I puritani
I puritani (De puriteinen) is een opera in drie bedrijven van Vincenzo Bellini, voor het eerst uitgevoerd aan het Théâtre-Italien in Parijs op 24 januari 1835. Het libretto is van Graaf Carlo Pepoli, gebaseerd op Têtes rondes et Cavaliers van Jacques-François Ancelot en Joseph Xavier Saintine. In dezelfde tijd componeerde Bellini een alternatieve versie, bedoeld voor Maria Malibran, die het in Napels zong. Deze versie werd niet uitgevoerd tot 10 april 1986 aan het Teatro Petruzzelli in Bari.
Rolverdeling[bewerken | brontekst bewerken]
| Rol | Stemtype | Premièrerolverdeling, 24 januari 1835 (Dirigent: - ) |
|---|---|---|
| Lord Arturo Talbo[1] | tenor | Giovanni Battista Rubini |
| Elvira, verloofde van Arturo | sopraan | Giulia Grisi |
| Sir Riccardo Forth | bariton | Antonio Tamburini |
| Sir Giorgio Valton[2] | bas | Luigi Lablache |
| Lord Gualtiero Valton, Elvira's vader en Giorgio's broer | bas | Luigi Profeti |
| Sir Bruno Robertson | tenor | M. Magliano |
| Enrichetta di Francia, weduwe van Karel I | mezzosopraan | Maria Amigo |
| Soldaten, herauten, schildknapen, Puriteinen, heren en dames, pages, dienaren | ||
Synopsis[bewerken | brontekst bewerken]
- Plaats: Engeland gedurende de Engelse Burgeroorlog
- Tijd: de jaren 1640
Eerste bedrijf[bewerken | brontekst bewerken]
Een fort nabij Plymouth, geleid door Lord Gualtiero Valton
Bij het aanbreken van de dag kijken de soldaten van de Roundheads uit naar de overwinning over de Royalisten. Riccardo was Elvira's hand toegezegd door Lord Valton maar, terugkerend naar Plymouth, ontdekt hij dat ze verliefd is op Arturo (een Royalist), en hem zal huwen. Hij neemt Bruno in vertrouwen ("Ah! Per sempre ... Bel sogno beato").
In Elvira's kamer onthult Giorgio dat hij het was die Lord Valton overhaalde om aan Elvira's wens tegemoet te komen. Zij is overgelukkig.
Arturo komt aan voor het huwelijk en viert zijn nieuw gevonden geluk ("A te, o cara"). Valton moet een mysterieuze dame (ervan verdacht een Royalistische spion te zijn) laten verschijnen voor het parlement. Arturo ontdekt dat zij Enrichetta is, weduwe van de terechtgestelde Koning Karel I. Elvira verschijnt en zingt een vrolijke polonaise ("Son vergin vezzosa"), maar laat haar bruidssluier vallen als zij vertrekt om zich gereed te maken voor het huwelijk. Arturo gebruikt de sluier om Enrichetta te vermommen als Elvira om haar zo te laten ontsnappen. Onderweg komen ze Riccardo tegen, en, wanneer hij ontdekt dat de vrouw bij Arturo niet Elvira is, is hij verheugd hem te laten passeren. Wanneer de ontsnapping wordt ontdekt gelooft Elvira dat zij in de steek is gelaten en verliest zij haar verstand ("Oh, vieni al tempio, fedele Arturo").
Tweede bedrijf[bewerken | brontekst bewerken]
Een ander deel van het fort
Giorgio beschrijft Elvira's waanzin ("Cinta di fiori"). Riccardo brengt het nieuws dat Arturo voortvluchtig is die ter dood is veroordeeld vanwege het feit dat hij Enrichetta heeft laten ontsnappen. Elvira verschijnt, nog steeds in de war maar verlangend naar Arturo ("Qui la voce ...Vien, diletto"). Giorgio en Riccardo twisten over de vraag of Arturo’s dood zal betekenen dat Elvira van verdriet zal sterven, maar uiteindelijk komen zij overeen dat hij moet sterven wanneer hij vechtend voor de Royalisten in de dreigende slag wordt gevonden ("Il rival salvar tu dei ... Suoni la tromba").
Derde bedrijf[bewerken | brontekst bewerken]
Het platteland nabij het fort, drie maanden later
Arturo is nog steeds voortvluchtig, maar is wedergekeerd om Elvira te ontmoeten. Hij hoort haar zingen ("A una fonte afflitto e solo") en zij worden verenigd ("Vieni fra le mie braccie"). Elvira vreest echter dat zij opnieuw worden gescheiden, en wanneer Riccardo aankomt, met Giorgio en de soldaten, om Arturo’s doodvonnis aan te kondigen, komt ze uiteindelijk tot haar zinnen. Een ensemble ("Credeasi, misera") ontwikkelt zich – gedurende welke de ongebruikelijke hoge noot van een F boven de hoge C wordt vereist van Arturo – en zelfs Riccardo is aangedaan door de toestand van de minnaars. De soldaten verlangen Arturo's executie, maar het woord wordt verspreid dat, hoewel de Royalisten zijn overwonnen, Oliver Cromwell alle gevangenen gratie heeft verleend. De minnaars worden uiteindelijk voor goed verenigd.
Geselecteerde opnamen[bewerken | brontekst bewerken]
Bronnen[bewerken | brontekst bewerken]
- De Opera Goer's Complete Guide door Leo Melitz, versie 1921.
- Holden, Amanda, Alan Blyth (1993), De Viking opera guide. Viking, New York. ISBN 0-670-81292-7.
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- (en) I Puritani, Baltimore Opera Company Study Guide (via web.archive.org)
- (en) Daniel Pardo, Bellini: I Puritani, Opera Today online, 11 January 2006
- (en) Further I puritani discography
| Bronnen, noten en/of referenties |
· 
· 