Grand Prix-wegrace van Spanje 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1988
Officiële naam Marlboro Gran Premio Marlboro de España de Motociclismo
Land Vlag van Spanje Spanje
Datum 24 april 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Kevin Magee
Snelste ronde Vlag van Australië Kevin Magee
Eerste Vlag van Australië Kevin Magee
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Australië Wayne Gardner
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje Carlos Cardús
Snelste ronde Vlag van Spanje Sito Pons
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Spanje Juan Garriga
Derde Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Julián Miralles
Derde Vlag van Italië Gastone Grassetti
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez
Derde Vlag van Spanje Àlex Crivillé

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1988 was de derde race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1988. De races werden verreden op 24 april 1988 op het Circuito Permanente del Jarama nabij Madrid. In Jarama reden alleen de soloklassen: 80-, 125,- 250- en 500 cc.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In Spanje boekte Kevin Magee zijn eerste WK-overwinning. Jorge Martínez slaagde niet in zijn plan om twee klassen te winnen. In de 125cc-klasse debuteerden de eencilinders omdat deze klasse net als de 80cc-klasse voor het eerst in 1988 aan de start kwam. Door de invoering van de eencilinders verdween de populaire MBA van het toneel en moesten de meeste privérijders een nieuwe racer kopen, in bijna alle gevallen een Honda RS 125.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de 500cc-training waren er veel valpartijen, vooral te wijten aan de coureurs zelf, maar de baan was ook nog wat glad door het vele rubber dat door een autorace drie weken eerder was neergelegd. Wayne Gardner had weer veel moeite met de vermogensafgifte van de Honda NSR 500. Gecombineerd met zijn rijstijl zorgde dat ervoor dat zijn achterwiel regelmatig doorspinde. Dat gaf kansen voor de Yamaha-rijders, waarvan Kevin Magee de snelste was. De 500cc-klasse was de enige klasse waarin Spanje de poleposition niet haalde, maar de enige Spanjaard was dan ook Daniel Amatriaín, een privérijder met een Honda RS 500-productieracer die de zestiende tijd realiseerde.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"27'148
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"27'352
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"27'629
4. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"27'694
5. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"27'756
6. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"28'087
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"28'126
8. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1"28'571
9. Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 1"28'657
10. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"28'836

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de start was Eddie Lawson de snelste. Hij wist zelfs enkele seconden voorsprong te nemen op Pierfrancesco Chili, Christian Sarron, Wayne Gardner en Kevin Magee. Kevin Schwantz werd vanaf het begin door iedereen voorbijgereden en staakte de strijd na elf ronden door een losse bougiekap. Na tien ronden nam Magee de derde plaats over van Wayne Gardner en even later kreeg hij ook Sarron te pakken. Na achttien ronden moest ook Eddie Lawson het hoofd buigen voor Magee, die echter niet van hem weg kon lopen en met slechts een halve seconde voorsprong won. Gardner had ondanks extra luchthappers op de remklauwen toch remproblemen. Lawson had geen enkel probleem. Hij verklaarde zelf dat zijn machine uitstekend liep en perfect stuurde, maar dat Magee gewoon de betere rijder was.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 37 54"52'476 1 20
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 37 +0'526 2 17
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 37 +11'625 4 15
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 37 +17'452 3 13
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 37 +26'990 7 11
6 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 37 +39'743 5 10
7 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 37 +1"12'080 10 9
8 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 37 +1"12'903 8 8
9 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 36 +1 ronde 12 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 36 +1 ronde 13 6
11 Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva 36 +1 ronde 13 5
12 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva 36 +1 ronde 18 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 36 +1 ronde 14 3
14 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda 36 +1 ronde 16 2
15 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda 36 +1 ronde 20 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki 35 +2 ronden 25
17 Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte Honda 35 +2 ronden 24
18 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda 35 +2 ronden 26
19 Vlag van Zwitserland Niggi Schmassmann Honda 35 +2 ronden 31
20 Vlag van Zwitserland Jean-Luc Demierre Suzuki 35 +2 ronden 28
21 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda 34 +3 ronden 29
22 Vlag van Zwitserland Christoph Bürki Honda 34 +3 ronden 33

