Franse parlementsverkiezingen 1993

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Franse parlementsverkiezingen 1993
Élections législatives françaises de 1993
Datum eerste ronde 21 maart 1993
Datum tweede ronde 28 maart 1993
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Te verdelen zetels 575
Opkomst eerste ronde 68,91%
Opkomst tweede ronde 67,55%
Resultaat
Grootste partij Rassemblement pour la République
Franse parlementsverkiezingen 1993
Opvolging verkiezingen
1988     1997
Portaal  Portaalicoon   Politiek

De Franse parlementsverkiezingen van 1993 vonden op 21 en 28 maart 1993 plaats. Het waren de tiende legislatieve verkiezingen ten tijde van de Vijfde Franse Republiek.

Aanloop naar de verkiezingen[bewerken | brontekst bewerken]

Na de vorige parlementsverkiezingen konden de socialisten van president François Mitterrand buigen op een werkbare meerderheid in het Franse parlement. Omdat de president liever niet met de communisten wilde samenwerken, gaf hij Michel Rocard, een partijgenoot, opdracht om een kabinet te vormen waarin naast socialisten en linkse politici zitting zouden hebben, maar ook politici van de centrumpartij Union pour la démocratie française (UDF) van oud-president Valéry Giscard d'Estaing. Dit kabinet hield stand tot 1991, toen de UDF-ministers hun portefeuilles ter beschikking stelden en voortaan de voorkeur gaven voor samenwerking met de centrumrechtse Rassemblement pour la République (RPR) van oud-premier Jacques Chirac. Hoewel hierdoor de omvang van de oppositie in het parlement flink toenam, bleven de socialisten over een meerderheid beschikken in de Nationale Vergadering en kwam er een nieuw kabinet tot stand onder leiding van mevr. Édith Cresson.

Lokale verkiezingen in maart 1992 brachten de socialisten zware verliezen waarop Mitterrand premier Cresson verving door Pierre Bérégovoy, die economische hervormingen in het vooruitzicht stelde.

Uitslagen[bewerken | brontekst bewerken]

De verkiezingen werden een klinkende overwinning voor de lijstverbinding van de RPR en de UDF, terwijl de Parti socialiste (PS) het slechtste resultaat in haar geschiedenis neerzette. Daarnaast kregen ook de linkse bondgenoten van de PS flinke klappen.

Opvallende was de deelname van de maar liefst vier groene partijen, die weliswaar geen zetels wisten te behalen, maar niettemin een redelijk resultaat neerzetten.

Na de winst van RPR/UDF herhaalde zich de situatie van 1986-1988: een linkse president moet samenwerken met een centrumrechtse regering (cohabitation).

Partij
of Coalitie
Afkorting Stemmen 1e ronde % 1e ronde Zetels 2e ronde
  Rassemblement pour la République RPR 5.032.496 20,08 242
  Union pour la démocratie française UDF 4.731.013 18,71 207
  Divers droite DVD 1.118.032 4,46 36
Union pour la France 10.881.541 43,25 485
  Parti socialiste PS 4.415.495 17,61 53
  Parti communiste français PCF 2.331.339 9,30 24
  Divers gauche
(waaronder Mouvement des radicaux de gauche)
DVG-MRG 693.945 2,77 14
Presidentiële Meerderheid & PCF (oppositie) 7.440.779 29,68 91
  Les Verts VEC 1.022.196 4,08 -
  Génération écologie GE 917.228 3,66 -
  Nouvelle Écologie 635.244 2,53 -
  Écologistes 141.645 0,57 -
Ecologische partijen 2.716.313 11,0 0
  Front national FN 3.152.543 12,58 1
  Extrême gauche EXG 423.282 1,69 -
  Anderen 329.275 1,31 -
  Nationalisten en eurosceptische partijen 70.920 0,28 -
  Extrême droite EXD 35.411 0,14 -
  Régionalistes REG 35.411 0,14 -
Totaal 28.024.168 100 573
Onthoudingen : 31,08 % (1e ronde) 32,44 % (2e ronde)

Samenstelling in de Nationale Vergadering[bewerken | brontekst bewerken]

Groepering Leden Andere fractieleden Totaal
RPR 245 12 257
UDF 213 2 215
Socialiste 52 5 57
République et liberté 23 0 23
Communiste 22 1 23
Niet-ingeschrevenen 2 - 2
Totaal 557 20 577