Naar inhoud springen

Joëlle Milquet

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Joëlle Milquet
Joëlle Milquet
Geboortedatum 17 februari 1961
Geboorteplaats Montignies-sur-Sambre
Kieskring Brussel-Hoofdstad
Regio Vlag België België
Vlag Franse Gemeenschap Franse Gemeenschap
Land Vlag van België België
Partij cdH
Viceminister-president en Franse Gemeenschapsminister van Onderwijs, Kleine Kinderen, Kinderdagverblijven en Cultuur
Aangetreden 22 juli 2014
Einde termijn 11 april 2016
Regering Demotte III
Voorganger Marie-Martine Schyns (als minister van Verplicht Onderwijs)
Fadila Laanan (als minister van Cultuur)
Jean-Marc Nollet (als minister van Kinderopvangcentra)
Opvolger Marie-Martine Schyns (als minister van Leerplichtonderwijs)
Alda Greoli (als viceminister-president en minister van Cultuur en Kleine Kinderen)
Functies
1995-2006 Gemeenteraadslid Sint-Pieters-Woluwe
1995 Politiek secretaris PSC
1995-1999 Ondervoorzitter PSC
1995-1999 Senator
1999-2008 Volksvertegenwoordiger
1999-2011 Partijvoorzitter PSC/cdH
2006-2018 Gemeenteraadslid Brussel
2006-2012 Schepen Brussel
2008-2014 Vicepremier
2008-2011 Minister van Werk en Gelijke Kansen
2011-2014 Minister van Binnenlandse Zaken en Gelijke Kansen
2014-2016 Viceminister-president van de Franse Gemeenschapsregering
2014-2016 Franse Gemeenschapsminister van Onderwijs, Kleine Kinderen, Kinderdagverblijven en Cultuur
2016-2019 Brussels Hoofdstedelijk Parlementslid
Portaal  Portaalicoon   België
Politiek

Joëlle F.G.M. Milquet (Montignies-sur-Sambre, 17 februari 1961) is een Belgische advocate en voormalige politica van de Franstalige, christendemocratisch-humanistische Centre démocrate humaniste (cdH).

Levensloop

[bewerken | brontekst bewerken]

Joëlle Milquet groeide op in Loverval, een dorpje ten zuiden van Charleroi. Ze is gehuwd en heeft vier kinderen.

In 1984 studeerde ze af in de rechten aan de Université catholique de Louvain. In 1985 sloot ze een postacademische studie in Europees recht aan de Universiteit van Amsterdam in Nederland af.

Na haar rechtenstudie schreef Milquet zich als advocate in bij de balie van Brussel. Tegelijkertijd werkte ze van 1986 tot 1990 als assistente aan de Université catholique de Louvain. Na een intermezzo bij het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen werd ze in 1987 parlementair medewerker van de PSC-fractie in de Senaat. Vervolgens werd ze in 1990 politiek secretaris van de PSC-Senaatsfractie en werkte ze van 1992 tot 1995 als kabinetsmedewerker en daarna als adjunct-kabinetschef op het kabinet van Michel Lebrun, toenmalig minister in de Franse Gemeenschapsregering.

Politieke loopbaan

[bewerken | brontekst bewerken]

In juni 1995 werd ze als rechtstreeks gekozen senator lid van de Senaat en bleef dit tot in 1999. In de Senaat was ze voorzitster van de commissie Binnenlandse Zaken. Van 1999 tot 2014 was ze vervolgens lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers. Tijdens haar ministerieel ambt werd ze vervangen door Georges Dallemagne en vanaf 16 mei 2013 door Jeanne Nyanga-Lumbala.

In februari 1995 werd Milquet politiek secretaris van de PSC, waarna ze van 1995 tot 1999 ondervoorzitter van de partij was. In 1996 verloor ze met enkele stemmen het verschil de verkiezingen voor het partijvoorzitterschap van Charles-Ferdinand Nothomb. In oktober 1999 volgde ze Philippe Maystadt als partijvoorzitter op. In het kader van een moderniseringscampagne waarbij men meer kiezers wilde aantrekken gaf ze de aanzet tot een naamswijziging van haar politieke partij, die in 2002 plaatsvond. In plaats van Parti social chrétien (PSC) ging deze voortaan Centre démocrate humaniste (cdH) heten en werd de band met de christendemocratie losser. Ze bleef partijvoorzitter tot in 2011, wanneer Benoît Lutgen haar opvolgde.[1]

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1994 werd ze verkozen tot gemeenteraadslid van Sint-Pieters-Woluwe en bleef dit tot in 2006. Dat jaar verhuisde ze naar Brussel en werd er bij de gemeenteraadsverkiezingen van dat jaar verkozen tot gemeenteraadslid, wat ze bleef tot in 2018. Van 2006 tot 2012 was Milquet eerste schepen. Nadat ze in maart 2008 minister werd, bleef ze enkel nog titelvoerend schepen.