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Italië Marco Papa Honda 35 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Pratt Suzuki 26 36
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda 25 Versnellingsbak 15
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki 16 30
Vlag van Ierland Eddie Laycock Honda 12 27
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 11 Val[1] 19
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 11 Ontsteking 6
Vlag van Italië Fabio Biliotti Paton 8 23
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Katayama-ELF-Honda 8 Val 11
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 6 22
Vlag van Frankrijk Claude Albert Suzuki 3 35
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Honda 3 34

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 9 Blessure[2]
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat Suzuki 32

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda
Vlag van Venezuela Larry Vacondio Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Carey Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Blessure (?)
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha Blessure[3]
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 52
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 49
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 39
4 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 33
5 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 31
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha
7 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 29
8 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 23
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 19
10 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 13

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-training ging het vooral tussen de Spaanse renstallen van Ducados met Carlos Cardús en Juan Garriga en Campsa met Sito Pons. Uiteindelijk behaalde Cardús poleposition voor Pons en Jacques Cornu.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"29'507
2. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"29'620
3. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"29'771
4. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 1"29'773
5. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"29'795
6. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"29'945
7. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 1"29'950
8. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"30'131
9. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"30'173
10. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax 1"30'191

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Drie Spanjaarden stonden op de eerste startrij, maar Carlos Cardús viel al in de eerste bocht, waarbij zijn helm van zijn hoofd vloog. Hij werd per helikopter afgevoerd naar het ziekenhuis in Madrid. Intussen bouwde Sito Pons binnen drie ronden al een voorsprong op van zes seconden op Toni Mang, Jacques Cornu, Reinhold Roth, Masahiro Shimizu en daarachter pas Juan Garriga. Die grote voorsprong van Pons was grotendeels te wijten aan de val van Cardús, die de rest had opgehouden. De felste achtervolgers waren Toni Mang die dat moest bekopen met een valpartij, en Jean-Philippe Ruggia, die ver achterop was geraakt toen hij Cardús moest ontwijken. Met zijn Yamaha TZ 250-productieracer passeerde hij het grootste deel van het veld, terwijl ook Garriga snel naar voren ging. Pons was echter niet meer te achterhalen. Garriga werd tweede en Ruggia derde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 46"59'80 2 20
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha +7'44 4 17
3 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +9'31 11 15
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda +18'85 3 13
5 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda +26'53 17 11
6 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda +29'14 7 10
7 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +36'68 12 9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax +42'27 14 8
9 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha +42'79 16 7
10 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha +43'57 13 6
11 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax +44'59 25 5
12 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha +53'19 15 4
13 Vlag van Italië Maurizio Vitali Yamaha +57'29 24 3
14 Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-Yamaha +57'80 22 2
15 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax +59'97 27 1
16 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +1"00'20 21
17 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Rotax +1"17'11 29
18 Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax +1"21'67 20
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha +1"22'19 34
20 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda +1"22'38 32
21 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha +1"30'50 35
22 Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh[4] Grundig-Honda +1 ronde 28
23 Vlag van Noord-Ierland Gary Cowan Yamaha +1 ronde 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Val[5] 1
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Val 5
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Versnellingsbak 6
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda Val 8
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Motor 9
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Defi-Rotax Motor 10
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 18
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 19
Vlag van Oostenrijk Engelbert Neumair Aprilia-Rotax 23
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli 26
Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha 30
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda 31
Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda 33

