] drie dagen nadat ook Cox overleden was.[13] Bruijs stelde haar lichaam ter beschikking aan de wetenschap.[14]

Onderscheiding

[bewerken | brontekst bewerken]

In 2003 ontving Bruijs wegens haar verdiensten op het gebied van cultuur de Erasmusspeld van de stad Rotterdam.

Dick Rienstra naast Joke Bruijs bij Op Losse Groeven
  • Gerard Cox & Joke Bruijs: Sentimental Journey - 28 Gouden Songs Uit 1946, (1975)
  • Rotterdam 1990 (1990), gezongen samen met Lee Towers en Gerard Cox
  • Kaat Mossel (1994) gezongen samen met het Rotterdams Operette gezelschap
  • Joke Bruijs & Eddy Doorenbos: Niets meer aan te doen (1994)
  • You Make me Feel So Young (1996)
  • Toen Was Geluk Heel Gewoon (1999), gezongen samen met Gerard Cox, Sjoerd Pleijsier en Mouna Goeman Borgesius
  • Close To Me (2003)
  • Leef Wat Je Kan (2006)
  • When Christmas Time Is Near (2007)
  • On The Road (2010) samen met Frits Landesbergen en Rosenberg & Van Mullem Trio
  • De Oase Bar (2016) gezongen samen met Gerard Cox en Peggy Vrijens
  • Young At Heart (2017)
  • Als Een Vogel Zonder Vleugels (1968)
  • Veel geluk Daar Op de Maan (1969)
  • Oki Do (1970)
  • Het Kan Me Niets Schelen (I Can't Make You Love Me) (1970
  • Oh Nee Oh Nee (1970)
  • Waterman (1970) samen met: Anita Meyer en Letty de Jong
  • Wakkadoe (1972)
  • Met Jou (1973)
  • Naar Het Strand Neem Ik Je Mee (1975)
  • Gerard Cox & Joke Bruijs: Neem de Metro Mamma! (1986)
  • Gerard Cox & Joke Bruijs: Kermis (2000)
  • Er komen altijd schepen (2007)
  • Andre van Duin & Joke Bruijs: Wie wil er nou geen duo zijn (2010)
  • Metropole Orkest & Joke Bruijs: Rotterdam (2019), van het album Like Nobody's Watching als single uitgebracht op diverse streaming platforms voor muziek waaronder Spotify en Apple Music. Ook als live video registratie opgenomen en uitgebracht tijdens een concert in de LantarenVenster te Rotterdam.

Liedjes samen met het kinderkoor Prettig Weekend

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Een Wandeling In Blijdorp (2001)
  • Morgen krijg ik een hondje (2002)
  • Het Gemaskerde bal der Dieren (2015)
  • Je Stroop Je Mouwen Op (2017)
Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Oki Do 1970 tip29
  • Ben Valkhoff, Joke Bruijs, swingend door het leven. Rotterdam: Trichis, 2012
  • In 1987 poseerde Joke Bruijs naakt in het novembernummer van het mannenblad Penthouse.
[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie Joke Bruijs van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.