Van 20 maart 2008 tot december 2011 was Milquet vicepremier en minister van Werk en Gelijke Kansen, eerst in de regering-Leterme, sinds 30 december 2008 in de regering-Van Rompuy en vervolgens in de regering-Leterme II. In 2011 werd ze vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken en Gelijke Kansen in de regering-Di Rupo.

Op 25 mei 2014 werd ze verkozen in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement. Op 22 juli 2014 nam ze ontslag als vicepremier en federaal minister en werd ze viceminister-president en Franse Gemeenschapsminister van Onderwijs, Kleine Kinderen, Kinderdagverblijven en Cultuur in de regering-Demotte III. Melchior Wathelet volgde haar als vicepremier en federaal minister op.[2]

In april 2016 bood Milquet haar ontslag aan als minister in de Franse Gemeenschapsregering nadat ze in verdenking werd gesteld van het overtreden van de wet op de verkiezingsuitgaven. Er werd vermoed dat ze net voor de verkiezingen van 2014 acht nieuwe kabinetsmedewerkers had aangesteld om haar verkiezingscampagne te ondersteunen, wat wettelijk verboden is. Milquet ontkende de beschuldigingen.[3][4] In 2018 werd een tweede onderzoek naar haar geopend, volgens de pers na vermoedens dat ze getuigen uit het onderzoek had proberen te beïnvloeden. Ook dat ontkende ze.[5] In verband met deze gerechtelijke onderzoeken vroeg het gerecht in maart 2024 aan de Kamer de opheffing van haar parlementaire immuniteit die ze als voormalig minister genoot.[6]

Ze werd na haar ontslag in 2016 in haar functies opgevolgd door Marie-Martine Schyns (Leerplichtonderwijs) en door Alda Greoli (Cultuur en Kleine Kinderen). Die laatste werd ook de nieuwe viceminister-president.[7] Ze keerde terug naar het Brussels Hoofdstedelijk Parlement, waar ze bleef zetelen tot in 2019, en werd opnieuw actief als advocate.[8]

Na de politiek

[bewerken | brontekst bewerken]

In oktober 2017 werd Milquet door de Europese Commissie aangesteld als speciaal adviseur van Commissievoorzitter Jean-Claude Juncker, meer bepaald om advies te geven over het vergoeden van misdaadslachtoffers.[9]

Bij de verkiezingen van mei 2019 zou Milquet opnieuw de Brusselse Kamerlijst voor haar partij aanvoeren.[10] Ze trok haar kandidatuur echter terug in om zich op haar Europese job te concentreren.[11]

In november 2019 werd ze aangesteld als bestuurslid van de Franstalige publieke omroep RTBF.[12]

In 2020 werd Milquet voorzitter van het European Centre for Electoral Support (ECES).[13]

Regeringsformatie 2007

[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de regeringsformatie in 2007 kreeg Milquet in de Vlaamse pers, mede door haar harde houding tegenover een mogelijke staatshervorming, de bijnaam "Madame Non".[14] Haar houding om duidelijke precisering en de wil om alle details van de overeenkomst uitgeklaard op papier te willen hebben deed toen het begrip milquettisering ontstaan.

De moeizaam verlopende besprekingen tussen haar aan de ene kant en CD&V aan de andere kant, leidden ertoe dat formateur Yves Leterme (CD&V) op 23 augustus 2007 zijn formatieopdracht aan koning Albert II teruggaf.

Op 1 december 2007 werden de onderhandelingen een tweede keer stopgezet, omdat het cdH alsook de andere Franstalige partijen niet konden instemmen met de Vlaamse eisen voor meer zelfstandigheid. Guy Verhofstadt werd vervolgens aangesteld als informateur. Dit leidde tot de interim-regering-Verhofstadt III. Tijdens deze interim-regering werd er verder geformeerd om tot een definitieve regering te komen. Deze werd als de regering-Leterme op 20 maart 2008 beëdigd. Milquet bekleedde daarin de positie van vicepremier en minister van Werk en Gelijke Kansen. Het was pas op het laatste moment van de formatie dat zij in de nieuwe regering zitting nam. Later gaf ze aan weinig vertrouwen te hebben in de toekomst van deze regering en zich grote zorgen te maken over het verloop van de staatshervorming.[15]

Familie

[bewerken | brontekst bewerken]

Milquet was gehuwd met Pierre Delsaux, directeur-generaal bij de Europese Commissie. Ze kregen vier kinderen. Haar neef Julien Milquet is schepen van Anderlecht.[16]

Voorganger:
Philippe Maystadt 		Partijvoorzitter van de PSC
1999-2003 		Opvolger:
opgeheven
Partijvoorzitter van de cdH
2003-2011 		Opvolger:
Benoît Lutgen
Voorganger:
Josly Piette 		Minister van Arbeid
2008-2011 		Opvolger:
Monica De Coninck
Minister van Gelijke Kansen
2008-2014 		Opvolger:
Melchior Wathelet
Voorganger:
Annemie Turtelboom 		Minister van Binnenlandse Zaken
2011-2014 		Opvolger:
Melchior Wathelet
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joëlle_Milquet&oldid=68314274"