Institute of Cetacean Research

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Institute of Cetacean Research
Een harpoen.
Geschiedenis
Opgericht 1947[1]
Structuur
Plaats Vlag van Japan Japan
Media
Website http://www.icrwhale.org/eng-index.html

Het Institute of Cetacean Research (Japans: 日本鯨類研究所, Nippon Geirui Kenkyūjo) (afkorting: ICR) is een Japanse organisatie die formeel gezien onderzoek doet naar walvissen. Het Institute of Cetacean Research is een door de overheid gesubsidieerde instantie.[2] De organisatie heeft verschillende schepen die bij Antarctica onderzoek doen en jagen op walvissen.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Het Institute of Cetacean Research is voortgekomen uit het Whale Research Institute toen het internationale verbod op de jacht van walvissen tot stand kwam in 1986. Het verbod was uitgevaardigd door het IWC en verbood de commerciële jacht op walvissen. Omdat walvisvlees een delicatesse is in Japan, besloot Japan om te gaan jagen op wetenschappelijke gronden. Hiervoor werd het Whale Research Institute omgedoopt in het Institute of Cetacean Research.

Wetenschappelijke programma's[bewerken | brontekst bewerken]

Het ICR voert verschillende wetenschappelijke programma's uit. Hiervoor doodt het ICR bijna 1000 walvissen per jaar.[3]

Het ICR voert op dit moment 3 verschillende programma's uit. Voor het onderzoek naar walvissen heeft het ICR een JARPA en JARPN-II vergunning van de Japanse overheid. Het ICR doodt walvissen om monsters te verzamelen. Met deze monsters doet het ICR onderzoek naar de biologische eigenschappen, de rol in het ecosysteem en de invloed van de opwarming van de Aarde op walvissen. Naast lichamelijk onderzoek, voert het ICR ook onderzoek uit op de populatie, gedrag, dichtheid en verplaatsing van walvissen. Als laatste voert het ICR ook sociaal-economisch onderzoek uit. Het ICR onderzoekt hierbij de relatie tussen mens en dier op gebieden als diëten, sociaal, economisch en cultureel gebied.

Controverse[bewerken | brontekst bewerken]

Walvisvlees op de vismarkt van Tsukiji in Tokio, Japan.

De walvisjacht van Japan is controversieel. Veel landen[4] en wetenschappers stellen dat Japan op valse gronden jaagt en dit puur doet om traditionele en commerciële redenen. In een open brief aan de Japanse regering, die gesponsord werd door het Wereld Natuur Fonds, riepen 21 wetenschappers hun zorg uit over de walvisjacht van Japan. De wetenschappers vonden dat de wetenschappelijke programma's faalden in het voldoen aan de minimumeisen van de wetenschap. Veel gegevens en informatie van het ICR zijn alleen bestemd voor intern gebruik. Ze beschuldigden Japan van het vals ontduiken van de door de IWC opgestelde regels voor het jagen op wetenschappelijke gronden.[5]

Het IWC heeft meerdere malen zijn afkeuring gegeven aan het jagen op wetenschappelijke gronden. Het IWC meldde in 2007 dat geen van de doelen die gesteld waren in de JARPA-II vergunning gehaald waren. Het IWC ziet geen geldige redenen om aan te nemen dat Japan jaagt om wetenschappelijke redenen.[6]

Conflicten[bewerken | brontekst bewerken]

Verschillende schepen van het ICR zijn betrokken geweest bij conflicten tussen het ICR en actiegroepen.

  • Op 6 januari 2009 kwam de Steve Irwin in aanvaring met de Yushin Maru 2[7]. De Japanners veroordeelden de actie scherp en dienden een aanklacht in bij de vlagstaat: Nederland en bij de Australische autoriteiten. Bij terugkomst werd al het video-materieel in beslag genomen en werden 10 bemanningsleden als verdachten aangemerkt.
  • Op 6 januari 2010 kwam de Ady Gil in aanvaring met de Japanse walvisvaarder Shonan Maru 2. De boeg van de Ady Gil brak af. Het schip was zwaar beschadigd, maar alle bemanningsleden werden gered.[8] Twee dagen later is de Ady Gil gezonken.
  • op 6 februari 2010 werd de Bob Barker de nieuwste aanwinst van de Sea Shepherd geramd door de Yushin Maru 3, alle bemanningsleden zijn ongedeerd gebleven. maar net boven het wateroppervlakte is een gat van ongeveer 10 cm (4 inch) ontstaan. De Bob Barker is na deze aanvaring gewoon doorgegaan met het dwarsbomen van de walvisvaarders.

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]