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior-Rotax
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda
Vlag van België René Delaby Docshop-Yamaha
Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha
Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda
Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Honda
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha
Vlag van Spanje Juan López Mella Honda
Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha
Vlag van Spanje Juan Bravo Honda
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Argentinië René Zanata Yamaha
Vlag van Venezuela Ivan Troisi Yamaha
Vlag van Ierland Eddie Laycock EMC-Rotax
Vlag van Duitsland Roland Busch Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 54
2 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 35
3 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 33
4 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 28
5 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 27
6 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha 24
7 Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda 20
8 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 19
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 17
10 Vlag van Japan Masaru Kobayashi Terra-HRC-Honda 15
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-klasse debuteerde in Spanje met de eencilinders, die dit jaar verplicht waren. Er waren maar weinig coureurs die al ervaring met de eencilinders hadden. Ezio Gianola profiteerde van het feit dat hij de Honda RS 125 al in het seizoen 1987 gereden had en hij zette de tweede trainingstijd. Jorge Martínez was de snelste in de training, maar hij had ook al ervaring met de Derbi-eencilinder omdat hij al twee Spaanse races gereden en gewonnen had. Voor Cagiva werd de training een grote teleurstelling: Ian McConnachie en Pier Paolo Bianchi kwalificeerden zich niet.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"35'550
2. Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 1"36'128
3. Vlag van Finland Johnny Wickström Honda 1"36'680
4. Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli 1"36'707
5. Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 1"36'977
6. Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 1"37'133
7. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli 1"37'519
8. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 1"37'641
9. Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 1"37'578
10. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda 1"37'678

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de start gingen Jorge Martínez en Ezio Gianola er samen vandoor, achtervolgd door Gastone Grassetti, Johnny Wickström, Gerhard Waibel, Adi Stadler en Fausto Gresini. Julián Miralles startte slecht en moest aan een inhaalrace beginnen, maar hij slaagde daar goed in. Uiteindelijk wist hij de achtervolgende groep te passeren, maar de koplopers waren te ver weg. Hij werd alsnog tweede omdat Gianola een ronde voor het einde door een gebroken schakelas uitviel.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 45"20'860 1 20
2 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda +17'400 5 17
3 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda +19'890 6 15
4 Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli +20'120 4 13
5 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda +22'040 11 11
6 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda +35'800 13 10
7 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda +35'940 17 9
8 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda +38'800 9 8
9 Vlag van Japan Kohji Takada Fukuda-Honda +38'980 12 7
10 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda +50'530 8 6
11 Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda +52'290 24 5
12 Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda +54'920 29 4
13 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda +1"03'710 15 3
14 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda +1"14'520 10 2
15 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Honda +1"31'980 23 1
16 Vlag van Spanje Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax +1"32'230 22
17 Vlag van Oostenrijk Mandy Fischer Noki-Rotax +1"35'890 21
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Krzysztof Galatowicz Honda +1"48'090 26
19 Vlag van Italië Claudio Macciotta Honda +1 ronde 30
20 Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda +1 ronde 27
21 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Ferac-Rotax +1 ronde 34
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda +1 ronde 33
23 Vlag van Italië Stefano Bianchi Cardati +1 ronde 31
24 Vlag van Frankrijk Pascal Serra Honda +1 ronde 35
25 Vlag van Verenigde Staten K.D. Kindle Honda +1 ronde 28

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Ezio Gianola Honda Schakelas 2
Vlag van Finland Esa Kytölä Honda 18
Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax 25
Vlag van Finland Johnny Wickström Honda Val 3
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax 16
Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 19
Vlag van Spanje Rafael Roses Matrakit 14
Vlag van Spanje Fernando Nicolas JJ Cobas-Rotax 36
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Rotax 32
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda 20
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli 7

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva
Vlag van België Serge Julin Rotax
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Honda
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer Hummel
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet Honda
Vlag van Finland Taru Rinne Honda
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda
Vlag van Zweden Håkan Olsson Honda
Vlag van Italië Marco Cipriani Honda
Vlag van Duitsland Günther Schirnhofer Honda
Vlag van Italië Paolo Scappini Honda
Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Rotax
Vlag van Tsjechië Peter Baláz Honda
Vlag van Zwitserland Daniel Lanz Rotax
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Hummel
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Honda
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Rotax
Vlag van Italië Dario Marchetti Honda
Vlag van België Chris Baert Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Ook in de 80cc-training was Jorge Martínez de snelste, maar Stefan Dörflinger had zijn frame verbeterd en nieuwe carters voor zijn Krauser en behaalde de tweede startplaats. Opvallend was ook de prestatie van Károly Juhász, die de derde tijd reed.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"38'328
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 1"39'239
3. Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser 1"40'565
4. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 1"40'831
5. Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa 1"40'831
6. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 1"41'053
7. Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 1"42'055
8. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 1"43'419
9. Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 1"43'466
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Autisa 1"43'963

