Oud Gouvernement
Het Oud Gouvernement is het voormalige provinciehuis van Limburg, tegenwoordig een universiteitsgebouw, gelegen aan de Bouillonstraat in het historische centrum van Maastricht.
Geschiedenis
Vanaf het begin van de 17e eeuw bevond zich hier het gouvernementspaleis, de officiële residentie van de militaire gouverneurs van Maastricht. Aanvankelijk bestond de residentie uit twee in 1616 door het stadsbestuur aangekochte woonhuizen, die in de loop van de 17e en 18e eeuw diverse malen werden verbouwd en uitgebreid. In 1777 vond een grootscheepse verbouwing plaats door de architect Mathias Soiron, waarbij de langgerekte gevel aan de Bouillonstraat werd vernieuwd en een verdieping aan het bestaande gebouw werd toegevoegd. In de Franse tijd was dit de prefectuur, waar onder andere Napoleon Bonaparte in 1803 logeerde. In 1860 werd over de gehele breedte van het gebouw een ijzeren balkon aangebracht, waardoor het een meer representatieve uitstraling kreeg. In 1927 was het gebouw dermate bouwvallig geworden, dat bij het bezoek van koningin Wilhelmina het balkon gestut moest worden. In 1929 werd het gebouw gesloopt om plaats te maken voor een nieuw provinciehuis, het huidige Oud Gouvernement.
Het huidige gebouw is een ontwerp van rijksbouwmeester Cees Bremer, die in Den Haag onder andere had meegewerkt aan de bouw van het Vredespaleis en het gebouw van de Hoge Raad, en in Maastricht het ontwerp had geleverd voor de Wilhelminabrug. De bouw vond plaats van 1930-35 en de bouwkosten bedroegen ruim 1 miljoen gulden. Tot 1986 was dit de zetel van het Limburgse provinciebestuur. Sinds 1990 is hier de Faculteit der Rechtsgeleerdheid van de Universiteit Maastricht gevestigd.
Het Oud Gouvernement is sinds 1996 een rijksmonument. Delen van het gebouw zijn in 2009-10 grondig gerenoveerd.
Beschrijving
Het gouvernementsgebouw is een complex gebouw dat met een langgerekte façade parallel aan de Bouillonstraat ligt. De gevels zijn van gele baksteen op een plint van Kunrader kalk. De raamomlijstingen en andere decoratieve elementen zijn uitgevoerd in Naamse steen. Het uitbundige beeldhouwwerk is van de hand van de Maastrichtse beeldhouwer Charles Vos. De pronkfaçade aan de Bouillonstraat wordt gekenmerkt door een breed balkon boven een arcade en een rijke versiering met beeldhouwwerk. Het bouwvolume wordt onderbroken door een hoge, smalle toren met een enigszins oriëntaals aandoende torenbekroning. Ter linkerzijde van de toren lagen eertijds de representatieve ruimtes, waaronder de statenzaal en de kantoren van de commissaris van de Koning(in). De haaks hierop staande tuinvleugel was de ambtswoning van de Limburgse gouverneur. De voormalige vergaderzaal van Provinciale Staten en de kantoren van de gedeputeerden bevinden zich in een bouwvolume, waarvan de hoofdingang zich bevindt aan de Lenculenstraat.
In het interieur valt vooral het representatieve karakter op van de ontvangsthal met zuilengalerij onder een glazen dak, de monumentale trap en de casetteplafonds van zowel de feestzaal als de receptiezaal. In de hal is een beeld geplaatst van Vrouwe Justitia van Charles Vos, dat zich vroeger in de gevel van het oude paleis van justitie (Tweede Minderbroedersklooster) bevond. De glas-in-loodramen in de voormalige statenzaal zijn van de hand van de Roermondse glazenier Joep Nicolas.
In zijn huidige functie als rechtenfaculteit van de Universiteit Maastricht beschikt het gebouw over een vijftiental onderwijsruimten, twee IT-ruimten en diverse collegezalen, waaronder de modernste "oefenrechtbank" van Nederland. Voor hun ontspanning beschikken de ca. 2500 rechtenstudenten over een binnentuin met coffee corner en terras.
Externe link
|
