Louise Kerling
| Louise Kerling | ||||
|---|---|---|---|---|
| Persoonlijke gegevens | ||||
| Volledige naam | Louise Catharina Petronella Kerling | |||
| Geboren | Den Haag, 19 juli 1900 | |||
| Overleden | Baarn, 24 augustus 1985 | |||
| Land |  Nederland
| |||
| Nationaliteit | Nederlandse | |||
| Werkzaamheden | ||||
| Vakgebied | fytopathologie | |||
| Soort hoogleraar | buitengewoon hoogleraar | |||
| Beroep | academisch docent, bioloog | |||
| ||||
Louise Catharina Petronella Kerling (Den Haag, 19 juli 1900 - Baarn, 24 augustus 1985) was een Nederlands bioloog, gespecialiseerd in plantenziekten. Zij was buitengewoon hoogleraar in de fytopathologie en directrice van het Phytopathologisch Laboratorium Willie Commelin Scholten in Baarn.[1] Zij was in die functie de opvolgster van Johanna Westerdijk, de eerste vrouwelijke hoogleraar in Nederland.[2]
Biografie[bewerken | brontekst bewerken]
In 1919 ging Kerling, na een opleiding aan de eerste HBS voor meisjes in Den Haag[3], in Leiden plantkunde studeren, met bijvak fytopathologie. Tijdens de vakanties werkte Kerling elders door, onder andere aan de plantenbeschermingsdienst in Wageningen.[4] Na haar doctoraalexamen dreigde werkeloosheid en was haar enige optie een baan als rattenverzorgster bij de genoemde plantenbeschermingsdienst. Door bemiddeling van Eildert Reinders kreeg ze een baan in Wageningen bij botanie.[4]
In 1928 promoveerde zij in Utrecht op het proefschrift De anatomische bouw van bladvlekken bij toenmalig hoogleraar Johanna Westerdijk. Het proefschrift handelde over de schimmel Cercospora zonata.[5]
Daarna vertrok ze naar Java en werd Kerling lerares in Djokjakarta en in Medan (Nederlands-Indië), hoewel ze liever wilde werken bij het ministerie van landbouw of bij een onderzoeksinstelling. Op Java was zij naast haar werk als docent ook verbonden aan het Proefstation voor de Landbouw in Buitenzorg. Tijdens de bezetting door de Japanners werd zij in 1943 geïnterneerd in een Jappenkamp.[6] Zij zat in het kamp Halmaheira in Semarang.[5] Na de bevrijding was ze zwak en moest enige maanden herstellen in een ziekenhuis.[4]
In 1945 reisde Kerling naar Australië in ging in Adelaide bij het Waite Agricultural Research Institute onderzoek doen naar plantenziekten. In 1946 kreeg zij aanbiedingen voor functies in Australië, Indonesië en Nederland en kwam zij naar Nederland terug. Zij ging als wetenschappelijk onderzoeker werken in Wageningen werken bij prof. Quanjer,[6] bij het instituut mycologie en aardappelonderzoek. Ze deed daar gedurende zes jaar onderzoek naar virussen.[4]
In 1952 was Kerling wetenschappelijk onderzoekster aan het laboratorium voor fytopathologie te Wageningen en werd zij benoemd tot opvolger van Johanna Westerdijk aan zowel de Universiteit Utrecht als de Universiteit van Amsterdam en als directrice van de Stichting Willy Commelin Scholten te Baarn.[6] Haar oratie hield zij op 26 januari 1953, met als titel De phytopathologie, wetenschap van het dynamisch evenwicht.[7] Zij deed onder andere onderzoek naar de iepenziekte.
Kerling was een tegenpool van Johanna Westerdijk; ze was klein en bescheiden en had de goede manieren uit het Indische Den Haag.[4] Ze voegde een nieuwe vleugel toe aan het Baarnse instituut, moderniseerde de apparatuur en liet klimaatkamers aanleggen, hetgeen moderner onderzoek mogelijk maakte.[4] Toen de tuinman klaagde dat de tuin bij het instituut teloor ging en leek te veranderen in een fabriek, reposteerde Kerling dat de kassen met hun gecontroleerde klimaat noodzakelijk waren om goed onderzoek te doen.
Kerlings collegedictaten alsmede enkele persoonlijke documenten worden bewaard in het Noord-Hollands Archief.[8] Kerling begeleidde 13 promovendi bij hun promotieonderzoek.[5] Kerling was een van de oprichters van de Nederlandse Kring voor Plantenvirologie.[7]
Eerbetoon[bewerken | brontekst bewerken]
In Leiden werd de Louise Kerlingstraat naar haar genoemd. Volgens Jan Zadoks werd bij professor Kerling "de kiem gelegd voor de biologische bestrijding van plantenziekten in Nederland."[9]
Persoonlijk[bewerken | brontekst bewerken]
Louise Kerling was een dochter van Johannes Jacobus Kerling en Johanna Petronella Ebling. Haar vader was een broer van de kunstenaar Eduard Willem Frederik Kerling sr. Louise Kerling bleef ongehuwd en zorgde voor haar oude moeder, die geen prettige vrouw schijnt te zijn geweest.[4] Meer plezier had Kerling bij haar jongere zuster, die in Londen woonde.[4]
Het stoffelijk overschot van Louise Kerling werd gecremeerd in crematorium Ockenburg in Den Haag.[1]
Bibliografie[bewerken | brontekst bewerken]
Enkele publicaties van Louise Kerling (niet volledig).[10]
- Phytopathologisch Laboratorium "Willie Commelin Scholten" 18 december 1894-18 december 1969, 1970
- Fytopathologie in een veranderende wereld, Phytopathologisch Laboratorium "Willie Commelin Scholten" / 1970
- De phytopathologie, wetenschap van het dynamisch evenwicht I en II, Hollandia / 1953
- Microscopisch onderzoek van pseudonetnecrose en kringerigheid van de aardappel = Microscopical investigation of pseudonetnecrosis and kringerigheid of the potato, Veenman / 1929
- Fungi in the phyllosphere of leaves of rye and strawberry. Med Landb Hogesch Opzoekstns Gent 29: 885–895 Kerling LCP (1966)
- Vijfenzeventig jaren Fytopathologie in Nederland, 1891–1966 (Seventy five years of phytopathological research in the Netherlands). Neth J Pl Path 72: 68–86
- Kerling, L. C. P., ten Houten, J. G., & de Bruin-Brink, G. (1986). Johanna Westerdijk: Pioneer Leader in Plant Pathology. Annual Review of Phytopathology, 24(1), 33–41.
Bronnen, noten en/of referenties
|