Werner Ostendorff
| Werner Ostendorff | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Geboren | 15 augustus 1903 Kaliningrad (voorheen Königsberg), Oost-Pruisen, Duitse Keizerrijk | |||
| Overleden | 1 mei 1945 Bad Aussee, Stiermarken, Oostenrijk | |||
| Rustplaats | Kerkhof Bad Aussee, Stiermarken, Oostenrijk[1][2][3] | |||
| Land/zijde | .svg){kind=small} Duitse Keizerrijk.svg){kind=small} Weimarrepubliek.svg){kind=small} Nazi-Duitsland
| |||
| Onderdeel | .svg){kind=small} Reichswehr Luftwaffe Waffen-SS
| |||
| Dienstjaren | 1925 - 1945 | |||
| Rang |   SS-Gruppenführer en Generalleutnant in de Waffen-SS | |||
| Eenheid | Jäger Regiment 1 | |||
| Bevel | 17. SS-Panzergrenadier Division Götz von Berlichingen januari 1944 - 15 juni 1944 17. SS-Panzergrenadier Division Götz von Berlichingen 21 oktober 1944 - 21 november 1944 2.SS-Panzer-Division Das Reich 29 januari 1945 - 9 maart 1945 | |||
| Slagen/oorlogen | Tweede Wereldoorlog | |||
| Onderscheidingen | Zie decoraties | |||
| ||||
Werner Ostendorff (Königsberg, 15 augustus 1903 - Bad Aussee, 1 mei 1945) was een Duits generaal van de Waffen-SS tijdens de Tweede Wereldoorlog (SS-Gruppenführer). Hij was een van de jongste commandanten van de Waffen-SS, toen hij overleed was hij pas 41 jaar.
Militaire carrière
Werner Ostendorff begon zijn militaire carrière in 1925, toen hij bij het Jäger Regiment 1 kwam. Hier zou hij blijven tot maart 1934, toen hij naar de Luftwaffe ging. Hij was een bekwame piloot en kreeg de kans om in Rusland te dienen tijdens een uitwisselingsproject tussen Duitsland en de Sovjet-Unie.
Op 1 oktober 1935 kwam Ostendorff als officier bij de SS en werd naar de SS-Führerschule gestuurd in Bad Tölz. Tijdens de invasie van Polen, op 1 september 1939, was Ostendorff stafofficier van de Panzer Division Kempf. Tot juni 1942 had hij het commando over een kleine eenheid met de naam Kampfgruppe "Ostendorff", hij ontving het Duits Kruis in goud voor zijn acties met deze eenheid. Vervolgens werd hij stafchef van Paul Hausser en diende hij in Charkov en Koersk.
Op 23 november 1943, inmiddels bevorderd tot generaal-majoor, kreeg hij het bevel over de nieuw gevormde 17. SS-Panzergrenadier Division Götz von Berlichingen, waarmee hij vocht tijdens de slag in Normandië. Nadat hij gewond naar Duitsland was gegaan, keerde hij in 1944 terug bij de divisie. In november raakte hij nogmaals verwond en werd ontheven uit zijn functie. Na zijn herstel werd Ostendorff aangesteld als commandant van de 2. SS-Panzer-Division Das Reich, hij voerde het bevel van 29 januari tot 9 maart 1945. Hij raakte voor een derde keer gewond, ditmaal in Oostenrijk, en stierf in een veldhospitaal op 1 mei 1945.
Militaire loopbaan
- Schütze: 2 november 1925
- Offizieranwärter: 1 april 1926
- Gefreiter: 1 augustus 1927
- Unteroffizier: 1 oktober 1927
- Fähnrich: 1 augustus 1929
- Oberfähnrich: 1 augustus 1929
- Leutnant: 1 juni 1930
- Oberleutnant: 1 juli 1933[4]
- SS-Obersturmführer: 1 oktober 1935[4]
- SS-Hauptsturmführer: 30 januari 1936[4]
- SS-Sturmbannführer: 1 juni 1939[4]
- SS-Obersturmbannführer: 13 december 1940[4]
- SS-Standartenführer: 1 maart 1942[4]
- SS-Oberführer: 20 april 1943[4]
- SS-Brigadeführer en Generalmajor in de Waffen-SS: 20 april 1944[4]
- SS-Gruppenführer en Generalleutnant in de Waffen-SS: 1 december 1944[4]
Registratienummers
Decoraties
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis (nr.488) op 13 september 1941 als SS-Sturmbannführer en Operatie officier van de SS-Division "Reich"[5][6][4]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof op 6 mei 1945 als SS-Gruppenführer en Generalleutnant van de Waffen-SS en Commandant van het 2. SS-Panzer-Division "Das Reich" (Postuum)[7][6][4][8][9]
- Duits Kruis in goud (verlening 129/1.) op 5 juni 1942 als SS-Standartenführer in Kampfgruppe SS "Reich"
- Medaille Winterschlacht im Osten 1941/42 in 1942
- IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse (23 juni 1940)[6][10] en 2e Klasse (19 mei 1940)[6][10]
- SS-Ehrenring
- Anschlussmedaille op 1 oktober 1938
- Pilotenbadge
- Allgemeines Sturmabzeichen
- Gewondeninsigne 1939 in zilver (1944) en zwart
- Hij werd eenmaal genoemd in het Wehrmachtsbericht. Dat gebeurde op 29 juli 1944[6]
- (de) Fellgiebel, Walther-Peer. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 – Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtsteile. Friedberg, Duitsland: Podzun-Pallas. 2000, ISBN 978-3-7909-0284-6.
- (de) Scherzer, Veit. Die Ritterkreuzträger 1939–1945 Die Inhaber des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939 von Heer, Luftwaffe, Kriegsmarine, Waffen-SS, Volkssturm sowie mit Deutschland verbündeter Streitkräfte nach den Unterlagen des Bundesarchives. Jena, Duitsland: Scherzers Miltaer-Verlag. 2007, ISBN 978-3-938845-17-2.
- (de) Thomas, Franz. Die Eichenlaubträger 1939–1945 Band 2: L–Z. Osnabrück, Duitsland: Biblio-Verlag. 1998, ISBN 978-3-7648-2300-9.
- ↑ (en) Find A Grave: Werner Ostendorff. Geraadpleegd op 14 januari 2020.
- ↑ (en) World War II Graves: Ostendorff, Werner. Geraadpleegd op 14 januari 2020.
- ↑ (en) Graves of World War II personalities. Geraadpleegd op 14 januari 2020.
- ↑ a b c d e f g h i j k (de) Lexikon der Wehrmacht: Ostendorff, Werner. Geraadpleegd op 14 januari 2020.
- ↑ Fellgiebel 2000, pp. 330, 499
- ↑ a b c d e TRACESOFWAR: Ostendorff, Werner. Geraadpleegd op 14 januari 2020.
- ↑ Fellgiebel 2000, pp. 103, 482
- ↑ Geen bewijs van de toekenning aan Werner Ostendorff kan worden gevonden in het Duitse Nationaal Archief. De onderscheiding werd op onrechtmatige wijze gepresenteerd door SS-Oberstgruppenführer Sepp Dietrich. De datum is overgenomen uit de aankondiging van de 6. SS-Panzerarmee. Het volgnummer "861" werd toegekend door de Vereniging van Ridderkruis Ontvangers Register(AKCR).
- ↑ Scherzer 2007, p. 162
- ↑ a b Thomas 1998, p.133