2,3-dichlooraniline

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
2,3-dichlooraniline
Structuurformule en molecuulmodel
Structuurformule van 2,3-dichlooraniline
Algemeen
Molecuulformule C6H5Cl2N
IUPAC-naam 2,3-dichlooraniline
Andere namen 2,3-dichloorbenzeenamine, 2,3-DCA
Molmassa 162,0166 g/mol
CAS-nummer 608-27-5
EG-nummer 210-157-9
Wikidata Q5204876
Beschrijving Kleurloze kristallen of vloeistof
Waarschuwingen en veiligheidsmaatregelen
ToxischSchadelijk voor de gezondheidMilieugevaarlijk
Gevaar
H-zinnen H301 - H311 - H331 - H373 - H410
EUH-zinnen geen
P-zinnen P261 - P273 - P280 - P301+P310 - P311 - P501
Opslag Gescheiden van sterk oxiderende stoffen, voeding en voedingsmiddelen.
EG-Index-nummer 612-010-00-8
VN-nummer 1590
Fysische eigenschappen
Aggregatietoestand vast of vloeibaar
Kleur kleurloos
Dichtheid 1,383 g/cm³
Smeltpunt 24 °C
Kookpunt 252 °C
Vlampunt (gesloten vat) > 112 °C
Dampdruk < 0,01 Pa
Onoplosbaar in water
log(Pow) 2,78
Tenzij anders vermeld zijn standaardomstandigheden gebruikt (298,15 K of 25 °C, 1 bar).
Portaal  Portaalicoon   Scheikunde

2,3-dichlooraniline is een toxisch chloorderivaat van aniline met als brutoformule C6H5Cl2N. De stof komt voor als kleurloze kristallen of als een kleurloze vloeistof. Het is een van de zes mogelijke dichlooraniline-isomeren.

Toepassingen[bewerken | brontekst bewerken]

2,3-dichlooraniline is een nevenproduct bij de productie van 3,4-dichlooraniline. Het wordt gebruikt als intermediaire stof bij de synthese van kleurstoffen, pesticiden en farmaceutische stoffen.

Toxicologie en veiligheid[bewerken | brontekst bewerken]

De stof ontleedt bij verbranding met vorming van giftige dampen, waaronder stikstofoxiden en waterstofchloride.

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]