Sensorische zenuwcel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Naar navigatie springen Naar zoeken springen
Vier typen sensorische zenuwcellen
Illustratie van de huid met onderin een lamellair lichaampje (Pacinian corpuscle)

Sensorische zenuwcellen (ook wel gevoelszenuwcellen of afferente zenuwcellen) of sensorische neuronen (ook wel afferente neuronen) geleiden impulsen van zintuigcellen naar het centrale zenuwstelsel. De cellichamen van de meeste sensorische zenuwcellen liggen in de ruggenmergszenuwknoop vlak bij het centrale zenuwstelsel. Een sensorische zenuwcel heeft een lange dendriet (formeel eigenlijk het perifere deel van het pseudo-unipolaire axon) en een kortere axon (feitelijk het centrale deel van het axon). Het axon kan de impulsen via de schakelneuron doorgeven aan de motorische neuron. Soms is de dendriet wel een meter lang, bijvoorbeeld bij een sensorische zenuwcel die impulsen geleidt van een zintuigcel in een teen naar het cellichaam vlak bij het ruggenmerg. Deze sensorische zenuwcellen krijgen hun impulsen van een gevoelsreceptor en hebben meestal maar een uitloper, die zich direct vertakt in twee, een naar de receptor en een naar het centraal zenuwstelsel.

Indeling[bewerken | brontekst bewerken]

Adequate stimulus[bewerken | brontekst bewerken]

Ratelslang met infrarode receptoren
Ampullen van Lorenzini met zenuwen van de voshaai

Adequate stimuli kunnen gebruikt worden voor de indeling van de sensorische receptoren:

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]