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Stefan Dörflinger startte slecht en daardoor leek het er lang op dat Jorge Martínez na de 125cc-race zijn tweede overwinning van de dag zou scoren. Dörflinger vocht zich echter snel naar voren en vijf ronden voor het einde passeerde hij Martínez. Die vocht zich nog één keer terug, maar moest Dörflinger met zijn beter sturende Krauser uiteindelijk laten gaan. Àlex Crivillé zorgde ervoor dat er toch twee Spanjaarden op het podium stonden. Opmerkelijk waren de prestaties van de rijders uit het Oostblok. De Hongaar Károly Juhász werd zevende en de Bulgaar Bogdan Nikolov werd achtste.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 36"58'810 2 20
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi +5'120 1 17
3 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi +7'040 4 15
4 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi +21'530 6 13
5 Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser +45'200 7 11
6 Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa +45'580 5 10
7 Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser +51'610 3 9
8 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser +1"21'340 11 8
9 Vlag van België Serge Julin Casal +1"34'440 14 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Autisa +1"34'710 10 6
11 Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal +1 ronde 15 5
12 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser +1 ronde 13 4
13 Vlag van België Jacques Bernard Fantic +1 ronde 20 3
14 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser +1 ronde 8 2
15 Vlag van Spanje Javier Arumi Krauser +1 ronde 26 1
16 Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal +1 ronde 18
17 Vlag van Nederland Adrie Nijenhuis Samson-Casal +1 ronde 22
18 Vlag van Spanje Antonio Sánchez JJ Cobas-Rotax +1 ronde 33
19 Vlag van Spanje Jorge Cabanes Autisa +1 ronde 32
20 Vlag van Spanje José Saez Autisa +1 ronde 30
21 Vlag van Spanje Juan Esteve Autisa +2 ronden 31
22 Vlag van Frankrijk Philippe Desmet Autisa +2 ronden 34
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Batchelor Krauser +2 ronden 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 9
Vlag van Spanje Jaime Mariano JJ Cobas-Rotax 17
Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal 23
Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 12
Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal 24
Vlag van Spanje José Sangrador Autisa 35
Vlag van Spanje Emilio Palencia Arbizu 28
Vlag van Spanje Joaquin Gali Krauser 29
Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser 27
Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB 25
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal 21
Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 16
Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 19

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van België Chris Baert Casal
Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser
Vlag van Spanje Fabriche Roy Autisa
Vlag van Spanje Juan Escuder Autisa
Vlag van Spanje Luis Metello Autisa

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Randy Mamola en Cagiva[bewerken | brontekst bewerken]

Randy Mamola had afgezien van deelname aan de Amerikaanse Grand Prix omdat hij na een val in de training even buiten bewustzijn was geweest. Dit gaf men ook aan als de oorzaak van het feit dat hij ook in Jarama niet startte. Mamola had intussen echter wel getest in Misano. Wel was duidelijk dat het niet goed boterde tussen Mamola en zijn nieuwe team Cagiva. Mamola wilde eerst een vergelijkende test doen met de Pirelli-banden die Cagiva gebruikte en andere banden.

Mike Baldwin[bewerken | brontekst bewerken]

Mike Baldwin had geen contract in 1988, maar mocht in de Amerikaanse Grand Prix voor het Team Katayama starten met de 1986-HRC-Honda driecilinder NS 500 van de geblesseerde Fabio Barchitta. Bij de terugkeer van Barchitta moest Baldwin de machine teruggeven, maar Katayama regelde een Honda RS 500 productieracer voor hem zodat hij in de kleuren van Katayama kon blijven rijden.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Portugal 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1987
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1989