Sphaerodactylus parthenopion
Sphaerodactylus parthenopion IUCN-status: Niet geëvalueerd | |||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Soort | |||||||||||||||||
Sphaerodactylus parthenopion Thomas, 1965 | |||||||||||||||||
Afbeeldingen op Wikimedia Commons | |||||||||||||||||
Sphaerodactylus parthenopion op Wikispecies | |||||||||||||||||
|
De kogelvingergekko (Sphaerodactylus parthenopion) is een kleine hagedis uit de infraorde gekko's (Gekkota) en de familie Sphaerodactylidae.[1] Hij wordt ook wel dwerggekko genoemd, maar deze naam staat voor alle soorten uit dit geslacht en ook wel andere geslachten worden zo genoemd.
Uiterlijke kenmerken
Deze gekko staat bekend als de kleinste gewervelde ter wereld, erkend door het Guinness Book of Records. De maximale kopromplengte is 16 millimeter en de staart is ongeveer net zo lang. De Nederlandstalige naam kogelvingergekko is te danken aan de relatief ronde vinger- en teen-uiteinden die de hechtschijven of lamellae dragen aan de onderzijde. De lichaamskleur is donkerbruin tot bruingrijs, met een nog donkerder tekening op de rug, de kop vertoont een vage strepentekening.
Algemeen
Deze soort leeft in het Caribisch gebied; op de Britse Maagdeneilanden en Puerto Rico, en het is zowel een boom- als bodembewonende soort.
Het voedsel bestaat uit insecten, als luizen, mijten, fruitvliegen en andere kleine insecten die ze aankunnen. Een mogelijke verklaring voor de kleine gestalte van de kogelvingergekko is het feit dat op de eilanden binnen het areaal geen spinnen of andere grotere rovende geleedpotigen voorkomen. Hierdoor heeft de gekko deze ecologische niche ingenomen door kleiner te worden.
Externe link
Een kort artikel van het GBR online over de kogelvingergekko.
Bronvermelding
Referenties
- ↑ Peter Uetz & Jakob Hallermann, The Reptile Database - Sphaerodactylus parthenopion.
Bronnen
- (en) Peter Uetz & Jakob Hallermann - The Reptile Database – Sphaerodactylus parthenopion - Website Geconsulteerd 29 juli 2014